gatunki roślin i ziwrząt w wigierskim parku narodowym. Proszę o dokładność.

Wigierski Park Narodowy to niezwykłe bogactwo lasów, jezior i rzek, o łącznej powierzchni objętej ochroną ponad 15000 ha. Lasy zajmują 62% obszaru parku Stanowią północny fragment Puszczy Augustowskiej. największego zwartego kompleksu leśnego na niżu Europy, który wraz z lasami na terytorium Litwy i Białorusi pokrywa obszar około 300 tysięcy hektarów. Surowy klimat Polski północno-wschodniej powoduje, że występują tu zbiorowiska leśne o charakterze borealnym (północnym). Do najbardziej widocznych różnic, w stosunku do lasów pozostałej części Polski, należy brak buka, jodły oraz obfite występowanie świerka, który wraz z sosną dominuje w drzewostanach. W lasach parku najważniejszym celem ochrony jest zachowanie lub odtworzenie naturalnej struktury ekosystemów. Zmniejsza się udział sosny i świerka, a propaguje się gatunki liściaste – dęby, klony, lipy, itd. Prowadzi się zabiegi zapobiegające czynnikom zagrażającym trwałości istnienia drzewostanów. Ogranicza się występowanie szkodników owadzich poprzez wykładanie pułapek i usuwanie martwych oraz zamierających drzew. W lukach i przerzedzeniach powstałych po wycięciu starych drzew sadzi się młode drzewka, przede wszystkim tych gatunków, których brakuje w otaczającym drzewostanie. Część martwych drzew pozostawia się w lesie, gdzie stają się środowiskiem życia wielu gatunków grzybów, roślin i zwierząt. W granicach parku znajdują się 42 naturalne zbiorniki wodne, których łączna powierzchnia wynosi ponad 2800 ha (19% powierzchni parku). Największe i najgłębsze jest jezioro Wigry, które wraz z przyległymi, mniejszymi zbiornikami tworzy szczególny zespół ekosystemów wodnych. Charakteryzują się one odmienną powierzchnią, głębokością, ukształtowaniem dna oraz składu chemicznego i fizycznych właściwości wód. Na szczególną uwagę zasługują niewielkie śródleśne zbiorniki wodne, zwane na Suwalszczyźnie “sucharami”. Jest ich w parku 20 i nie ma w Polsce drugiego takiego miejsca, gdzie występowałyby w takim zagęszczeniu. Niezwykle wysoką wartość przyrodniczą mają również rzeki parku. Dlatego też fragmenty dolin Czarnej Hańczy, Wiatrołuży, Maniówki i Kamionki zostały objęte ochroną ścisłą, zapewniającą warunki dla niezakłóconego przebiegu procesów przyrodniczych.