Charakterystyka wybranych rodzajów tkanek roślinnych. Błagam, mam to na jutro!

Tkanka okrywająca - jedna z tkanek roślinnych, dzieli się na skórkę (tkanka żywa) i korek (tkanka martwa). Skórka występuje na liściach i łodygach (w postaci epidermy) oraz na korzeniach (w postaci epiblemy inaczej zwanej ryzodermą). Tkankę okrywającą dzieli się na pierwotną i wtórną. Tkanka okrywająca składa się z żywych, prostokątnych komórek, ściśle przylegających do siebie. Występuje w niej kutykula, włoski mechaniczne oraz aparaty szparkowe. Nie posiada chloroplastów, dzięki czemu światło przenika do wewnątrz. Fellogen składa się z komórek merystematycznych,które dzielą się odkladając na zewnątrz nowe komórki korka (fellem) i od czasu do czasu również do wnętrza jedną lub kilka warstw żywych komórek o cechach komórek miękiszowych (felloderma). Owe trzy warstwy : felloderma, fellogen i martwe komórki korka tworzą korkowicę. Funkcją tej tkanki jest oddzielenie środowiska zewnętrznego od środowiska wewnętrznego, ochrona przed czynnikami zewnętrznymi i utratą wody oraz udział w wymianie gazowej. Formy ochrony: * wytworzenie na powierzchni skórki związków zwanych kutyną, a wytworzona przez te związki jednolita powłoka zwana jest kutykulą i zwykle na części podziemnej rośliny nie występuje, * wytworzenie kolców, kutneru, * wydzielanie substancji drażniących, kłujących, zapachowych. Tkanka wzmacniająca, tkanka mechaniczna – tkanka roślinna stanowiąca szkielet rośliny, który chroni jej wnętrze przed uszkodzeniami mechanicznymi. Umożliwia wzrost roślin w górę oraz warunkuje elastyczność i sztywność. Jest ona umiejscowiona w łodydze tuż pod skórką. Tkanka wzmacniająca jest przystosowana do obciążeń mechanicznych występujących w środowisku lądowym. Jej komórki mają zgrubiałe ściany, a ich odpowiednie rozmieszczenie w roślinie gwarantuje wytrzymałość na czynniki dynamiczne (np. wiatr), a także statyczne (np. masa liści czy owoców.) Tkankę wzmacniającą dzielimy na twardzicę (sklerenchymę) i zwarcicę (kolenchymę).

- Tkanki okrywające. Tkanki te składają się z grubościennych komórek, których zadaniem jest ochrona leżących głębiej cienkościennych komórek przed wysychaniem i uszkodzeniami mechanicznymi. Do tkanek okrywających należą np. skórka (epiderma) pokrywająca liście oraz warstwa korkowa występująca na pędach i korzeniach. Epiderma liści wydziela woskowatą odporną na działanie wody substancję zwaną kutyną, która zmniejsza parowanie wody z powierzchni liścia. W epidermie liści znajdują się wyspecjalizowane komórki - komórki szparkowe (przyszparkowe) występujące parami; pomiędzy tymi komórkami powstaje szczelina prowadząca do wnętrza liścia. Stopień rozwarcia szparki, regulowany dzięki zmianom ciśnienia turgorowego w komórkach szparkowych, określa szybkość wymiany tlenu, dwutlenku węgla i pary wodnej pomiędzy liściem a środowiskiem zewnętrznym. Niektóre komórki epidermalne korzeni tworzą wydłużone wyrostki zwane włośnikami korzeniowymi; zwiększają one powierzchnię chłonną korzeni, poprzez którą roślina pobiera z gleby wodę i rozpuszczone w niej substancje mineralne. Starsze pędy i korzenie pokryte są warstwami komórek korka wytwarzanych przez specjalny merstem boczny - miazgę korkotwórczą. Komórki korka są ułożone ściśle jedna przy drugiej, a ich ściany komórkowe są przesycone odporną na działanie wody substancją zwaną suberyną. Ponieważ suberyna uniemożliwia przenikanie wody do samych komórek korka, żyją one bardzo krótko; wszystkie dojrzałe komórki tkanki korkowej są martwe.