Napisz wypracowanie o rekinach.

Rekin wielorybi (Rhincodon typus) – gatunek morskiej ryby chrzęstnoszkieletowej, jedyny przedstawiciel monotypowej rodziny Rhincodontidae, największy przedstawiciel rekinów, łatwo rozpoznawalny po specyficznym ubarwieniu. Jest też największa znaną rybą. Według oficjalnych pomiarów długość ciała osobników tego gatunku dochodzi do 12 m a masa ich ciała sięga 13,6 t (niepotwierdzone dotąd pogłoski mówią o osobnikach nawet 20-metrowej długości, ważących około 70 ton). Pomimo imponujących rozmiarów i groźnie brzmiącej nazwy rekin wielorybi jest rybą łagodną i nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Jest jednym z trzech znanych rekinów żywiących się planktonem. Pozostałe dwa to długoszpar i Megachasma pelagios. Rekin wielorybi dożywa ponad 100 lat. Jest poławiany gospodarczo, jego mięso osiąga wysokie ceny. Nieprowokowany nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Występowanie Jest gatunkiem kosmopolitycznym, migrującym, występuje w pelagialnych wodach tropikalnych i subtropikalnych całego świata. Pływa blisko powierzchni wody, samotnie lub w stadach liczących do stu osobników. Zjada plankton i nekton – skorupiaki, głowonogi i drobne ryby pelagiczne. Jego wędrówki są prawdopodobnie związane z rozwojem planktonu i zmianami temperatury wody. Wygląd Głowa rekina wielorybiego jest mocno spłaszczona, a szeroki otwór gębowy znajduje się w położeniu końcowym, oczy są małe. Przy nozdrzach występują śladowe wąsiki. Wzdłuż grzbietu i boków ciała przebiegają trzy kile – dwa na górze, jeden pośrodku ciała. Grzbiet ciemnoszary, czerwonawy lub zielonkawobrązowy z białymi, żółtymi i zielonymi cętkami ułożonymi w regularne rzędy, brzuch biały lub zielonkawy. Rozmnażanie Rekin wielorybi jest gatunkiem jajożyworodnym. Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 25 lat[2]. Samica rodzi jednorazowo do 16 młodych. Ochrona Naukowcy z Australian Institute of Marine Science wykazali, że średnia długość tych wielkich ryb zmniejszyła się o ok. 2 m na przestrzeni lat 1996-2006, co może świadczyć o nielegalnym odławianiu większych osobników. Biorąc pod uwagę stosunkowo długi cykl rozrodczy gatunek ten stał się gatunkiem narażonym na wyginięcie.

Od zamierzchłych już czasów żeglarze tworzyli legendy o wielkim drapieżniku morskim. Jego płetwa nad powierzchnią wody oznaczała zbliżającą się śmierć. Rekiny są największymi rybami, jakie pływają w morzach i oceanach. Większość z nich to smukłe, zręcznie pływające drapieżniki będące postrachem nawet dużych morskich stworzeń. Ich zęby stanowią niezwykle groźny oręż w walce z większymi nawet zwierzętami. Najniebezpieczniejszy dla ludzi jest wielki żarłacz-ludojad, zwany białym. Posiada on ułożone w kilku rzędach silne, duże zęby, które sprawiają niesamowite wrażenie, gdy z otwartą paszczą przystępuje do ataku... Krew go prowokuje Ludojady często pływają w pobliżu plaż, gdzie zdarzają się przypadki atakowania przez nich ludzi. Rekiny te zyskały przez to opinię bardzo niebezpiecznych. Ataki na ludzi zdarzają się zwykle, gdy rekin np. myli człowieka płynącego na desce surfingowej z foką. Rekin nigdy jako pierwszy nie zaatakuje człowieka, chyba że poczuje jego krew. Właśnie krew czy plusk wody na powierzchni to dla nich najsilniejsze bodźce. Rekin potrafi wyczuć nawet niewielką ilość krwi z odległości 400 metrów! Wchodzi wtedy w tzw. trans żerowania i atakuje - dosłownie - wszystko, co się rusza... Na całym świecie z ich powodu ginie kilkadziesiąt osób rocznie. Prawdopodobnie lista ofiar jest znacznie dłuższa, ale w niektórych krajach Trzeciego Świata nie są prowadzone żadne statystyki. Najwięcej ludzi ginie od ataków rekinów u wybrzeży Australii. Najczęściej ich ofiarami są surfingowcy, pływacy i nurkowie. Całe szczęście, że w Bałtyku nie ma rekinów...

Rekiny (fr. requin) – ogólna nazwa grupy gatunków, rodzajów, a nawet rodzin drapieżnych ryb chrzęstnoszkieletowych z podgromady spodoustych, charakteryzujących się opływowym, wrzecionowatym tułowiem, heterocerkalną płetwą ogonową, 5–7 otworami skrzelowymi umiejscowionymi tuż za głową oraz bardzo ostrymi zębami. Wiele gatunków jest poławianych dla mięsa, skór i tranu. Niektóre są niebezpieczne dla ludzi ze względu na możliwość pogryzienia – nawet śmiertelnego. Występowanie Zasiedlają morza tropikalne i subtropikalne, nieliczne także wody arktyczne (rekin polarny), wiele wnika do wód śródlądowych. Charakterystyka ogólna Rekiny osiągają długość od 15 do 2 000 cm, a masę ciała nawet do 12 ton. Najgroźniejsze gatunki, np. żarłacz biały czy tygrysi posiadają ostre i spiczaste zęby, ułożone w szeregi, stopniowo zużywane i zastępowane nowymi. Inne gatunki mogą mieć również postrzępiony brzeg zębów. Ich szkielet zbudowany jest z chrząstki. Nie posiadają pęcherza pławnego i gdyby przestały pływać, opadłyby na dno. Mają największe mózgi wśród ryb i dysponują zmysłami: wzroku, węchu, słuchu, smaku, dotyku, linii bocznej (wyczuwanie drobnych przemieszczeń wody) oraz elektrorecepcji (wyczuwanie zmian pola elektrycznego). Widzą w ciemnościach 10-krotnie lepiej niż człowiek (istnieją wyjątki, np. rekin polarny jest praktycznie ślepy). Wykrywają spadek potencjału elektrycznego rzędu 1 μV/cm. Rekonstrukcja pierwotnego rekina Pierwsi przedstawiciele rekinów pochodzą z dewonu. Za pierwotny rodzaj rekinów uważa się Cladoselache, którego przedstawiciele żyli przed blisko 400 milionami lat. Wśród ryb spodoustych spotykane są typowe drapieżniki oraz ryby planktonożerne. Największe z nich - rekin wielorybi i rekin olbrzymi – są niegroźne dla człowieka, pomimo groźnie brzmiących nazw i olbrzymich rozmiarów. Grupa drapieżnych rekinów obejmuje zarówno duże – faktycznie niebezpieczne dla ludzi – gatunki (np. żarłacz biały, żarłacz tygrysi) oraz niewielkich rozmiarów ryby żywiące się innymi wodnymi zwierzętami. Taksonomia Dawniej rekiny były klasyfikowane jako odrębny rząd lub nadrząd (Squaliformes, Compagno, 1973) ryb spodoustych. Rozbieżności w nazewnictwie W polskojęzycznej literaturze naukowej i popularnonaukowej z nazwą rekiny często wiązane są nazwy: Squaliformes, żarłacze (Selachii, do których zaliczane są rekiny i płaszczki), rekinokształtne (Galeiformes) i koleniokształtne. W źródłach anglojęzycznych z terminem shark (rekin) związanych jest jeszcze więcej nazw systematycznych i zwyczajowych. Jest to spowodowane dynamicznymi zmianami w systematyce świata zwierzęcego, które powodują, że w spotykanym w literaturze nazewnictwie dochodzi do niejednoznaczności, a nawet sprzeczności z wcześniej przyjętymi klasyfikacjami