Wieki Ciemne w histori Papiestwa ( wiek X )

Okres między VI a VIII wiekiem określany jest często mianem ciemnych wieków w historii Europy. Nastąpiło wówczas zerwanie ciągłości z dorobkiem kultury starożytnej. Zniknęły szkoły publiczne, co spowodowało ogólny zanik umiejętności czytania i pisania. Na potrzeby Kościoła powstawały od VI wieku szkoły klasztorne, w których zajmowano się analizą Pisma Świętego. Literatura religijna Dziełem powszechnie studiowanym wówczas w szkołach klasztornych, pomocnym w rozumieniu Biblii, była Rozprawa o naukach boskich i świeckich, napisana w połowie VI wieku przez Kasjodora (zmarłego w r. 570), doradcę królów ostrogockich, założyciela klasztoru benedyktyńskiego w Kalabrii. Studiowano także dzieła rzymskiego filozofa Aniciusa Manliusa Severinusa Boecjusza (około 480-524), który w więzieniu – wtrącony tam przez króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego – napisał kilkanaście traktatów teologicznych oraz komentarze do dzieł Arystotelesa i Platona. Czytany był również św. Augustyn, a przede wszystkim jego traktat De doctrina christiana. Beowulf W dziedzinie literatury niekościelnej na pierwszy plan wysuwa się anglosaski poemat epicki Beowulf (czyt. bejulf), powstały w VIII wieku. Zawarto w nim elementy legend ludów germańskich północno-zachodniej Europy. Podłoże poematu jest przedchrześcijańskie, jednak autor wprowadził do niego elementy chrześcijańskiego idealizmu. Beowulf uchodzi za najstarszy przykład poezji w języku staroangielskim. Księga z Kells Najstarsze oryginalne dzieła sztuki średniowiecznej powstały w klasztorach w Irlandii, gdzie odizolowani od świata mnisi celtyccy poświęcali się pracy nad manuskryptami. Przykładem tej sztuki jest Księga z Kells, zawierająca cztery pieśni biblijne po łacinie. Manuskrypt iluminowano kolorowymi wzorami geometrycznymi. Jest on uważany za najwybitniejszy przykład sztuki insularnej (od łacińskiego insula – wyspa), rozwijającej się w klasztorach Irlandii i Wysp Brytyjskich. Architektura wczesnośredniowieczna Bazylika Najstarszą formą świątyń chrześcijańskich, przejętą z rzymskiej tradycji architektonicznej, była bazylika. Jej wnętrze było podzielone kolumnami na trzy nawy, z których środkową – wyższą i szerszą – kończyła półkolista absyda. Nawa poprzeczna – transept – przecinała pozostałe pod kątem prostym. Między absydą a nawą główną znajdował się ołtarz w formie stołu lub sarkofagu, a za nim prezbiterium, gdzie gromadziło się duchowieństwo i chór. Z czasem do obu naw bocznych zaczęto także dodawać absydy i umieszczać ołtarze boczne. Bazyliki merowińskie urozmaicane były wieżami. Przed bazyliką znajdowało się atrium, czyli podwórze otoczone kolumnadą, z fontanną pośrodku. Służyła ona wiernym do obmywania twarzy, rąk i nóg przed wejściem do świątyni.:)