Czy czegoś nie pominęłam coś poprawić ? Jan III Sobieski urodził się 17 sierpnia 1629 roku w Wilanowie. Jan III Sobieski pochodził z znanego rodu Sobieskich z Sobieszczyna. Był także spokrewniony z wielkim rodem Żółkiewskich. Był prawnukiem koronnego h

Czy czegoś nie pominęłam coś poprawić ? Jan III Sobieski urodził się 17 sierpnia 1629 roku w Wilanowie. Jan III Sobieski pochodził z znanego rodu Sobieskich z Sobieszczyna. Był także spokrewniony z wielkim rodem Żółkiewskich. Był prawnukiem koronnego hetmana Stefana Żółkiewskiego. Jan III Sobieski był bardzo dobre wykształconym człowiekiem. Znał wiele języków np. łacinę, francuski, niemiecki i włoski. Jan Sobieski uczył się w latach 1640 - 1646 w kolegium Nadworskiego w Krakowie i w Akademii Krakowskiej. Po studiach wyjechał na 2 lata za granice. Zwiedził wtedy: Lipsk, Antwerpie, Bruksele, Paryż, Londyn, Lejdę i Hagę. Potop Szwedzki Na początku potopu szwedzkiego wraz z wieloma innymi oddziałami Jan III Sobieski poddał się pod Ujściem pod władzę szwedzkiego króla Karola X Gustawa. W 1655 jako pułkownik wojska kwarcianego pod władzą Aleksandra Koniecpolskiego złożył przysięgę wierności królowi szwedzkiemu. Była to najbardziej krytykowana decyzja jaką podjął. Jednak usprawiedliwia go to, że większość polskiej szlachty tak postąpiła. Włączony do armii szwedzkiej maszerował z nią do Prus, potem pod Gołąb i Jarosław. Uczestniczył w buntowaniu armii i przeciąganiu jej na stronę Szwedów. 24 marca 1656 opuścił wojsko szwedzkie i pod Łańcutem zgłosił się pod komendę Stefana Czarnieckiego. W odpowiedzi Karol X Gustaw rozkazał powiesić na szubienicy portrety oraz tablice z nazwiskami Jana Sobieskiego i innych dowódców kwarcianych. Jan Sobieski Walczył odtąd pod komendą Jerzego Lubomirskiego w Wielkopolsce i Prusach Królewskich. 26 maja król awansował go na chorążego wielkiego koronnego. Wziął udział w wielu bitwach i wojnach m.in. w 1657 walczył przeciwko wojskom siedmiogrodzkim Jerzego II Rakoczego, w październiku 1658 oblegał wraz z Aleksandrem Koniecpolskim pruski Sztum i Toruń, tytułując się wówczas pułkownikiem królewskim. Wziął też udział w ostatniej kampanii antyszwedzkiej. W 1663 wziął udział w wyprawie na Rosję. Po drodze stłumił bunt wojska Stefana Czarnieckiego pod Lwowem. Brał udział w bitwie pod Ramnem, wraz z kozakami hetmana Pawła Tetery. W czasie tej wyprawy należał do bliskich doradców króla Jana II Kazimierza. Osłaniając odwrót wojsk polskich pobił Rosjan i Kozaków w bitwie pod Sośnicą i Kopyśnikami. 14 maja 1665 wziął tajny, a 5 lipca 1665 oficjalny ślub z Marysieńką. Oficjalny ślub był wielkim wydarzeniem w ówczesnej Europie. Udzielał go nuncjusz apostolski Antonio Pignatelli, zaś relację z niego zamieściła największa wówczas europejska gazeta – „Gazette de France”. Dla wielu stanowił on też niemały skandal, bowiem uroczystości odbywały się w czasie trwania żałoby po Zamoyskim, zaś tajny ślub raptem tydzień po śmierci pierwszego męża Marysieńki. Gdy 10 listopada 1673 zmarł król Michał Korybut Wiśniowiecki, szlachta na sejmie elekcyjnym, jedynie przy sprzeciwie części posłów litewskich, wybrała 21 maja 1674 na jego następcę Jana Sobieskiego. Znaczną rolę w elekcji odegrała Marysieńka, żona Sobieskiego. Wobec trudnej sytuacji państwa w chwili objęcia tronu, Sobieski chwilowo zrezygnował z koronacji, którą odbył dopiero w 1676 r. Głównym celem króla Jana III Sobieskiego było zapewnienie Polsce silnej pozycji nad Bałtykiem oraz złączenie unią personalną Prus Książęcych. W tym celu zamierzał pogodzić Polskę i Turcje oraz zawarcia współpracy ze Szwecją i Francją. Wyraźnie, za najważniejsze zadanie dla Rzeczypospolitej król Jan III Sobieski uznał zawarcie pokoju z Turcją i przerwanie nieustannych wojen na południowych granicach państwa. Program ten nazywano „polityką bałtycką” Sobieskiego. Zdobyte zostało prawie całe Podole, a Kamieniec – zablokowany. Na więcej Sobieskiego nie było stać, ponieważ, hetman wielki litewski Michał Kazimierz Pac znów zabrał wojska litewskie i wrócił na Litwę. Uważa się, że uczynił on to w interesie Brandenburgii; po pokonaniu Turków Sobieski zamierzał bowiem odebrać Prusy Książęce. Plany te zresztą spełzły na niczym, głównie dlatego, że Brandenburgia sprzymierzyła się z Francją. Przez kolejnych 7 lat Polska nie prowadziła wojen. W kraju narastała opozycja przeciwko królowi, opłacana złotem przez Austrię i Brandenburgię. W Małopolsce uknuto nawet spisek, by obalić Jana III Sobieskiego, a tron przekazać niemieckiemu księciu Karolowi Lotaryńskiemu. Mimo że, władca wiele swojego czasu spędził na polach bitewnych, co mogłoby oznaczać dobry stan zdrowia, pod koniec swojego życia był już mocno schorowany. Cierpiał między innymi na otyłość, dnę moczanową, kamicę nerkową, nadciśnienie i zapalenie zatok oraz przywleczony z Francji syfilis. Stosowana na tę ostatnią chorobę kuracja rtęciowa doprowadziła w ramach skutków ubocznych do uszkodzenia nerek. Król Jan Sobieski umarł w Wilanowie 17 czerwca 1696. Na atak serca, po długotrwałej chorobie. Jego żona Maria Kazimiera zmarła w 1716 roku w Blois, we Francji. Oboje są pochowani na Wawelu w Krakowie. Serce króla spoczywa w kaplicy królewskiej w kościele kapucynów w Warszawie. Tron po Janie III Sobieskim przypadł Augustowi II Mocnemu, z saskiej dynastii Wettynów.