Referat o św. Danielu (na 2 storny formatu A4) jak najszybciej...

Pochodzenia hebrajskiego, od imienia Danijjel. Oznacza: sędzią moim jest Bóg albo (wg tekstów akadyjskich) potężny jest mój Bóg. Imię proroka ze Starego Testamentu, uprowadzonego do niewoli babilońskiej. W Polsce imię notowane od XIV wieku jako Daniel, Danil, Danik, Daniek. Zdrobnienia: Danek, Daneczek, Danielek. Danio, Dasz. Obce formy: Daniel (ogólnie przyj. forma), Dan, Danny (ang., niem.), Daniele, Danilo (wł.), Daniil, Danila (ros.), Daniel, Dan (czes., słow.), Danijel, Danil, Danilo, Dane (połud.-słow.), Taneli, Tatu (fiń.), Danielus, Danis, Danius (litew.). Forma żeńska: Daniela. NAZWISKA: Damielak, Damielewicz, Damilak, Damilewicz, Damiłkiewicz, Damiło, Damiłowicz, Daniel, Danielak, Danielczak, Danielczyk, Danielecki, Danielewicz, Danielewski, Danielkiewicz, Danielkowski, Danielowicz, Daniels, Danielski, Daniełowicz, Daniełowski, Danelewicz, Danelkiewicz, Danelski, Danil, Danilczuk, Danilecki, Danilewicz, Danilewski, Daniliszyn, Danilkiewicz, Danilkowicz, Daniluk, Danił, Daniłkiewicz, Daniłkowicz, Daniłkiewicz, Daniłłowicz, Daniłowicz, Daniłow, Daniłowicz, Daniłowski, Daniszewski, Danylak, Danylec, Danylewicz, Danyło, Danyłowicz, Dehnel, Denilewicz, Denilkiewicz, Deniło, Doniel, Donielewicz, Doniłkowicz, Doniłowski, Duniło, Duniłłowicz. PATRON: Daniel, prorok biblijny, bohater Księgi Daniela, powstałej przypuszczalnie w poł. II w. p.n.e. Księga Daniela składa się z 2 części: pierwsza zawiera opowieści o przygodach mądrego i pobożnego Daniela i jego przyjaciół, którzy, uprowadzeni z Judei, znaleźli się na dworze królów babil. i perskich; druga przedstawia wizje Daniela typu apokaliptycznego z wątkami mesjańskimi. Św. Daniel z Egiptu, męczennik. Zginął razem z Eliaszem, Jeremiaszem i Samuelem w 309 roku. (Wspomnienie 16 lutego). Św. Daniel Słupnik z Syrii (409-493). W swoich podróżach spotkał św. Szymona i postanowił naśladować jego sposób życia. Na wieść o śmierci św. Szymona sam wszedł na kolumnę i spędził na niej 33 lata. (Wspomnienie 11 grudnia).

Daniel Comboni urodził się 15 marca 1831 r. w Limone sul Garda, we włoskim regionie Lombardia. Był czwartym z ośmiorga dzieci Ludwika i Dominiki Pace. Od dzieciństwa Daniel odznaczał się wyjątkową inteligencją. Rodzice posłali go do szkoły prowadzonej w Weronie przez ks. Nicolę Mazzę. Właśnie tam w Danielu zrodziło się powołanie kapłańskie, które było zarazem powołaniem misyjnym. Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej. Po ukończeniu studiów w r. 1854 otrzymał w Trydencie święcenia kapłańskie, a trzy lata później wziął udział w wyprawie misyjnej, zorganizowanej przez ks. Mazzę, do Chartumu, stolicy Sudanu. Choć tropikalny klimat i febra spowodowały śmierć kilku spośród jego towarzyszy-kapłanów, ks. Comboni nie ustawał w pracy apostolskiej. «Myśl o tym, że pracujemy bądź umieramy dla Chrystusa l dla zbawienia najbardziej opuszczonych dusz, napawa nas taką słodyczą, że po prostu nie możemy zaniechać tego wielkiego dzieła» — pisał wtedy w liście do rodziców. W r. 1859 wrócił na pewien czas do Werony, aby podreperować mocno nadwerężone zdrowie. Opiekował się wówczas młodymi Afrykanami przebywającymi w szkołach ks. Mazzy. Podczas drugiego pobytu w Europie w r. 1864 odwiedził Rzym, a kiedy modlił się przed grobem św. Piotra, zrodziła się w nim myśl, by opracować plan odnowy duchowej Czarnego Lądu, oparty na zasadzie «zbawienia Afryki siłami samej Afryki». Ks. Comboni, coraz bardziej przekonany o religijnej dojrzałości Afrykanów, chciał przyczynić się do usamodzielnienia się Kościołów w Afryce i do wzrostu miejscowych powołań. W wielu krajach zwracał się do królów, biskupów i wszystkich wiernych z prośbą o niezbędne środki duchowe i materialne, niedługo potem założył pierwsze włoskie czasopismo misyjne («Annali del Buon Pastore»), a także powołał dwa nowe instytuty zakonne — męski w r. 1867 i żeński w 1872 — znane dzisiaj jako Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego (ojcowie kombonianie) oraz Siostry Misjonarki z Werony (siostry kombonianki).2 lipca 1877 r. Daniel Comboni został mianowany przez papieża Piusa IX wikariuszem apostolskim Afryki Środkowej, a miesiąc później otrzymał sakrę biskupią. W czasie uroczystości objęcia urzędu wygłosił homilię, w której powiedział: «Chcę dzielić wasz los, a najszczęśliwszym dniem będzie dla mnie ten, w którym oddam za was moje życie». Jako biskup troszczył się szczególnie o rozwój placówek misyjnych. Zajmował się również wykupionymi niewolnikami, żyjącymi w skrajnej nędzy: m.in. w Malbes (Cordofab) stworzył dla nich specjalną wioskę. Walczył z głodem, który w latach 1877-78 był przyczyną śmierci niemal połowy mieszkańców Afryki Środkowej. Bp Daniel Comboni zmarł w 50. roku życia w Chartumie 10 października 1881 r. W pamięci tych, którzy go znali, zapisał się jako Ojciec Afrykanów. Zaledwie kilka dni przed śmiercią napisał w jednym z listów: «Naprawdę obchodzi mnie tylko, czy Nigeria się nawróci i czy Bóg mi da i zachowa te pomocne narzędzia, które mi dał i jeszcze zechce mi dać»...