"Cebula" Szymborska stawia pytanie : czym jest człowiek bez cebuli? Tekst zbudowany jest na zasadzie zestawienia - przeciwieństw, czyli składa się z antytez. Z jednej strony znajdują się ludzie, a z drugiej cebula. Szymborska stara się wciągnąć czytelnika w pewien rodzaj gry, czy człowiek uzna doskonałość cebuli jako doskonałego tworu natury : "Cebula jest sobą na wskroś do stopnie cebuliczności (...) Cebulasta na zewnątrz, cebulasta do rdzenia". Jest to twór niezwykle udany, harmonijny, proporcjonalny, nazywa ją "najnadobniejszym brzuchem świata". Na tle cebuli człowiek wypada bardzo nieciekawie. Nie możemy wejrzeć do siebie bez przerażenia. W naszym brzuchu nie ma niczego nadobnego : "tłuszcze, nerwy, żyły, śluzy, sekretności". W najmniejszym nawet stopniu nie jesteśmy tak doskonali jak cebula. Wiersz kończy się jednak zaskakująca pointą. Szymborska cieszy się z tego, że człowiekowi odmówiony został "idiotyzm doskonałości".
