jestem jak motyl, piękny i fruwający pod obłokami, lecz niedostępny dla każdego.Zachwycam wyglądem i jestem lekka jak piórko, bez zmartwień na głowie, aż do momentu złapania w sidła rzeczywistości, a tą rzeczywistością jest świat piękny niczym uśmiech dziecka, zdradziecki niczym dziecko łapiące mnie w sidła...gdy byłam w moim kokonie bezpieczna jak coś nienarodzonego, nierzeczywistego i niepojętego byłam poprostu poczwarką teraz świat robi ze mną co mu się żywnie podoba, sprawia, że barwa mych skrzydeł staje sie wyblakła niczym sierść szarej myszki.motylem jestem...lecz czy mogę sie jeszcze zmienic? czy świat mnie na to skarze? nie wiem abym zawsze była tak piekna i lekka w duchu marzen jak dziś i wczoraj... miałam wenę, jesli uznasz ze to głupie to sorki;P Pozdrawiam serdecznie;D
