Urządzenia techniki komputerowej

Drukarka
Drukarka - urządzenie peryferyjne : Każda drukarka, laserowa, mozaikowa lub atramentowa, jest urządzeniem sprzężonym z komputerem. Komunikacja na linii komputer-drukarka odbywa się za pomocą specjalnego interfejsu. W komputerach PC standardem interfejsu drukarki jest CENTRONICS. Jest to interfejs równoległy 8-bitowy, czyli umożliwia szybkie przesyłanie danych (jednocześnie 8 bitów). Wadą tego rozwiązania jest ograniczenie długości kabla, a co za tym idzie odległości drukarki od komputera do około 2 metrów. Jeżeli drukarka musi stać dalej od komputera, a dodatkowo użytkownikowi nie zależy na szybkości przesyłania danych, to może on użyć interfejsu szeregowego RS-232C. Ponieważ taka sytuacja zdarza się rzadko, a prawie zawsze zależy nam na jak najszybszej transmisji danych do drukarki, rozwiązanie z połączeniem szeregowym stosuje się bardzo rzadko, niemniej większość drukarek ma gniazdo RS-232. Dane do druku, przesyłane przez interfejs z komputera, są magazynowane w pamięci RAM drukarki. Stąd mikroprocesor pobiera dane i przetwarza je na język zrozumiały dla układu sterującego mechaniczną częścią drukarki.
Skaner
Skanowanie : W procesie skanowania obraz jest dzielony na wiele małych prostokącików, jak by "jednostek podstawowych", z których każdy zostanie następnie opisany za pomocą jednego, konkretnego koloru. Z takiej mozaiki obraz zostanie później odtworzony w pamięci komputera. Na podstawie tego opisu jasno wynika, że jeżeli podzielimy obraz na więcej prostokącików, to jego odpowiednik cyfrowy będzie dokładniejszy. Z tym wiąże się jeden z podstawowych parametrów urządzeń przetwarzających obrazy (skanery, drukarki): rozdzielczość. Jednostką rozdzielczości jest liczba punktów na cal, w skrócie DPl (ang. Dots Per Inch) i generalnie, im większa rozdzielczość tym lepszy efekt. W skanerach zastosowano metodę rozróżniania kolorów bliźniaczo podobną do oka, a rolę pręcików spełniają światłoczułe elementy elektroniczne, najczęściej półprzewodnikowe o sprzężeniu pojemnościowym - CCD (ang. Charge Coupled Device). Czujniki te przetwarzają natężenie światła każdej z podstawowych barw na wartości elektryczne (napięcie). Sygnały elektryczne są doprowadzane do przetworników analogowo - cyfrowych, które przetwarzają wartości analogowe napięcia na odpowiadające im poziomy cyfrowe. I tak, w przypadku przetwornika 8-bitowego, od natężenia maksymalnego do minimalnego mamy 256 stopni pośrednich dla każdej składowej koloru, co w efekcie daje pełną, 24-bitową paletę barw (tzw. True Color). Czasami stosowane są przetworniki o większej liczbie bitów ( 10 lub 12 bitowe), a "nadmiarowe" bity wykorzystuje się do sprzętowej korekcji skanowanego obrazu wykonywanej bezpośrednio przez układy elektroniczne skanera (poprawa kontrastu jaskrawości, wyostrzanie), lub do dokonywania przez skaner separacji barwnej CMYK (ang. Cyan, Magenta, Yellow, Black) - w której kolor każdego punktu jest opisywaną za pomocą 32 bitów. Podczas skanowania oryginał jest oświetlany jest kolejno światłem czerwonym zielonym i niebieskim, generowanym przez odpowiednie lampy fluorescencyjne lub halogenowe, i przepuszczanym przez kolorowe filtry. Światło odbijane od kolejnych punktów oryginału pada na przesuwane silnikiem krokowym lustro, od którego odbija się i trafia przez układ ogniskujący do elementów światłoczułych. Proces oświetlania kolejno trzema barwami może być zrealizowany w trzech przebiegach zespołu lampa - lustro, albo w jednym przebiegu, wtedy oświetlenie jest zmieniane kolejno dla każdej linii. Jasno widać więc, że na jakość skanera największy wpływ ma układ optyczny, a także precyzja układu przesuwającego lampę i lustro. Od precyzji przesuwania zależy rozdzielczość pionowa skanera, pozioma jest stała i zależy od liczby elementów światłoczułych. Jeżeli program obsługujący skaner umożliwia zmianę rozdzielczości w pewnym zakresie, nie będzie to zmiana fizycznych parametrów skanowania, a tylko tzw. interpolowanie. Proces interpolacji polega na wyznaczeniu barwy punktu przy uwzględnieniu barw punktów go otaczających. Podział skanerów:

Zasadniczo wyróżniamy dwa rodzaje skanerów: skanery płaskie i skanery ręczne. Istnieje też trzeci rodzaj, skanery bębnowe, ale są to urządzenia bardzo profesjonalne i bardzo drogie.

* Skanery płaskie : Właściwie skaner płaski (ang. desktop scanner) został już opisany w poprzednim punkcie, przy okazji omawiania zasady działania tych urządzeń. Może zróbmy to jeszcze raz, tym razem w sposób uporządkowany. Z wyglądu skaner płaski do złudzenia przypomina kserokopiarkę, jest tylko mniejszy. W swojej górnej części posiada pokrywę, pod którą znajduje się szyba. Na szybę kładziemy oryginał do skanowania, stroną właściwą do spodu. Pod szybą w trakcie skanowania porusza się zespół lampa-lustro. Zazwyczaj skanery płaskie podłącza się do komputera przez interfejs SCSI lub przez port równoległy Centronics. Rozdzielczości optyczne skanerów płaskich wynoszą od 300x600 dpi do 800x 1600 dpi, a interpolowane nawet do 9600x9600 dpi. Urządzenia te występują zarówno w wersjach kolorowych, jak i czarno-białych. Zastosowanie skanerów płaskich to przede wszystkim profesjonalne prace graficzne, wymagające dobrych parametrów skanowania, oraz biurowe (skanery czarno-białe), polegające na skanowaniu dokumentów w celu późniejszego poddania ich obróbce OCR (patrz punkt 13.5). Niektóre firmy produkują do swoich skanerów płaskich specjalne przystawki DIA do skanowania przezroczy (diapozytywów).

* Skanery ręczne : Jest to druga z najpopularniejszych grup skanerów. Nazwa "ręczne" (ang. had scanner) pochodzi od tego, że użytkownik przeciąga ręką skaner po powierzchni oryginału. Prostsza konstrukcja tych skanerów znacznie obniża koszt ich produkcji, ale także obniża parametry. Zasada działania jest bardzo prosta: w spodniej części skanera jest zainstalowany specjalny wałek, który obraca się w trakcie przesuwania skanera i informuje układy elektroniczne o przebytej drodze. Zespół elementów światłoczułych może, na podstawie informacji o prędkości poruszania się skanera, odpowiednio dobrać częstotliwość próbkowania oryginału. Oczywiście, skanery ręczne są bardzo wrażliwe na wszelkie drgnięcia ręki operatora, zwłaszcza w kierunkach bocznych, tak więc otrzymanie idealnego skaningu jest bardzo trudne. Wadą skanerów ręcznych, która od razu rzuca się w oczy, jest ograniczona szerokość skanowanego materiału: przeważnie do 10,5 cm. Problem ten rozwiązują niektóre programy graficzne, posiadające opcję sklejania obrazka skanowanego w kilku przebiegach w jedną całość. Ważne jest tu zachowanie wystarczająco szerokiej "zakładki", czyli nachodzenia na siebie poszczególnych przebiegów skanowania. Zwykle wystarcza zakładka o szerokości 0,5 cm. Ciekawą odmianą skanerów ręcznych są skanery z własnym napędem. Nie trzeba ich ciągnąć, bo są wyposażone w silniczki i same się przesuwają. Skanery ręczne występują zarówno w wersjach czarno-białych jak i kolorowych. Ich zastosowanie to przede wszystkim proste, domowe prace graficzne oraz skanowanie i obróbka OCR krótkich tekstów. Podłącza się je do komputera przez interfejs Centronics lub przez własną kartę rozszerzającą. Typowe rozdzielczości skanerów ręcznych wynoszą od 100 do 400 dpi.

* Skanery bębnowe : Skanery bębnowe, bardzo rzadko spotykane, należą do elity sprzętu ściśle profesjonalnego. Są one bardzo duże, drogie i niewygodne w obsłudze, ale jakością skanowania biją na głowę skanery ręczne, a nawet płaskie. Zasada działania jest dosyć prosta: oryginał przykleja się do specjalnego bębna, wirującego wokół centralnie umieszczonej, przesuwającej się głowicy. Warto zauważyć, że o ile w skanerach ręcznych i płaskich powszechnie stosuje się półprzewodnikowe, światłoczułe elementy CCD, to w skanerach bębnowych wykorzystuje się specjalne lampy zwane fotopowielaczami, mające o wiele lepsze parametry.
Klawiatura
Klawiatura, najpowszechniej stosowane urządzenie peryferyjne komputera. Wzorowana na maszynie do pisania, jest tablicą, na której rozmieszczone są przyciski oznaczone: literami, cyframi oraz specjalnymi znakami, a także tzw. klawisze funkcyjne umożliwiające wykonanie specyficznych czynności. Istnieje wiele typów klawiatur, różniących się m.in. układem klawiszy (najbardziej typowy to QWERTY) czy zestawem klawiszy funkcyjnych. Na klawiaturze znajduje się zazwyczaj 101 lub 102 klawisze. Wewnątrz klawiatury znajduje się procesor odpowiedzialny za przetwarzanie znaków o kodach ASCII na impulsy elektryczne, trafiające do CPU. Klawiatura jest więc podstawowym urządzeniem zewnętrznym umożliwiającym nawiązanie dialogu między człowiekiem a komputerem.

Mysz
Mysz, nazywana też myszą manipulacyjną lub sterującą, należy do grupy urządzeń zwanych lokalizatorami, służącymi do przekazywania komputerowi informacji o zmianie położenia lokalizatora. Do urządzeń takich należy także drążek manipulacyjny (joystick), stosowany często w grach komputerowych, oraz opisania dalej kula. Programy komputerowe współpracujące z lokalizatorami powodują wyświetlenie na ekranie znaku, tzw. znaku śledzenia (zwanego czasem znacznikiem) i zmienianie jego położenia odpowiedniego do ruchów lokalizatora. Przy pracy w trybie tekstowym znak śledzenia zazwyczaj ma postać kursora. Przy pracy w trybie graficznym znak śledzenia ma różne postaci, zależnie od operacji wykonywanej przez program; do najbardziej typowych należy strzałka. Znak śledzenia służy do wskazywania na ekranie obiektów (napisów, obiektów graficznych), a przycisk lub przyciski do wydawania poleceń. Nie tylko same wskazanie obiektu, ale także wykonanie polecenia może wymagać przesuwania myszy.
Manipulowanie myszą polega na przesuwaniu jej po blacie stołu lub po specjalnej podkładce i na naciskaniu oraz przytrzymywaniu umieszczonych na niej przycisków. W komputerach Macintosh jest to jeden przycisk, w IBM PC zazwyczaj dwa lub trzy (w tym przypadku podstawowe znaczenie ma przycisk lewy). Do typowych czynności wykonywanych przy użyciu myszy należą:
o naciśnięcie i szybkie zwolnienie przycisku (gdy mysz jest nieruchoma);
o dwukrotne szybkie naciśnięcie i zwolnienie przycisku;
o przesuwanie myszy;
o przesuwanie myszy z jednoczesnym przytrzymaniem przycisku.
Naciśnięcie i szybkie zwolnienie przycisku jest określane puknięcia, pstryknięcia, a nawet kliknięcia (click); możesz też spotkać inne określenia. Przesuwanie myszy z jednoczesnym przytrzymaniem przycisku bywa określane jako przeciąganie. Zazwyczaj najpierw naciska się przycisk, gdy mysz jest nieruchoma, następnie przesuwa się mysz, trzymając przycisk naciśnięty, i na koniec zwalnia się przycisk. Taka seria czynności służy m.in. do przemieszczania obiektu na ekranie z jednego położenia w drugie. Komputer musi otrzymać informacje o przesuwaniu się myszy przez użytkownika oraz o naciskaniu przycisków. W tym celu mysz jest połączona z komputerem za pomocą kabla (konstruuje się także myszy przekazujące informacje drogą radiową). W komputerach IBM PC mysz dołącza się zazwyczaj do jednego z portów szeregowych, w komputerach Macintosh do gniazda przeznaczonego dla myszy (gniazdo to bywa umieszczane na klawiaturze).
Myszy są konstruowane jako mechaniczne i optyczne. Mysz mechaniczna ma kulkę dotykającą podłoża i obracającą się przy ruchu myszy. Kulka ta obraca umieszczone w myszy wałki. Jeden wałek z tarczą kodową wykrywa ruch w pionie, drugi w poziomie. Wielkość przesunięcia kursora określa ilość impulsów przesyłanych w fotodiodach. Dwie fotodiody pozwalają określić kierunek przesunięcia. Wewnątrz myszy znajduje się układ scalony, który na podstawie impulsów z czterech fotodiod wysyła odpowiednią informację do komputera. Układ przesyła również stan klawiszy myszki. Mysz mechaniczna dobrze pracuje na podłożu o dużym współczynniku tarcia; stosuje się często specjalne podkładki elastyczne (mouse pad). Mysz optyczna wymaga specjalnej podkładki z drobną siatką linii. Emitowane przez mysz promienie podczerwone odbijają się w podkładce i są odbierane przez czujniki myszy. Moc sygnału zależy od tego, czy promień odbija się na linii czy między liniami. Sygnał zamienia się podczas przesuwania myszy w poprzek linii; w ten sposób ruch myszy jest wykrywany.
Mysz mechaniczna jest urządzeniem szczególnie podatnym na zabrudzenie. Należy dbać o czystość powierzchni, po której mysz się przesuwa, a zwłaszcza unikać brudu, tłuszczu i włókien. Ponadto mysz należy czyścić. Kulkę myszy wyjmuje się po odkręceniu lub wyciągnięciu pierścienia plastikowego umieszczonego u spodu myszy. Można wtedy wydmuchać z wnętrza myszy kurz, wyczyścić tamponem (wacikiem) nasączonym spirytusem rolki stykające się z kulką oraz wytrzeć samą kulkę czystą szmatką.

2. Omów wymienione urządzenia multimedialne: karta dźwiękowa, karta video.
Karta dźwiękowa
Możliwości generowania dźwięku w jakie wyposażono komputery PC przy ich projektowaniu są bardzo skromne. Powstały więc tzw. karty dźwiękowe rozszerzające możliwości komputerów PC o odtwarzanie i zapis (czyli digitalizację dźwięku). Ważniejsze pojęcia:

* Synteza analogowa FM : Syntezator generujący dźwięk na zasadzie modulacji częstotliwości FM (ang. Frequency Modulation) jest syntezatorem analogowym. Podstawowymi jego elementami są tak zwane operatory. Pojedynczy operator składa się z kilku układów, które zajmują się wytwarzaniem fal podstawowych fal dźwiękowych, takich jak sinusoida prostokąt czy piła, o zadanej częstotliwości. Następnie fale te, po odpowiednim przetworzeniu w układach generujących obwiednie, są miksowane. Tak przetworzony dźwięk zostaje po wzmocnieniu doprowadzony do wyjścia karty. Im więcej operatorów , tym efekty osiągnięte przez syntezę FM są ciekawsze.

* Synteza cyfrowa PCM : (tablica fal - ang. wave table) Drugą metodą syntezy dźwięku jest synteza cyfrowa na zasadzie PCM (ang. Pulse Code Modulation), czyli kodowania impulsowego. Układ odpowiedzialny za taką syntezę przetwarza dźwięk w postaci cyfrowej, realizując podstawowe efekty, jak: zmiana wysokości dźwięku, pogłos, chór, itp. Czasami te karta jest wyposażona w specjalizowany procesor do generowania efektów specjalnych, wtedy liczba efektówt możliwych do uzyskania jest odpowiednio większa. Tak obrobiony sygnał dopiero wtedy jest przetwarzany na postać analogową i doprowadzany do wyjścia analogowego karty dźwiękowej. Nowsze karty umożliwiają takie bezpośrednie zbieranie na wyjściu sygnału cyfrowego. Sygnałami bazowymi dla układów syntezatora są próbki instrumentów zapisane fabrycznie w pamięci ROM (przeważnie wykonane z dość dobrą jakością) lub ładowane do pamięci RAM karty. Jak wynika z powyższego opisu , synteza wave table powinna dawać jakość dźwięku wyższą niż FM, co jest zgodne z prawdą w przypadku popularnych (tanich) kart dźwiękowych.

* MIDI : (ang. Musical Instruments Digital Interface) to ogólnie przyjęty standard komunikowania się elektronicznych instrumentów muzycznych, oznacza to e karta dźwiękowa wyposażona w interface MIDI może komunikować się z dowolnym instrumentem muzycznym. W praktyce oznacza to, e jeśli dana karta dźwiękowa jest wyposażona w interfejs MIDI (przeważnie poprzez umieszczone na karcie złącze joysticka), to można podłączyć do niej poprzez ten interfejs dowolny elektroniczny instrument muzyczny (np. klawisze") który jest zgodny z MIDI i sterować nim z poziomu komputera. Oczywiście, konieczne jest do tego odpowiednie oprogramowanie.

* General MIDI : to pewien standard kolejności zapisu w pamięci urządzenia próbek instrumentów (odnosi się to do kart opartych o syntezę wave table). Oznacza to, e jeśli dana karta dźwiękowa jest zgodna z General MIDI, to numery próbek instrumentów umieszczonych w pamięci karty zgadzają się za specyfikacją tego standardu.

* Dźwięk trójwymiarowy (3D Sound, Qsound) Efekt "trójwymiarowości" dźwięku osiągnięto w kartach dźwiękowych poprzez traktowanie dwóch kanałów monofonicznych jako jednego kanału stereo. Umożliwia to pozorne przesunięcie źródła dźwięku w efekcie stereofonicznym we wszystkich trzech wymiarach (a więc lewo-prawo, góra-dół, przód-tył), przy zastosowaniu tylko dwóch kolumn. Oczywiście, aby efekt ten był słyszalny, konieczne jest zastosowanie dobrego wzmacniacza oraz bardzo dobrych kolumn głośnikowych (lub dobrej klasy słuchawek).
Podłączanie karty dźwiękowej :

* Podłączając kartę dźwiękową do komputera, należy pamiętać o bardzo ważnej rzeczy: prawidłowym skonfigurowaniu karty. Obecnie spotykane karty można konfigurować na jeden z dwóch sposobów (w zależności od konkretnego modelu: sprzętowo, czyli przestawiając umieszczone na karcie zworki, oraz programowo: czyli korzystając ze specjalnego programu dołączanego do karty. Konfiguruje się zazwyczaj numer IRQ (przerwania sprzętowego), numer kanału DMA (bezpośredniego dostępu do pamięci, pozwala to na transmisję danych bez angażowania głównego procesora komputera), adresy portów w przestrzeni I/O dla syntezatora FM i/lub MIDI. Aby dane dotyczące ustawień karty były widziane przez programy pracujące w DOS, trzeba utworzyć zmienną środowiskową BLASTER i wpisać do niej odpowiednie wartości. Popularne karty dźwiękowe dostępne na rynku :

* Sound Blaster : Do dziś najbardziej rozpowszechnionymi standardami kart dźwiękowych w komputerach PC są różne odmiany karty Sound Blaster firmy Creative Labs i zgodne z nimi karty innych producentów. Jednak Sound Blaster nie był pierwszy, był on kopią karty AdLib, najprostszej i najtańszej, która na samym początku stała się standardem, jeżeli chodzi o muzyczkę generowaną przez gry. Firma Creative, coraz bardziej udoskonalając swój produkt, spowodowała wyparcie z rynku karty AdLib przez Sound Blastera. Standardowa karta dźwigkowa zgodna z Sound Blasterem posiada "na pokładzie":

* syntezator analogowy (przeważnie z serii OPL firmy Yamaha), działający na zasadzie FM, czyli modulacji częstotliwości, obecnie prawie w 100% kart stereofonicznych , który służy do tworzenia dźwięków "sztucznych".

* sampler służący do digitalizacji sygnału doprowadzonego z zewnątrz (czyli nagrywania" dźwięku) oraz do operacji odwrotnej, czyli konwersji sygnału cyfrowego na analogowy (na tej zasadzie komputer odtwarza tzw. "sample, czyli na przykład pliki .WAV).

* interfejs MIDI, który pozwala na podłączenie do komputera dowolnego instrumentu elektronicznego wyposażonego w ten interfejs i sterowania nim przez komputer, niektóre modele są wyposażone w złącza do podłączenia napędów CD-ROM w standardach sterownika Mitsumi, SONY, Panasonic i/lub IDE-ATAPI.

* Wave Blaster i inne przystawki Karta Wave Blaster to przystawka do kart zgodnych z Sound Blasterem, rozszerzająca możliwości karty o syntezę wave table. Karty takie są przeważnie wyposażone w 1-4 MB pamięci ROM z zapisanymi w niej próbkami, zgodnie ze standardem General MIDI. Aby taką kartę można było podłączyć do karty realizującej syntezę FM, ta ostatnia musi posiadać specjalne złącze dla kart wave table. Istnieją na rynku także przystawki wave table innych producentów, różniące się parametrami, np. karta Rio firmy Turtle Beach.

* Sound Blaster AWE32 Karta AWE32 (skrót od Advanced Wave Effects) była odpowiedzią firmy Creative Labs na karty wykorzystujące syntezę cyfrową wave table, zdobywające sobie coraz większe uznanie użytkowników i stanowiące coraz groźniejszą konkurencję dla Sound Blasterów wszelkiej maści. Karta ta jest wyposażona w oba rodzaje syntezy, realizowane przez syntezator Emu-8000. Parametry dotyczące częstotliwości próbkowania są takie same jak dla SB 16 (z którym jest zgodna). AWE32 jest wyposażony w 1 MB pamięci ROM z próbkami w standardzie General MIDI oraz w 0,5 MB pamięci RAM do przechowywania własnych próbek, rozszerzalne do 28 MB za pomocą zwykłych modułów SIMM. Jak sama nazwa wskazuje, karta umożliwia odtwarzanie dźwięku w 32-głosowej polifonii. Producent zaopatrzył też ją w interfejsy do podłączenia napędu CD-ROM w jednym z 4 popularnych standardów. Istnieje też tańsza wersja karty, nazwana AWE32 Value. Różni się ona od wersji pełnej brakiem gniazd SIMM do rozszerzenia pamięci (0,5 MB całkowicie wystarcza do amatorskich zastosowań) oraz posiada tylko 1 złącze napędu CD-ROM (ATAPI). Obie wersje karty symulują generowanie dźwięków "trójwymiarowych", który to efekt nazwano w tych kartach Qsound.

* Gravis Ultrasound Kiedy w roku 1993 firma Advanced Gravis wypuścił na rynek kart Gravis Ultrasound (GUS), była to pierwsza karta dźwiękowa dla amatorów, w której zastosowano syntezator PCM (wave table) i całkowicie zrezygnowano z syntezatora FM. Produkt odniósł ogromny sukces, ponieważ oferował o wiele wyższą jakość dźwięku od popularnych Sound Blasterów przy niewygórowanej cenie. Sampler umieszczony na karcie umożliwia odtwarzanie w rozdzielczości 16 bitów, ale zapis tylko w 8-bitowej. Możliwe jest dołączenie dodatkowego modułu, realizującego pełny 16-bitowy sampling. GUS jest standardowo wyposażony w 256 kB pamięci RAM przeznaczonej dla próbek, co jest wartością niewystarczającą do odtwarzania nawet 8-bitowych próbek. Konieczne jest rozszerzenie pamięci za pomocą tanich modułów DIP do wielkości przynajmniej 0,5 MB (co umożliwi pracę w stereo z 8-bitową rozdzielczością), lub do 1 MB (stereo,16 bitów). Niestety, jest to wielkość maksymalna, co dyskwalifikuje tą kartę do zastosowań choćby pół profesjonalnych. Na przykład, profesjonalne samplery można wyposażyć w ok. 64 MB RAM. Karta Ultrasound jest wyposażona w 32- głosowy syntezator ICS Gravis GFl, realizujący efekt "trójwymiarowości" dźwięku (nazwany tu 3D Sound). Karta Gravis Ultrasound zapoczątkowała ewolucję kart dźwiękowych innych producentów od syntezy FM do wave table, zmuszając nawet firmę Creative Labs do wyprodukowania własnej karty z syntezatorem cyfrowym (AWE32).

Karta graficzna
Aby było możliwe wyświetlanie obrazu na monitorze potrzebne jest odpowiednie urządzenie, które przetwarza dane zapisane w pamięci na sygnały wizyjne przesyłane do monitora. Do tego zadania jest przeznaczony sterownik graficzny zwany także kartą graficzną. Występuje ona w postaci oddzielnej karty dołączanej do szyny systemowej komputera lub jako element na stałe zintegrowany z płytą główną. Każda karta posiada dwa podstawowe tryby pracy: tekstowy i graficzny. Zasada działania karty graficznej: Sposób wyświetlania obrazu na ekranie monitora najprościej można przedstawić w następujący sposób: procesor zapisuje dane o obrazie w pamięci RAM karty, sterownik zainstalowany na karcie powoduje przesłanie zawartości pamięci RAM do przetwornika DAC który przetwarza dane cyfrowe na sygnał analogowy i przesyła go do monitora.
Podział kart: Ogólnie wszystkie karty graficzne można podzielić na trzy podstawowe typy:

* Bufory ramki - są to podstawowe sterowniki zawierające pamięć RAM i układ wyświetlający dane przygotowane przez procesor i przechowywane w pamięci obrazu. W celu wygenerowania obrazu np. fraktala, procesor musi wyliczyć kolory wszystkich punktów rysunku i zapisać odpowiednie bajty w pamięci obrazu. Do tej grupy zaliczamy karty graficzne poczynając od kart MDA i CGA przez EGA kończąc na VGA i SVGA.

* Akceleratory graficzne - są to karty z wyposażone w dodatkowy procesor, który odciąża procesor główny od obliczeń dotyczących przetwarzania obrazu oraz z zainstalowanym specjalnym układem, wykonującym kilkanaście podstawowych funkcji graficznych np. kreślenie linii, rysowanie okręgów i elips a także przesyłanie bloków pamięci. Karty te są znacznie szybsze niż bufory ramki, lecz wymagają oprogramowania stworzonego specjalnie dla nich.
* Karty koprocesorowe - ten rodzaj kart należy do najszybszych , stosowane są tam, gdzie potrzebna jest bardzo duża moc obliczeniowa. W kartach tych instalowany jest specjalny koprocesor odciążający procesor główny od przetwarzania obrazu. Koprocesor ten posiada własny zestaw instrukcji i jest w pełni programowalny. Kart tych używa się w większości do celów profesjonalnych np. w studiach graficznych.

3. Omów technologię zapisu na dyskach CD-R, CD-RW, DVD-R, DVD-RW.
Metody zapisu danych na dyskach CD.
Single Session CD
W tej metodzie zapisu wszystkie dane zapisywane są na CD-ROM-ie za jednym zamachem. Po zakończeniu procesu wypalania krążek jest raz na zawsze zamknięty, co oznacza, że w przyszłości nie będzie można do niego dopisać żadnych nowych danych. Zapisana na Single Session CD informacja rozpoczyna się od znacznika inicjującego (lead-in), po którym następuje TOC, właściwe dane oraz znacznik zamykający (lead-out).
Multi Session CD
Technika rejestracji, w której CD zapisywany jest w kilku sesjach.
Zatem w trakcie jednej sesji wypalany jest tylko jeden fragment całej ścieżki danych.
Aby po każdym procesie zapisywania wszystkie dotychczasowe dane można było jednoznacznie adresować na CD, każda sesja prócz właściwych danych użytkowych zawiera swój własny znacznik inicjujący (lead-in), TOC i znacznik zamykający
(lead-out). Spisy treści każdej z sesji powiązane są w łańcuch, dzięki czemu komputer, wychodząc od ostatnio zapisanego TOC, może dotrzeć do danych wszystkich poprzednich sesji. Wielką zaletą rejestracji wielosesyjnej jest to, że do CD można dopisywać dane kilkakrotnie, jednak za tę możliwość płaci się wysoką cenę.
Pierwsza sesja zajmuje 23 megabajty na dane organizacyjne, każda następna 15 MB. Jeśli więc chcielibyśmy na CD zmieścić pełnych 650 megabajtów danych użytkowych, musimy jako metodę zapisu wybrać Single Session.
Multi Volume CD
Ta metoda zapisu jest szczególną odmianą MultiSession CD. Wprawdzie w przypadku dysków wielowoluminowych dane nagrywane są także w kilku sesjach, jednak odpowiednie oprogramowanie nie tworzy powiązań (link) pomiędzy poszczególnymi TOC. Dlatego każda sesja jest zamkniętą w sobie jednostką informacyjną (woluminem) na CD. Kompakty wielowoluminowe mają kilka wad: zwykłe napędy CD-ROM potrafią najczęściej odczytać tylko ostatnio zapisany wolumin. Dostęp do wszystkich woluminów zrealizować można wyłącznie w nagrywarce CD-ROM-ów, co zresztą wymaga zainstalowania specjalnego windowsowego sterownika, który każdy wolumin przypisuje do jednej litery napędu.
Audio-CD
W audio CD poszczególne utwory muzyczne pamiętane są na swojej własnej ścieżce. Chociaż taki muzyczny kompakt zawiera kilka ścieżek, nie jest bynajmniej CD wielosesyjnym, gdyż wszystkie te ścieżki zarządzane są przez jeden jedyny TOC. MultiSession CD zawierają jak wiadomo kilka TOC, powiązanych ze sobą odsyłaczami. Muzyczny TOC może pomieścić do 99 wpisów dla nagranych na audio CD utworów muzycznych.
On the Fly
Technika rejestracji, w której zapisywane dane generowane są dopiero w trakcie procesu zapisywania. Stawia to przed komputerem i systemem operacyjnym wysokie wymagania, ponieważ podczas zapisywania otwieranych i zamykanych jest wiele plików.
Incremental Packet Writing
Incremental Packet Writing, czyli zapis pakietowy jest sposobem zapisu danych, który polega na przyrostowym zapisie małych kawałków danych zwanych pakietami. Zaletami tego rozwiązania jest o wiele mniejsza strata pojemności płyty przy dogrywaniu kolejnych pakietów (kolejne dogranie danych nie wymaga zakończenia sesji czy płyty) oraz możliwość nagrania większej ilości ścieżek na płycie niż 99. W praktyce wygląda to tak, że oprogramowanie obsługujące zapis pakietowy umożliwia bezpośredni zapis danych na płyte przy pomocy jakiegokolwiek menadżera plików. Aby tak nagrana płyta CDR mogła być odczytywana przez zwykłe napędy CD-ROM konieczne jest uzyskanie zgodności z ISO 9660, uzyskiwane poprzez zakończenie "sesji pakietowej".
Metody zapisu na dyskach DVD.
Dane zapisane są w obszarach, które mają postać ciągu struktur land-groove (wyspa-rowek), układających się na powierzchni płyty w spiralną ścieżkę. Płyta zbudowana jest z materiału zmieniającego stan z amorficznego w krystaliczny pod wpływem działania promienia lasera. Gdy moc promienia lasera jest większa, materiał staje się krystaliczny (przepuszczalny), przy mniejszej mocy promienia - amorficzny (nieprzepuszczalny). Podobnie jest z usuwaniem danych - w tym procesie następuje zmniejszenie mocy lasera, czyli zmiana temperatury i przywrócenie krążkowi stanu krystalicznego.
Dla czytnika DVD nie ma różnicy, czy czyta płytę tłoczoną, czy RAM. Promień lasera przechodzi przez warstwę przezroczystą, dociera do warstwy refleksyjnej, odbija się i wraca do głowicy - tak samo w płycie tłoczonej zachowuje się land. Za to w obszarze amorficznym promień lasera jest zaginany - jak w przypadku pitu (wklęsłe wytłoczenie) w płycie tłoczonej.
Powierzchnia płyty, na którą nagrywane są dane, podzielona jest na 24 strefy. Każda strefa zawiera 1888 ścieżek (944 land, 944 groove), ścieżki zaś składają się z sektorów - wszystkie podziały zostały wcześniej wytłoczone na płycie (dzięki temu nie ulegną przypadkowemu skasowaniu).
W strefie leżącej najbliżej środka płyty przypada 17 sektorów na ścieżkę, a w najbardziej zewnętrznej - 40 sektorów na ścieżkę. Każdy sektor rozpoczyna się wytłoczonym (czyli nie dającym się skasować) znacznikiem ID, który pozwala napędowi na zlokalizowanie sektorów. Tuż przy wewnętrznym brzegu powierzchni płyty wytłoczone są dane umożliwiające identyfikację medium - DVD-RAM. Dane zapisywane są na spiralnej ścieżce, dzięki czemu możliwy jest precyzyjny zapis dużych strumieni danych, np. wideo. Całkowita pojemność jednej strony płyty wynosi 2,6 GB. Krążek DVD-RAM ze względu na bezpieczeństwo umieszczono w obudowie. Nie wyklucza to jednak używania go jako klasycznego krążka bez obudowy. Kryje się tutaj pewna wada DVD-RAM - okazuje się, że jedynie dyski jednostronne mogą być wyjmowane bez uszkadzania obudowy, przy wyjmowaniu dysków dwustronnych trzeba pomajsterkować.
Zapisywalne formaty DVD
format opis
DVD-R jest to format jednorazowego zapisu, pojemność 7,9 GB, jedyną firmą sprzedającą napędy DVD-R jest Pioneer
DVD-RAM format wielokrotnego zapisu, pojemność 5,2 GB (II generacja 9,4GB), płyta zamknęta jest w specjalnej kasetce podobnej do dysków magneto-optycznych co umiemożliwia odczyt w standardowych DVD-ROM
DVD+RW z założenia ok. 50% szybsze od DVD-RAM, pojemność 3 GB na stronę a płyta nie będzie montowana w kasetkach. Przyszłe napędy DVD-ROM z HP, Philipsa i innych firm będą odtwarzały płyty DVD+RW.
DVD-RW format wielokrotnego zapisu, pojemność 4,5 GB na stronę, płytę czytać można w każdym napędzie DVD-ROM