komizm postaci, sytuacji i słowny oraz przedstawienie go w literaturze.- prezentacja

KOMIZM (z grec.komikós=komiczny) jest to właściwość pewnych zjawisk życiowych i uczestniczących w nich osób, która wywołuje wesołość, śmiech i rozbawienie. Reakcja powstała w wyniku komicznej sytuacji wyklucza silne emocje negatywne: lęk, odrazę, agresję itp. Niektórzy badacze tego zjawiska posługują się nazwą śmieszność w odniesieniu do życiowych przejawów komizmu, a nazwę komizm odnoszą tylko do kategorii estetycznych, zjawisk charakterystycznych dla sztuki. Jako kategoria estetyczna komizm wykształcił się już w starożytności. Jego przyczyn szukano od początku w niezgodności między oczekiwaniem a osiągnięciem, między kontekstem a szczegółem, między pozorem a prawdą o rzeczywistości. Arystoteles, opisujący tę kategorię, uważał, że komizm wynika z przyczyn obiektywnych ? z właściwości komicznego obiektu, jak i subiektywnych- nastawienia odbiorcy. Większość badaczy uważa, że komizm rodzi się z ujawnienia jakiejś oczywistej niedorzeczności, niecelowości, nonsensu. Jako komiczną możemy także odczuwać sprzeczność między sytuacją a reakcjami postaci, reakcjami postaci a językiem, jakim się posługują, między tym, co wzniosła, a tym, co niesie. Komizm może łączyć się również z poczuciem wyższości, bezpieczeństwa obserwatora, który śmiechem reaguje na czyjeś niepowodzenia nie mające charakteru tragicznego. Polega też często na degradacji, obniżeniu wartości tego, co wzniosłe, nietykalne, na odwróceniu ról i hierarchii wartości. Bywa reakcją na automatyzm, mechanizację, uprzedmiotowienie humanistycznego świata, co z definicji sprzeczne jest z rozumieniem życia i człowieka. Komizm pełni funkcje ludyczne, zabawowe, ale także dydaktyczne: kształtuje opinie, ośmiesza pewne zachowania, uwalnia również od lęków, oswajając z rzeczywistością, uczy zdrowego dystansu wobec naszych niedoskonałości i niedoskonałości świata. Tradycyjnie wyróżnia się: komizm postaci, sytuacji i komizm słowny. Żadna z tych kategorii nie występuje jednak osobno, np. komizm słowny zawsze powiązany jest z sytuacją i charakterem działającej postaci. Komizm sytuacyjny konstruował zabawne lub ośmieszające sytuacje. Autorzy w swych utworach literackich. bardzo często piętrzyli niefortunne, niezwykłe przypadki i zachowania bohaterów wymuszając tym samym na nich zachowanie śmieszne i komiczne. Komizm sytuacyjny wykorzystywany bywa często w rozrywkowych komediach intrygi, stanowi także fundament gagów filmowych. Komizm postaci wyposaża bohatera w takie cechy , które wywołują śmiech. Komizm ten polega na umiejętnym dobieraniu typów bohaterów w taki sposób, aby wyolbrzymieniu i uwypukleniu uległy pewne określone cechy charakteru; na przykład głupota, naiwność czy chciwość. Widza bawi już sama kreacja bohatera, będąca czasem karykatura, jak również zderzenie różnych typów charakterologicznych lub perypetie wynikające z charakteru danej osoby. W komiźmie słownym najczęstszym środkiem wyrazu jest żart, dowcip, jaki pada ze sceny, często są to również zabawne dialogi bohaterów, cięte riposty czy żartobliwe powiedzonka.

komizm postaci- przejawia się najczęściej w wyglądzie zewnętrznym i/lub zachowaniu postaci komizm słowny- wyraża się w odpowiednio prowadzonym dialogu albo w wywołujących wesołość zwrotach i zestawieniach słów komizm sytuacyjny- polega na tworzeniu między bohaterami zabawnych dla odbiorcy układów zdarzeń i sytuacji np.: komiksy Garfielda "żona modna" satyry i bajki krasickiego