Opis obrazu Johna Everetta Millaisa pt. "Ofelia". Praca do czwartku tego tygodnia. Za rozwiązanie 35 ptk.

Płótno inspirowane jest VII sceną z IV aktu Hamleta Szekspira, kiedy to królowa Gertruda opowiada o śmierci Ofelii. Leżąca samobójczyni, która wpadła w obłęd i skoczyła do wody jest tematem dzieła. Pierwszym planem i dominującym elementem kompozycji jest leżąca, przykryta taflą wody, martwa Ofelia. Leżąca na wznak kobieta ma ręce odwiedzione od tułowia, wykonuje jakby gest pojednania. W niesamowity sposób odczuwa się jakby jej dłonie z lekkością utrzymywały się na powierzchni wody i delikatnie przesuwały próbując oprzeć się subtelnemu prądowi strumienia. Drugi plan, stanowiący tło, to bujna natura namalowana z wielką, niemal fotograficzną precyzją. Takie ukazanie dzikiej przyrody jest typowe dla twórców romantycznych. Przywołuję tutaj na przykład Wielki wodospad w Reichenbach Turnera, gdzie odbiorca ma wrażenie, że wkradł się w sferę niedostępną ludzkiemu poznaniu. Ta dzikość przyrody upewnia nas, że jesteśmy w miejscu, po którym nie stąpał wcześniej żaden człowiek. Być może Millais umieścił swoją bohaterkę w takim otoczeniu, aby jeszcze bardziej wzmocnić uczucie smutku. Kompozycja Ofelii jest centralna i statyczna. Jest ograniczona ciasno umieszczonymi elementami przyrody. Przestrzeń robi wrażenie klaustrofobicznej. W obrazie mnóstwo jest szczegółów - nie ma wolnej przestrzeni (horror vacui). Opisywane dzieło emanuje linearnością. Taka dokładność i precyzja malowania chociażby wystającego pnia oddana jest dzięki studiom z natury. Artysta przygotowywał się do pracy niezwykle starannie. Najpierw przez cztery miesiące w Surrey obserwował naturę. Następnie, już w Londynie, malował Elizabeth Seddal - modelkę zanurzoną w wannie po brzegi wypełnioną wodą. Świetlistość koloru osiągnięta jest przez kładzenie czystych barw na zagruntowane białą farbą płótno. Podkład ten został zrobiony na bazie bieli ołowianej i lakieru. Oprócz tego Millais stosuje tu jeszcze udoskonaloną wraz z Huntem technikę nakładania farby na wilgotne jeszcze podłoże. Uwypukla to konkretne szczegóły i świetliste odcienie. Żywa kolorystyka dzieła, przewaga barwy zielonej i brunatnej zmierza do efektu silnego odwzorowania natury. Obraz zadziwia czystością i intensywnością koloru. Skala natężenia świateł w obrazie jest kilkuwalorowa. Stopniowanie odbywa się w granicach całej kompozycji. Występują łagodne przejścia tonalne. Silną dominantą walorową jest tutaj twarz martwej dziewczyny. Światło w obrazie jest naturalne i rozproszone - nie jesteśmy w stanie określić jego źródła. Delikatnie modeluje elementy roślinne dzieła jak również bardzo dekoracyjną suknię postaci. Im dalej w głąb krzewów oraz coraz niżej powierzchni wody światło zanika. Linia wyznacza kształty każdego elementu obrazu, perfekcyjnie oddaje detal. Artysta maluje z natury, przez co postać ma typowe cechy indywidualne - nie jest idealizowana, ale forma otaczającej fauny, choć silnie odwzorowana, wygląda dekoracyjnie, co widać na przykładzie pływających kwiatów. Podobnie wygląda zanurzona suknia. Technika malarska ma ogromy wpływ na dzieło. Faktura jest gładka, często barwy kładzione są w sposób laserunkowy. Mam to w kopie bo tez pisałem.