Zośka nazywał się naprawdę Tadeusz Zawadzki. Był synem prof. Zawadzkiego i działaczki społecznej, miał siostrę Hankę, mieszkał w Warszawie. Ukończył gimnazjum im. S. Batorego. Członek drużyny harcerskiej Buki, podczas okupacji należał kolejno do PLANU, później do Wawra, a na końcu do Szarych Szeregów gdzie zginął w akcji pod Sieczychami. Był obdarzony dziewczęcą urodą "miał delikatną cerą, regularne rysy, jasnoniebieskie spojrzenie, włosy złociste, uśmiech zupełnie dziewczęcy, ręce o długich, subtelnych palcach." Świetny sportowiec, wszechstronnie uzdolniony, inteligentny ”Urodzony organizator - mówili o nim nauczyciele (...), Urodzony przywódca - stwierdzano w harcerstwie”. Zośka posiadał to coś, co powodowało, że koncentrowali się wokół niego rówieśnicy. Chłopak „różnił się od innych przywódców - rówieśników tym, że swą rolę wypełniał w sposób naturalny i prosty. Nie rozkazywał, nie żądał, nie pouczał. Nie narzucał swej woli, dla innych tolerancyjny ,dla siebie wymagający.” Jego rodzice ceniąc w chłopcu posiadany przezeń dar usiłowali połączyć owe cechy przywódcze z nastawieniem do służenia innym. "Wiedzieli: przywódca - egocentryk to niebezpieczeństwo, przywódca o typie przewodnika - to wartość społeczna.” Sam Zośka, choć niewątpliwie spryt, ambicja, upór - wyrabiały mu pewną sławę, nie dbał o to. Rudy był jego najserdeczniejszym przyjacielem, Na dwóch gestapowcach Schulcu i Lenzug dokonał zemsty za śmierć przyjaciela. Po śmierci Rudego i Alka stan psychiczny Zośki był okropny. Poprawił się dopiero, gdy wyjechał na wieś i spisał wspomnienia o Rudym. Zośka był skromny. Objawiało się to, gdy został odznaczony "Krzyżem Walecznych". "Czuł się jakby zawstydzony, nikomu o tym nie mówił." W Wawrze dowodził akcją przewożenia broni. W Szarych Szeregach pierwszą akcją, którą dowodził, była akcja Celestynów zakończona powodzeniem, natomiast następna jego akcja, pod Sieczychami zakończona powodzeniem - tej akcji ginie Zośka.
