Aleksandia - wyjaśnij jakie znaczenie miało dla starożytnej nauki to miasto?

Aleksandria miała zastąpić Naukratis, najstarszą grecką kolonię w Egipcie i połączyć bogatą Dolinę Nilu z Grecją. Na polecenie króla miasto zaprojektował architekt Dejnokrates z Rodos wraz z pomocą innych specjalistów, jak Krates z Olintu, znany inżynier, który zadbał o system wodociągów, dostarczający wody do miasta. Ptolemeusz I Soter (tj. Zbawca), dawny wódz Aleksandra, który założył nową dynastię egipską, uczynił z Aleksandrii swoją stolicę. Sprowadził do niej także ciało Aleksandra, które spoczęło w wystawnym grobowcu - jego dokładna lokalizacja, niestety, pozostaje nieznana do dziś. Na wyspie oddzielającej miasto od morza, Faros, zbudowano także słynną latarnię morską, która w starożytności była uważana za jeden z cudów świata. To właśnie w tym mieście znajdowała się również słynna biblioteka aleksandryjska, która w okresie starożytnym szczyciła się najwspanialszą kolekcją na świecie Nie wiem czy dobrze. x-d

Córka matematyka, astronoma i filozofa Teona z Aleksandrii, wykształcenie matematyczne odebrała najpewniej pod jego kierunkiem. Była aktywna na polu nauki i filozofii. Całe życie spędziła w Aleksandrii. Nie zachowały się żadne jej pisma, ale można jej hipotetycznie przypisać współpracę z ojcem przy redakcji pism Ptolemeusza i Euklidesa. Wiadomo, że pracowała nad komentarzami i wydaniem traktatów "Arytmetyka" Diofantosa i "Stożkowe" Apoloniusza z Pergi. Nie można wykluczyć, że ostateczny kształt tych dzieł, jaki dotarł do naszych czasów, jak również "Almagestu" i "Tablic podręcznych" Ptolemeusza, jest dziełem Hypatii. Nieco więcej wiadomo o jej działalności jako filozofa, szczególnie dzięki listom jej ucznia Synezjusza z Cyreny, biskupa Ptolemaidy. Jako filozof Hypatia była przedstawicielką umysłowości późnoantycznej, zajmującej się spekulacją metafizyczną. Można uważać Hypatię za inicjatorkę drugiej szkoły neoplatońskiej w Aleksandrii. Utworzyła wokół siebie krąg oddanych uczniów, wspólnotę dążącą do doskonałości duchowej, opierającą się na ideach pitagorejsko-platońskich. Hypatia wymagała od siebie i swych uczniów wysiłku umysłu, woli i wyrzeczeń. Droga duchowa była ezoteryczną ścieżką dla wybranych, niedostępną tłumowi. Jednocześnie jej postawa była tolerancyjna i odznaczała się otwartym spojrzeniem na problemy filozoficzne. Wśród jej uczniów byli chrześcijanie i poganie, pochodzący nie tylko z Aleksandrii i Egiptu, ale z Syrii, Cylicji czy Konstantynopola. Jej uczniowie odpłacali jej przywiązaniem i miłością długo po osiągnięciu samodzielności, a nawet wysokich godności kościelnych. Choć filozoficzny krąg jej uczniów miał charakter elitarny, Hypatia wykładała również publicznie matematykę i astronomię. Wykłady prowadziła w swym domu, przed którym zbierały się tłumy entuzjastów i w miejskich salach wykładowych. Udawała się do nich powozem, zatrzymując się po drodze w instytucjach publicznych, rozmawiając z urzędnikami i dostojnikami. Była niezwykle szanowana i uchodziła za autorytet moralny. Ceniono jej rozwagę intelektualną, ale przede wszystkim cnoty: umiar, dystynkcję w obejściu, prostotę ubioru, wstrzemięźliwość (do końca życia pozostała dziewicą), miłość do miasta rodzinnego, w którego sprawy się angażowała jako dobra obywatelka. Właśnie to zaangażowanie i powszechny szacunek stały się powodem jej nieszczęścia.