Na czym polega tworzenie wiązania kowlaencyjnego?

Tworzenie wiązań kowalencyjnych polega na uwspólnianiu elektronów. Zachodzi ono pomiędzy dwoma elektroujemnymi atomami dążącymi do przyłączenia elektronów. Jądra tych atomów znajdują się blisko siebie ponieważ elektrony ich zewnętrznych powłok poruszają się swobodnie po orbitalach wspólnych dla obu atomów. Najczęściej występującymi atomami Większość cząsteczek organicznych składa się z atomów sześciu pierwiastków: wodoru, węgla, azotu, fosforu, tlenu i siarki. Zewnętrzne powłoki tych atomów posiadają charakterystyczne dla nich liczby elektronów: Atomy te łatwo tworzą wiązania kowalencyjne i rzadko występują pojedynczo. Zazwyczaj każdy z nich tworzy typową dla siebie liczbę wiązań. Wodór z jednym elektronem w powłoce tworzyć może tylko jedno wiązanie. Węgiel posiadający w zewnętrznej powłoce cztery elektrony tworzy najczęściej cztery wiązania kowalencyjne - przykładem może być cząsteczka metanu (CH4): Siarka i tlen, pomimo sześciu elektronów w powłokach zewnętrznych, tworzą zwykle dwa wiązania jak na przykład w tlenie cząsteczkowym (O2) czy dwutlenku siarki (H2S): Jednak atom siarki formować może nawet sześć wiązań - trójtlenek siarki (SO3) czy kwas siarkowy (H2SO4): Azot i fosfor mające po pięć elektronów zewnętrznych tworzyć mogą trzy (amoniak NH3) lub pięć wiązań kowalencyjnych (kwas ortofosforowy H3PO4):