4. tam to na pewno znajdziesz tego jest mało ale krótko zwięźlie i na temat ;P http://pl.wikipedia.org/wiki/Wska%C5%BAnik_feminizacji 3.Struktura płci i wieku ludności W ogólnej liczbie ludności 38157 tys. osób z końca 2005 r. - kobiety stanowiły prawie 52% ogółu ludności; na 100 mężczyzn przypada ich 107 (wśród ludności miejskiej 111, zaś na obszarach wiejskich 101). Współczynnik ten zmienia się w zależności od wieku. 2.Charakterystyka ludności w wieku 15 lat i więcej aktywnej ekonomicznie, bezrobotnej i biernej zawodowo według płci, grup wieku, poziomu wykształcenia, związku z indywidualnym gospodarstwem rolnym oraz stopnia pokrewieństwa z głową gospodarstwa domowego. Pracujący według poziomu wykształcenia, wieku, statusu zatrudnienia, rodzaju działalności zakładu pracy (według sekcji PKD), grup zawodów; bezrobotni według poziomu wykształcenia, wieku i okresu poszukiwania pracy; bierni zawodowo według poziomu wykształcenia i wieku. Gospodarstwa domowe według aktywności ekonomicznej ich członków, według liczby osób pracujących i bezrobotnych. 1.Przeciętny Polak ma około 35 lat (średnia wieku dla kobiet to 37 lat a dla mężczyzn 33 lata). 56,2% Polaków ma mniej niż 40 lat. W przeciągu ostatnich kilku lat długość życia w Polsce wydłużyła się, a przewidywania na przyszłość są optymistyczne. Dla mężczyzn przeciętna długość życia powinna wydłużyć się z 69 obecnie do 74 lat w 2025r., podczas gdy dla kobiet z 78 do 81 lat., (w 1950r. przeciętna długość życia dla mężczyzn wynosiła 56 lat a dla kobiet 61,6 lat). Jeżeli chodzi o grupy wiekowe – struktura przedstawia się następująco: Poniżej 17 lat – 24%, Pomiędzy 18-24 – 11,8%, Pomiędzy 25-39 – 20,3%, Pomiędzy 40-59 – 27,1%, Pomiędzy 60-79 – 14,8% Powyżej 60 lat – 16,7% Powyżej 80 roku życia – 2%. 61,8% Polaków żyje w miastach a 38,2% na obszarach wiejskich, co oznacza, że na 100 mieszkańców wsi przypada 162 mieszkańców miast. Zarówno w wiejskich jak i w miejskich społecznościach przeważają kobiety – chociaż te dysproporcje są większe w miastach. W miastach na każdych 100 mężczyzn przypada 110 kobiet, natomiast w społecznościach wiejskich na 100 mężczyzn przypada 100,4 kobiet. Kobiety w miastach stanowią 32,3% całkowitej populacji Polski a kobiety mieszkające na wsi 19,1%. Mężczyźni z miast stanowią 29,5% całkowitej populacji, podczas gdy mężczyźni z obszarów wiejskich 19,1%. W 2001 r. kobiety stanowiły 51,4% ludności Polski, podczas gdy mężczyźni 48,6%, zatem na każdego mężczyznę przypadało średnio 106 kobiet. Tuż po II wojnie światowej, w 1946r. na 100 mężczyzn przypadało 118 kobiet. Liczba urodzeń obecnie spada. Najwyższy przyrost naturalny odnotowano po II wojnie światowej – pomiędzy 1945 a 1955r., (chociaż rekordowa liczba została osiągnięta w 1983r. – było to 723 tys. urodzonych dzieci). W drugiej powojennej dekadzie nastąpił stopniowy spadek urodzeń, który trwał do 1969r. Ten trend spadkowy zmienił się w 1970r. kiedy przyrost naturalny zaczął wzrastać. Od 1984r. liczba urodzeń ponownie zaczęła spadać – początkowo wolno aż do 1990r., a następnie gwałtownie w latach 90-tych.Ten spadek trwa do chwili obecnej. Młodzi Polacy studiują i pracują, są zajęci robieniem kariery, prowadzą własne firmy i odkładają założenie rodziny i posiadanie dzieci. W ciągu ostatnich 10 lat liczba studentów w Polsce potroiła się. We wczesnych latach 90-tych polskie kobiety zakładały związek małżeński mając średnio 22 lata, w połowie lat 90-tych wiek ten zwiększył się do 23 lat, a obecnie wynosi 24 lata. Większość z nich zostaje matkami pomiędzy 25 a 29 rokiem życia, podczas gdy w latach 90-tych wiek ten mieścił się w przedziale 20-24 lata. Obecnie im kobiety są bardziej wykształcone, tym częściej odkładają decyzję dotyczącą posiadania dzieci aż do wieku prawie 30 lat. Liczba niezamężnych kobiet również wzrasta. Obecnie jest to około 20% w porównaniu z 5% we wczesnych latach 90-tych. Najbardziej powszechnym modelem rodziny jest model „2+ 2”, chociaż stopniowo pary decydują się mieć 1 dziecko. Po II wojnie światowej Polska miała największą liczbę małżeństw w 1948r. – 319,2 tys.. Gwałtowny ale krótki wzrost zarówno pod względem zawieranych związków, jak i liczby narodzin pomiędzy 1945 a 1948r., znany jest jako proces kompensacyjny. Od 1949r. liczba związków małżeńskich zaczęła stopniowo spadać, aby po kilku latach osiągnąć poziom 260 – 270 tys. rocznie. Stan ten utrzymywał się do późnych lat 50-tych. Następna dekada przyniosła dalszy spadek aż do poziomu 199,9 tys. małżeństw w 1965r. Od 1966r. liczba związków zaczęła ponownie rosnąć, osiągając 330,8tys. przed upływem 1974r,. następnie rozpoczął się kolejny trend spadkowy. W 2003r. było w Polsce 195tys. zawartych małżeństw. Podczas gdy liczba zawieranych małżeństw spada, liczba rozwodów wzrasta. W porównaniu z okresem powojennym w latach 80-tych i 90-tych liczba rozwodów gwałtownie wzrosła. W 1946r. tylko 8tys. par zerwało związki małżeńskie, w 1960r. 14,8tys., w 1970r. 34,6tys., w 1980r. 39,8tys., w 1990r. 42,4tys., a w 2003r. już 48,6tys.
