Halokałt-zagłada żydów

Holocaust to tak naprawdę nazwa ofiary, spalonej doszczętnie, którą Żydzie składali na ołtarzu w czasach Starożytności. W czasie II wojny światowej stał się określeniem na masowe mordowanie ludności żydowskiej przez hitlerowskie władze III Rzeszy. Szczególnie znienawidzonym przez nazistów narodem byli Żydzi. Uznali oni, że naród ten nie ma prawa żyć, a masowe ludobójstwo starannie zaplanowali. To właśnie Żydzi najwięcej ucierpieli w tracie trwania wojny. Byli prześladowani, a później mordowani w każdym z państw, w którym władze zdobywali naziści. Podobny schemat postępowania widzimy w Polsce, jak i na przykład w Holandii. Najwcześniej los taki spotkał Żydów mieszkających na terenie Rzeszy: tam już w 1933 roku zaczęto usuwać ich z pełnionych funkcji urzędniczych, a dwa lata później na podstawie tak zwanych ustaw norymberskich, pozbawiono praw obywatelskich. Najpierw Niemcy odbierali Żydom prawa do: chodzenia po chodnikach, jazdy na rowerze, przebywania w parku, wejścia do kawiarni, restauracji, korzystania z komunikacji miejskiej i kolejowej. Żydzi musieli uczęszczać do specjalnych szkół. Poza miejscem zamieszkania mogli przebywać jedynie w ściśle określonych godzinach. Praktycznie zupełnie pozbawiono ich możliwości godziwej pracy zarobkowej. Nakazano im także noszenia specjalnych opasek z gwiazdą Dawida na ramieniu. Ułatwiało to ich piętnowanie, prześladowanie przez hitlerowskich żołnierzy. Masowo demolowano i rabowano sklepy żydowskie, palono synagogi, uniemożliwiano obchodzenie świąt religijnych. Od października 1939 roku Niemcy zaczęli tworzyć specjalne dzielnice mieszkalne dla Żydów - getta. Później otaczano je murem i drutem kolczastym tak, aby ludność aryjska nie miała z nimi żadnego kontaktu. Pierwsze getta na ziemiach polskich powstały w Piotrkowie Trybunalskim, Puławach i Radomsku. W Terezinie na terenie Czech założono pokazowe getto, które w 1943 roku odwiedzili wysłannicy Czerwonego Krzyża. Chociaż z pozoru getta przypominały zwyczajne osiedla, to jednak panowała w nich wielka ciasnota, racje żywnościowe były bardzo ubogie. Na przykład w 1941 roku racja dla jednej osoby pochodzenia żydowskiego wynosiła 184 kalorii (a dla Niemca - 2310 kalorii). Najlepiej podobno powodziło się tym, którzy pracowali dla Niemców, również przy wywózkach do obozów, przy pilnowaniu porządku.