„Ściskają się, grubieją, rosną, nowe dziwy! Dostają krzywych karków, rozpuszczają grzywy”. We fragmencie występuje wiele epitetów, na przykład: szerokie żagle, dzikich gęsi, nowe dziwy, błękitnej równinie, krzywych karków, co znacznie wzbogaca i ubarwia opis przyrody. Użyte przez Adama Mickiewicza środki stylistyczne sprawiają, że z pozoru zwyczajne zjawisko zostało przedstawione w niezwykle ciekawy i oryginalny sposób. „Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie Cicho, zwolna, po niebios błękitnej równinie!” Opis chmur w „Panu Tadeuszu” należy do grupy dynamicznych. Pożądany przez poetę efekt ruchu został osiągnięty poprzez nagromadzenie czasowników, które bardzo dokładnie i interesująco ukazują przeobrażenia obłoków. Opisanie przyrody w taki sposób, w jaki uczynił to Mickiewicz, jest bez wątpienia wielką sztuką. Pisarz bardzo sprawnie wkomponował świat natury w akcję poematu. Warto między innymi przytoczyć przykład, że stosunkom między ludźmi odpowiada stan pogody (w chwili, gdy dochodzi do konfliktów między bohaterami, psuje się wspaniała pogoda). Stworzenie takiego dzieła wymagało mistrzostwa.
