Tylko w nielicznej części występował w czystej postaci.Był bardziej zbliżony do romantyzmu. W dwudziestoleciu międzywojennym tylko jedna grupa, „ARTES” stworzona w 1929 roku, skłaniała się ku założeniom nadrealizmu. Sztukę surrealistów przyjmowano w kręgu polskich artystów z wielkim sceptycyzmem. Salvador Dali (1904-1989) zyskał sławę dzięki skandalizującym wystąpieniom i akcjom, został wyrzucony z grupy surrealistów za niewierność wobec założeń ruchu, zajmował się malarstwem, filmem, pisał scenariusze do baletów, zajmował się scenografią, grafiką ilustracyjną, obrazy olejne to np.: „Ponura gra”(1929), „Płonąca żyrafa”(1935), „Kanibalizm jesieni”(1936), „Uczta”(1955) René Magritte (1898-1967) np.: “Nieustanny ruch”(1934), „Terapeuta”(1937), „Filozofia w buduarze”(1947), „Człowiek w meloniku”(1964), prace przestrzenne np.: „Postać z ptakiem”(1944) Giorgio de Chirico (1888-1978) twrzył niezależnie od surrealistów, prace powstałe przed powstaniem nadrealizmu dotyczyły podświadomości, jest określane jako metafizyczne np.: “Zagadka jesiennego popołudnia”(1910), „Zagadka przybycia”(1912), „Trubadur”(1916). Po 1920 jego twórczość zmierzała ku realizmowi
