yyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy-yyyyyyyyyyyyyyyy nie pamiatam
Koniec XVIII i XIX wiek (oświecenie i romantyzm) zapoczątkowały gwałtowny rozwój muzyki klasycznej. Najpierw sławne symfonie tworzył W. A. Mozart. Potem podobne utwory mimo głuchoty, na którą cierpiał przez ostatnie 10 lat swojego życia, pisał Ludwig van Beethoven. Stolicą muzyki został Wiedeń. To tu ściągali i tworzyli liczni kompozytorzy. Z nich należy wyróżnić Johanna Strausa, który walnie przyczynił się do rozwoju walca (który wtedy uznawany był za rodzaj muzyki popularnej). Ten liczony na trzy, wirowy taniec do dzis jest jednym z najpiękniejszych. Od około 1820 roku zaczęto poszukiwać nowych form wyrażania najrozmaitszych uczuć i nastrojów. Piotr Czajkowski i nasz najwybitniejszy pianista Fryderyk Chopin starali się w swoich utworach nawiązywać do tradycyjnych pieśni i opowieści ludowych, dzięki czemu muzyka z każdego kraju, była zupełnie inna. Koniec XIX wieku to także okres rozwoju baletu. Najwięcej tancerzy i tancerek pochodziło z Rosji, w której ta forma tańca zyskała ogromną popularność. Wtedy właśnie Rosjanin Siergiej Diagilew założył międzynarodowy zespół baletowy Les Ballets Russes (nazwa oczywiście po francusku, gdyż ten to język jest obowiązujący w balecie). Dwudzieste stulecie wniosło wiele przemian do naszego życia. Także w muzyce wiele się zmieniło. Można by powiedzieć, że klasyczna nieco się,, przejadła'. Zaczęto z nią eksperymentować, co nie zawsze spotkało się z aprobatą słuchaczy. Skutkiem tych przemian było powstanie w Nowym Orleanie nowego typu muzyki. Był nim jazz. Jego podstawową cechą jest improwizacja muzycy tworzą część utworu lub jego całość w trakcie grania. Tradycyjnym instrumentem jazzu jest trąbka. Jazz prawie zawsze tworzyli czarnoskórzy mieszkańcy Ameryki. Do najsławniejszych należy zaliczyć takich ludzi jak: Charlie "Bird" Parker, czy Louis Armstrong. Jednak dopiero po wojnie całkowicie zmieniła się forma i rola muzyki.