Malarstwo w Rzymie. Pomóżcie, PliSss...

W świecie rzymskim malarstwo było rozumiane przede wszystkim jako dekoracja wnętrz domów, budynków publicznych i warsztatów. Tu obok mamy rekonstrukcję dekoracji jednej ze ścian triclinum czyli jadalni w pompejańskim Domu Wettiuszów, posiadłości bardzo bogatych pompejańskich rzemieślników . Główny obraz przedstawia scenę figuralną z mitu o Iksjonie (osobnik, kóry zamordował teścia, lecz przebłagawszy Zeusa zastał nawet zaproszony na Olimp, gdzie ośmielił się zalecać do Hery, za co został przykładnie ukarany i dotąd odbywa pokutę w Tartarze) a reszta ściany pokryta jest prześwitami ukazującymi w perspektywie fragmenty dalszych i bliższych budowli. Mamy tu łuki, kolumny i portale, głowny obraz jest w niszy przypominającej kapliczkę, czyli edikulę. Jedną zasadą była chęć optycznego powiększenia dość ciasnych pomieszczeń, a drugą zdobienie wnętrza imitacjami obrazów tablicowych, jakie znane były z miast greckich. Z nieznanych nam powodów obrazy nie przyjęły się i kopie dzieł mistrzów greckich malowano wprost na ścianach. Na ścianach bywają także martwe natury złożone z ptactwa, owoców i ryb. Dekoracja może mieć też miniaturowy i elegancki charakter z grupami amorków, które bawią się i żartują malowane jasnymi kolorami na czarnym tle. Nie brakuje przedmiotów o charakterze ludowym, jak znaki warsztatów, także portrety, sceny komediowe z aktorami i mimami oraz wspaniałe martwe natury z owocami, rybami i ptakami. Tu widzimy fragment fresku z brzoskwiniami i dzbankiem szklanym (muzeum w Neapolu). Takie malowidła dawały możliwość popisywania się grą światła, różnie odbijającego się w pustej szyjce dzbanka i płynie napełniającym dolną część naczynia. Technika mozaiki (o czym niżej) osiąga bogactwo i złożoność przedstawień rzeczywiście wyjątkowych, szczególnie pod koniec Cesarstwa. To dokumentują posadzki willi na Sycylii w Piazza Armerina w prowincji Enna (centrum Sycylii). Rycina obok przedstawia fragment bogatych mozaik w Piazza Armerina z IV w.n.e. pokazujących dwoje muzykantów występujących w cyrku. Przedstawiano również polowania na bestie afrykańskie, walki między gladiatorami, wyścigi i inne rozrywki. Ritratto di una fanciulla Ważny gatunek malarstwa występujący w prywatnych domach to portret, malowany tak jak inne malowidła, wprost na ścianie. Zadanie artysty nie polegało wyłącznie na oddaniu podobieństwa, lecz także na pozytywnym scharakteryzowaniu zajęć, upodobań i uczuć osoby portretowanej. Obok widzimy sławne i wyjątkowo piękne malowidło pompejańskie - Portret dziewczyny (połowa I w. n.e.) z muzeum w Neapolu Jest to panienka z zamożnego pompejańskiego domu. Głowę jej zdobi siateczka z perłami, w uszach ma kolczyki. Trzyma ona przybory do pisania : rylec i plik tabliczek powlekanych woskiem, co niewątpliwie miało świadczyć o jej upodobaniach intelektualnych i starannym wykształceniu. Bardzo popularna wśród Rzymian była technika mozaiki układanej z kawałków kolorowych marmurów lub z kostek szklanych. Technika ta przede wszystkim była zarezerwowana dla podłóg, czego przykład mamy obok, gdzie widzimy fragment mozaiki podłogowej z piękną ośmiornicą z Domu Fauna w Pompejach. Technikę tę wykorzystywano również dla zdobienia ścian narażonych na zawilgocenie, przy domowych fontannach i innych ujęciach wody. Najczęściej podłogi miały rysunek geometryczny z kolorową kompozycją na białym tle, jak obok, gdzie widzimy mozaikę geometryczną z głową Meduzy w środku

Malarstwo to pejzaże przedstawiające podbite miasta malowane na planszach niesionych podczas pochodów triumfalnych. Duży skok w rozwoju sztuki rzymskiej nastąpił po podboju Grecji i napływie sporej ilości dzieł sztuki z tego obszaru. Sztuka rzymska narodziła się wtedy po raz drugi, tym razem pod wpływem zwyciężonych.

W świecie rzymskim malarstwo było uznawane za dekorowanie domów,budynków publicznych.Malowane były często łuki,portale,kolumny.Rzymiani w swoich malowidłach optycznie powiększali ciasne pokoje,miejsca.Na ścianach malowali także martwe natury złożone z ptactwa, owoców i ryb. Dekoracja może mieć też miniaturowy i elegancki charakter z grupami amorków, które bawią się i żartują malowane jasnymi kolorami na czarnym tle.Jest też charakterystyka ludowa,sceny komediowe z aktorami i mimami.Bardzo popularna wśród Rzymian była technika mozaiki układanej z kawałków kolorowych marmurów lub z kostek szklanych. Technika ta przede wszystkim była zarezerwowana dla podłóg. Mam nadzieję,że się przyda.