Małżeństwa literackie od św. Aleksego do Ziembiewicza. Przedstaw na wybranych przykładach z literatury. Obraz małżeństwa to jeden z najstarszych i zarazem najpopularniejszych motywów literackich. Kiedy sięgniemy do "Biblii" uznanej za źródło literatury, już na samym jej początku przywitamy Adama i Ewę - archetypowy model nie tylko pierwszych rodziców ale także małżeństwa, gdyż biblijni bohaterowie spełniają także podstawowe wymogi instytucji małżeńskiej. Śmiało można zaryzykować twierdzenie, że pisarze późniejszych epok, tworząc obraz życia człowieka i opisując wszelkie jego przypadki, za jedną z ważniejszych wartości uznali małżeństwo, dostosowując je jednak do wymagań epoki, w której żyli i od której byli uzależnieni. W związku z tym małżonkowie literaccy tworzą galerię zróżnicowanych i ciekawych typów. Na przykład w średniowieczu najważniejszą ideą był Bóg a upragnionym celem życie wieczne, dlatego też mąż wolał zostawić żonę i " iść służyć temu, cóż jest w niebie". Z kolei oświeceniowy model małżeństwa nakazywał budować związek oparty na rozsądku, prawości obywatelskiej i szczególnie surowo gani " żony modne"- kosmopolitki, dziwaczne damulki, żyjące zbytkownie. Późniejsze epoki, takie jak romantyzm i pozytywizm, skonstruowały wzorce małżeńskie równie ciekawe i specyficzne. Romantyczny małżonek musiał zakochać się nieszczęśliwie, bo tego wymagał od niego przyjęty i zaakceptowany model bohatera bajronicznego, odrzucał więc szczęście małżeńskie, gdyż szczęśliwie zakochany przestałby być bohaterem romantycznym i wyruszał do walki za ojczyznę, wadził się z Bogiem lub podążał zwodniczym szlakiem poezji romantycznej. Stojący tuż za nim bohaterowie - pozytywiści nauczyli się wiele na jego błędach i uznali, że lepiej pracować, uczyć się i żyć w zgodzie z otaczającym światem,zbudowali małżeństwa wzorowe
