Cesarz Konstantyn zwołał sobór w Nicei (325r.) w celu uporządkowania w Kościele podziałów, do których doszło przez Ariusza i jego poglądy. Jako kapłan głosił w swoim Kościele w Aleksandrii, że Syn jest jedynie pierwszym ze stworzeń Bożych. Kościół orzekł, że Syn jest współistotny Ojcu. Teodozjusz I zwołał sobór w Konstantynopolu (381r.). Podczas tego soboru rozwinięto symbol nicejski, poszerzając go o fragment wyrażający wiarę w bóstwo Ducha Świętego. W tym nowym symbolu Osobę Ducha Świętego nazwano Panem, podobnie jak Panem nazywani są Bóg Ojciec i Syn Boży.
Konstantyn: Został obwołany cesarzem przez wojska w Brytanii i Galii, natomiast Maksencjusz został wybrany przez wojska rzymskie na cesarza w Rzymie. Po kilku latach walk Konstantyn, przy pomocy Licyniusza panującego we wschodniej części imperium, pokonał ostatecznie Maksencjusza. Stało się to w bitwie przy Moście Mulwijskim w pobliżu murów Rzymu w roku 312. Od tego czasu Konstantyn i Licyniusz rządzili wspólnie. Rzekomo Konstantyn miał wizję, w której objawił się mu krzyż i napis In hoc signo vinces ("pod tym znakiem zwyciężysz"). To miało sprawić, iż w roku 313 podczas spotkania w Mediolanie wydał wraz z Licyniuszem edykt mediolański dający swobodę wyznania chrześcijanom, chociaż bardziej niż sen przyczyniły się do tego względy polityczne. W wyniku konfliktu Licyniusz został pokonany i zabity w 324 roku i od tej pory Konstantyn rządził samodzielnie. Jego politykę charakteryzowała kontynuacja działalności Dioklecjana. a zwęźlej to uznał chrześcijaństwo za religię narodową a Teodozjusz wydał ustawę, wg której herezja stała się przestępstwem ściganym przez państwo (tzw Edykt Tesaloński
odpowiedź w załączniku:)