zlodowacenia plejstoceńskie. W ciągu ostatniego miliona lat lądolód wielokrotnie pokrywał większą część obszaru Polski, wywierając ogromne piętno na jego rzeźbie. Zasięgi lądolodów w poszczególnych zlodowaceniach były zróżnicowane. Tam gdzie zalegały najdłużej dobrze zachowały się formy i utwory glacjalne, natomiast utwory starszych zlodowaceń pozostały w postaci szczątkowej. W zależności od stopnia przekształcenia rzeźby polodowcowej obszar Polski można podzielić na formy staroglacjalne obejmujące zlodowacenia południowopolskie i środkowopolskie oraz młodoglacjalne powstałe podczas zlodowacenia północnopolskiego. Młody krajobraz polodowcowy ma bardzo urozmaiconą i charakterystyczną morfologie. Przykładem terenów, na którym można zaobserwować krajobraz młodoglacjalny jest Suwalszczyzna. Pojezierze Suwalskie jest najbardziej wysuniętym na wschód pojezierzem Polski. Jest ono wschodnią częścią Pojezierza Mazurskiego, a według niektórych źródeł południowo-zachodnia częścią Pojezierza Litewskiego. Obecny krajobraz Suwalszczyzny jest efektem ostatniego zlodowacenia, zwanego bałtyckim fazy pomorskiej (12-10 tysięcy lat temu- epoka plejstocenu) oraz epoki polodowcowej (holocenu), która trwa od dziesięciu tysięcy lat - aż do dzisiaj. Lądolód podczas zlodowacenia Wisły nasuwał się dwukrotnie na te ziemie - 60-65 tys. lat temu oraz 22-13 tys. lat temu. Po okresie postoju czoła lodu na linii maksymalnego zasięgu, nastąpiła jego stopniowa recesja, przerywana kolejnymi postojami. Podczas postoju czoło lądolodu wykonywało nieraz ruchy oscylacyjne- cofnięcia do tyłu i pchnięcia do przodu. Ruchy te powodowały zaburzenia wcześniej złożonych osadów. W ten sposób lądolód dokonał profilowania tego terenu. Pozostałością są także wysoczyzny lodowcowe, moreny czołowe, moreny martwego lodu, kemy, ozy i sandry. Również głazy narzutowe - przyniesione z środkowej Szwecji, Wysp Alandzkich i z dna Bałtyku - są świadkami jego ogromnej dynamiki. Kolejną cechą ukształtowania terenu jest duża, jak na obszary nizinne, wysokość nad poziomem morza. Największe wzniesienia występują w części północnej, dochodząc w okolicach Wiżajn do prawie 300 m n.p.m., a w kulminacji Krzemieniuchy - do 289 m n.p.m.; przesuwając się na południe wysokość spada do 123 m n.p.m. w okolicy jeziora Pomorze na Pojezierzu Sejneńskim. Ponadto lodowiec pozostawił po sobie liczne jeziora, rynny polodowcowe pokazujące kierunek odpływu wód lodowcowych, wyróżnia się również jeziora wytopiskowe - rozległe i płytkie o kształtach zbliżonych do owalu, oraz tzw. "oczka polodowcowe". nie wiem czy sie przyda lae dostalem za to 4+(co jest dla mnie dziwne) :D:D:D
podczas cofania się, lodowiec pozostawił po sobie głazy narzutowe oraz jeziora polodowcowe.
