Stosunek mieszkańców państwa Rzymskiego ulegała przez wieki zmianom. Począwszy od prześladowań, mające swój początek po pożarze Rzymu w 64 r. n.e., kończąc na uznaniu chrześcijaństwa za religię panująca w 392 r. Wiek przed tym wydarzeniem już nie tylko kraje Palestyny były głównym ośrodkiem wyznawców na terenie Cesarstwa, ale również Półwysep Azja Mniejsza czy Grecja. Warto się zastanowić skąd wynikały przyczyny prześladowań w pierwszej fazie rozwoju religii oraz tak duża liczba zwolenników pod koniec IV wieku. Z samego początku chrześcijaństwo było dostępne tylko dla wybranej grupy ludzi, było religią hermetyczną. Mogli wyznawać ją tylko Żydzi. Jednak Paweł z Tarsu zaczął rozpowszechniać ją poza ściśle określone ramy. oczątkowo chrześcijaństwo szerzyło się łatwiej wśród biedoty miejskiej niż wśród przywiązanej do tradycji ludności wiejskiej. Dążąc ku pozyskaniu nowych wyznawców chrześcijaństwo stało się religią plebsu i biedoty, co nie wpływało pozytywnie na wizerunek religii wśród elit i władz. W miarę upływu czasu nastąpił znaczny wzrost liczby wyznawców Chrystusa. Doszło do tego, że w niektórych prowincjach rzymskich (głownie wschodnich) chrześcijanie zaczęli stanowić większość mieszkańców. Powoli zaczął się zmieniać się tez stosunek cesarzy do nowej religii. Chrześcijanie musieli przejść długą drogę do czasu by bez strachu mówić, że są wyznawcami danej religii. Wydarzenia z 392 r. miały główny wpływ na to, że dzisiaj jest to religia wyznawana najpowszechniej w państwach europejskich i nie tylko.
