Pilne na teraz!!! Opis wybranego proroka . P~~I~~l~~n~~e p____IIIIIIIIIII_____LLLL_____NNN___EEEEE

Amos - izraelski prorok. Pochodził z judzkiego miasta Tekoa. Początkowo parał się pasterstwem i hodowlą drzew figowych, później rozpoczął swoją prorocką działalność w Państwie Północnym, głównie w schizmatyckim sanktuarium w mieście Betel. Dokładny czas jego działalności nie jest znany, choć bez wątpienia przypadała ona na okres panowania Jeroboama II, czyli na lata 782-753 p.n.e. W opinii biblistów, opartej na opisywanych w Księdze Amosa zdarzeniach, porównanych z asyryjskimi dokumentami, były to lata 765-763 p.n.e. Amos prawdopodobnie opuścił Betel i powrócił do Tekoa, gdzie według starożytnej tradycji znajduje się jego grób. Różnił się on od innych proroków głównie tym, że nie był zrzeszony przy Świątyni, lecz został posłany przez Jahwe z osobistym objawieniem i misją. Wizja religijna Amosa jest uniwersalistyczna: Bóg Jahwe Izraela jest Jedynym Bogiem całego świata i wszystkich narodów, czuwa nad sprawiedliwością, wyznacza nagrody i kary, lecz szczególnie dba o Swój naród wybrany, zaś władzę sprawuje ze Świątyni w Jeruzalem. Jego wspomnienie obchodzone jest 31 marca.

ZAJASZ- NAJWIĘKSZY PROROK MESJAŃSKI. Prorok Izajasz, którego imię znaczyło „Jahwe, Zbaw!”, pochodził ze znakomitej rodziny jerozolimskiej, ojcem jego był Amos. Urodził się około 770 roku przed Chrystusem. W młodości otrzymał wszechstronne wykształcenie, odznaczał się również silną wiarą w Boga i zaletami duchowymi. Bóg powołał go na proroka podczas wizji w świątyni w 739 roku. Izajasz spełniał tę misję przez następne 40 lat. Według podań poniósł śmierć męczeńską za panowania króla Manassesa, na początku VIII w. przed Chrystusem. Izajasz miał żonę i dwóch synów, którym nadał symboliczne, niejako prorocze imiona. Izajasz miał za zadanie nawoływać do nawrócenia grzesznych narodów, zapowiadał zagładę Izraela i Judy za niewierność Bogu. Brał czynny udział w życiu politycznym swojego kraju, walczył o teokrację, ale przede wszystkim mówił, iż jedynym wybawieniem Izraela jest Bóg, w którym wszyscy mają pokładać nadzieję. W narodzie izraelskim przede wszystkim piętnował panujące złe obyczaje, m.in. pychę, majętność, zepsucie moralne i niesprawiedliwość. Pragnął, aby w Izraelu czczono jedynego Boga, dlatego też usilnie nawoływał do uznania boskich wyroków za najważniejsze. Odkąd został powołany przez Boga, Izajasz mocno wierzył w świętość i sprawiedliwość boską, sławił Jego imię i wszechmoc.

Izajasz (hebr. יְשַׁעְיָהוּ, Jeszajahu) (ur. ok. 765, zm. do 701 p.n.e.) - jeden z największych proroków Starego Testamentu. Jego proroctwa przedstawia Księga Izajasza. Dane dotyczące życia i działalności proroka zawarte w jego księdze są fragmentaryczne. Uzupełniają je późniejsze tradycje, które nie zawsze są wiarygodne. Problematyczne są też informacje o jego pochodzeniu. Prawdopodobnie pochodził z arystokratycznej rodziny z Jerozolimy. Z Księgi Izajasza dowiadujemy się, że jego ojcem był Amos (Amoc), różny od proroka Amosa. Talmud babiloński utożsamia ojca Izajasza z bratem króla Amazjasza (por. 2 Krl 14). Rodzina proroka musiała być znaczna i zbliżona do dworu, gdyż otrzymał on doskonałe wykształcenie literackie oraz odznaczał się znajomością spraw publicznych, polityki, kwestii religijnych i społecznych oraz wielką kulturą. Izajasz utrzymywał bliskie stosunki z dworem królewskim, a nawet z królami Achazem i Ezechiaszem (por. Iz 7; 37; 39). Był ich doradcą. Został powołany na proroka w roku śmierci króla Ozjasza, czyli w r. 739/738 p.n.e. (inni przyjmują r. 746 lub 740). Miał wtedy ok. 25-30 lat. Należy więc sądzić, że urodził się ok. r. 765 p.n.e. Swą działalność prorocką pełnił ok. 40 lat, ponieważ niektóre jej przejawy związane są z najazdem Sennacheryba na królestwo judzkie w r. 701 p.n.e. Izajasz jako prorok działał jeszcze prawdopodobnie na początku panowania Manassesa, ponieważ tradycja żydowska mówi o męczeńskiej śmierci proroka właśnie za czasów tego króla. Z Księgi Izajasza dowiadujemy się, że był on żonaty i miał dwóch synów, którym nadał symboliczne imiona. Pierwszy z nich to Szear-Jaszub ("Reszta się nawróci" lub "Reszta powróci") (Iz 7,1-9). Imię to zawierało zarówno groźbę jak i pomyślną zapowiedź, zapowiadało bowiem klęskę narodu judzkiego, ale także przetrwanie nielicznej grupy dobrych Izraelitów, z której miał się później odrodzić naród i nawrócić się do Boga. Drugi syn Izajasza nosił imię Maher-Szalal-Chasz-Baz ("Rychły-Łup-Bliska-Zdobycz"). Oznaczało ono mającą wkrótce nadejść klęskę oraz upadek wrogów Judy - Izraela i Damaszku (Iz 8,1-4). Żona Izajasza jest nazwana "prorokinią" (Iz 8,3), ale tytuł ten wskazuje jedynie na to, że była żoną proroka. Pierwszy okres działalności proroka to czas od jego powołania do wojny syro-efraimskiej (736-733). Zachęca wówczas do bezgranicznej ufności do Boga zamiast pokładania nadziei w zabiegach dyplomatycznych. W jego mowach dostrzega się groźby wobec dworu królewskiego i karcenie za panoszące się tam występki moralne (por. Iz 3,12-15). Przepowiadanie to okazało się bezskuteczne, ponieważ Achaz odmówił podporządkowania się słowu Boga. Izajasz wycofał się wtedy z działalności publicznej aż do śmierci króla. Drugi okres działalności przypada na początek panowania Ezechiasza. Izajasz przystępuje do działania w obliczu nowego niebezpieczeństwa grożącego królestwu. Król przez zawieranie przymierzy politycznych próbuje uniezależnić się od Asyrii, co wywołuje sprzeciw proroka. Trzeci okres działalności Izajasza zaczyna się w r. 705 p.n.e., kiedy to Ezechiasz zrywa na dobre z polityką neutralności i opowiada się po stronie koalicji antyasyryjskiej pod przewodnictwem Egiptu. Poglądy proroka na ten stan rzeczy odzwierciedlają rozdziały 28-31 Księgi Izajasza.