opisz choroby bulimia i anoreksja. Jedna strona

Anoreksja jest niewątpliwe chorobą psychiczną, której podłoże znajduje się w rodzinie, środowisku chorego - w pracy, szkole - i ogółem w nieprawidłowych relacjach interpersonalnych. Chora jednostka popada w zaburzenia w odżywianiu w efekcie zetknięcia się z patologiami rodzinnymi, toksycznymi rodzicami, czy brakiem akceptacji środowiska. Oczywiście nie można generalizować, jednak lata prac nad rozgryzieniem fenomenu anoreksji, doprowadzają do wniosku, że brak akceptacji swojego ciała rodzi się z chęci zamanifestowania niepokoju, bądź negacji dotychczasowego życia. Dziewczęta częściej niż chłopcy popadają w tego typu zaburzenia, można jednocześnie mniej więcej określić profil psychologiczny osobnika podatnego na zachorowanie. Jest to najczęściej córka perfekcjonistów, matki przedkładającej zdanie środowiska nad potrzebami miłości u dziecka, jednocześnie dziewczyna w swoim środowisku uchodzi za ideał, bądź wręcz przeciwnie, jest niezauważana i pomijana w grupie. Często pierwszą oznaką są symptomy depresji, która często przeradza się w anoreksję u dziewcząt pomiędzy 12 i 25 rokiem życia. Symptomy choroby są praktycznie niezauważalne dla rodziny, tym bardziej, że choroba zaczyna sie zupełnie niewinnie - od zwykłych prób odchudzania się. Z czasem osoba ogranicza jedzenie do tego stopnia, że przyjmuje jedynie 300 kcal dziennie (przy zapotrzebowaniu do 2000 kcal) i spożywaniu tylko jednego rodzaju produktów, np. kromki chleba z margaryną, sałaty z kiełkami - wszystko jest skrupulatnie dzielone, odmierzane i układane na talerzu. W przypadku, gdy anoreksja pojawia się jako reakcja przeciwko zbyt wygórowanym oczekiwaniom otoczenia, staje się ona sposobem na pokazanie światu i samemu sobie, że jest coś nad czym możemy sami zapanować - własne ciało. Wilczy głód. Bulimia aburzeniem psychicznym. Jest to prawdopodobnie główny powód, dla którego choroba ta jest mało poznana, i mało osób rozumie na czym ona polega. Podczas poszukiwania w internecie informacji na temat bulimii można znaleźć wszędzie podobne do siebie informacje, typu: ".. to zaburzenie odżywiania polegające na występujących co jakiś czas napadach obżarstwa oraz następujących po nich epizodach wymiotowania, ćwiczeń fizycznych, stosowania leków przeczyszczających" etc. Jednak na bulimię należy spojrzeć zdecydowanie szerzej. Zaburzony stosunek do jedzenia, tycia i odchudzania są tylko objawami choroby, która pochodzi od umysłu. Jedzenie i wszystkie kwestie z nim związane stają się niejako tematem zastępczym dla problemów emocjonalnych skrywanych głęboko wewnątrz. bulimia Bulimia ma istotny wpływ na funkcjonowanie osoby chorej, a także na osoby w najbliższym otoczeniu (przyjaciół, rodzinę). Fiksacja myślenia na jedzeniu oraz na metodach przeciwdziałania przytyciu, w efekcie prowadzi do tego, że trudnością staje się działanie na takich polach jak szkoła, kontakty z innymi ludźmi, zainteresowania, czy plany na przyszłość. Potrafi doprowadzić do niemożliwości realizowania przez osobę chorą swoich ambicji, marzeń, zamykając ją w czterech ścianach własnego mieszkania. Składowe bulimii po pewnym czasie stają się sposobem na odreagowanie uczuć. Wszystkie porażki są odreagowywane napadem bulimicznym, w efekcie eliminując inne sposoby pozbywania się złych emocji. W tym momencie można dostrzec podobieństwo do uzależnienia, i podobnie jak w uzależnieniu, tak w bulimii problemem staje się wyleczenie. Osoba dotknięta tą chorobą często zaprzecza, że ma problem, ukrywa swoje postępowanie, kłamie. Podobnie jak w przypadku uzależnienia, bulimia może zmusić do zachowań lekkomyślnych, nawet kryminalnych. Od wielu pacjentek słyszy się o kradzieżach żywności, czy środków przeczyszczających. W problemy osoby chorej na bulimię często uwikłane są inne osoby. Przyjaciele tracą kontakt, są odrzucani. Rodzina boryka się ze znikającą żywnością, drażliwością. Niekiedy szukając sposobu na powstrzymanie choroby, rodzina podejmuje próby kontrolowania, co też niestety nie jest obojętne dla rodzinnych relacji.objawia się powtarzającymi, niekontrolowanymi epizodami spożywania dużych ilości pokarmu, aż do pojawienia się nudności.