Czym jest powołanie? : Powołanie to Boże marzenie o każdym z nas. Bóg marzy, żebyśmy z Jego pomocą stawali się najpiękniejszą wersją samych siebie i wygrywali życie po obu stronach istnienia. On wie, że każdy z nas jest zagrożony z zewnątrz, przez naiwnych czy cynicznych ludzi i od wewnątrz, przez własną naiwność, ignorancję czy słabość. Bóg ogromnie cierpi, gdy młodzi ludzie zawężają i zniekształcają swoje ideały i pragnienia. Jedni szukają dobrego nastroju, wpadając w alkoholizm czy narkomanię. Inni szukają łatwego przyjemności seksualnej, szybkiej kariery czy małej „miłości”: nietrwałej, niewiernej i niepłodnej. Bóg, który kocha, proponuje nam życie w tej miłości, która zdumiewa i przemienia! Troszczyć się o siebie, to realizować marzenia Kogoś, kto mnie rozumie i kocha bardziej niż ja rozumiem i kocham samego siebie! Kim jest kapłan?: Kim jest kapłan? Sam termin kapłan pochodzi od średniowiecznego łacińskiego słowa capellanus znaczy święty, poświęcony Bóstwu, po grecku brzmi prezbiter (presbyteros) czyli �starszy�. Istnieją w Kościele trzy sakramentalne stopnie kapłaństwa: diakonat (diakonos) �ten, który służy�, prezbiter (właściwe kapłaństwo), biskupstwo (episkopos) �czuwający�. Mówimy o kapłanie ksiądz określenie to pochodzi słowa �książę.� Święty Grzegorz z Nazjanu na to pytanie odpowiada: �Kapłan jest obrońcą prawdy, znosi się z aniołami, wielbi z archaniołami, składa na ołtarzu dary ofiarne, uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa, odnawia stworzenia, przywraca w nich obraz Boży, przysposabia je do Świata wyższego i, co najważniejsze jest przebóstwiany i przebóstwia.� Święty Proboszcz z Ars mówi: ŤKapłan prowadzi dalej dzieło odkupienia na ziemi...ť Gdyby dobrze zrozumiano, kim jest kapłan na ziemi, można by umrzeć, nie z przerażenia, lecz z miłości. Kapłaństwo to miłość serca Jezusowego.� Ksiądz Jan Twardowski o swoim kapłaństwie pisze: �Własnego kapłaństwa się boję , własnego kapłaństwa się lękam, i przed kapłaństwem w proch padam, i przed kapłaństwem klękam. Jadę z innymi tramwajem - biegnę z innymi ulicą - nadziwić się nie mogę swej duszy tajemnicą�. Wszyscy rodzimy się w Kościele dla Chrystusa dzięki pośrednictwu kapłana, to on w imieniu Boga przyjmuje nas do wspólnoty wierzących. Przez cały czas uczestniczy w naszym życiu, jest niejednokrotnie świadkiem naszych łask , radości, sukcesów, porażek udziela nam rady i napomnienia, a także we wszystkich sakramentach, gdybyśmy je chcieli kolejno wyliczyć od chrztu, po sakrament chorych - bierzmowanie, pokuta, Eucharystii, sakrament małżeństwa. Zatem we wszystkich momentach życia człowieka Chrystus dochodzi do nas poprze kapłana. Chrześcijanie wiedzą, ze zbliżając się do kapłana sprawującego sakramenty idą na spotkanie z Chrystusem. To Jezus Chrystus niewidzialny (w widzialnym kapłanie) przewodniczy całej celebracji eucharystycznej. Prezbiter reprezentuje Chrystusa działając w osobie Chrystusa - Głowy (in persona Christi Capits). To w jego dłoniach Bóg przemienia chleb w swoje ciało. W jego dłoniach dokonuje się cud. Na ołtarzu jest Pan świata - dzięki słowom człowieka, który uzyskał moc przemieniania chleba w ciało Boga. A konfesjonał? Kto może odpuszczać grzechy? Tylko sam Bóg i ten, komu Bóg pozwoli i da władzę - �i ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego� . Akt powołania na swojego następcę dokonuje sam Pan Jezus. To On wybiera, wywołuje z tłumu, �pokazuje gdzie mieszka�. Czasami Jego wezwanie jest nagłe, olśnienie jak w przypadku Szawła, a najczęściej powołuje �zwyczajnie�, krok po kroku poprzez splot wielu spotkań, wydarzeń, znaków. Po co nam księża?: Zgodnie z przyjętą tradycją prezbiterzy są ściśle związani z biskupami a ich podstawową rolą jest pomoc biskupowi w jego pracy zgodnie z powierzonymi obowiązkami. Głównym zadaniem prezbiterów jest celebracja eucharystyczna, a wszelka władza prezbitera zależna jest od decyzji biskupa. Do tej tradycji nawiązują znaki sakramentu święceń, którymi są: gest nałożenia rąk przez biskupa oraz przysięga wierności biskupowi. Prezbiter podlega wyłącznie władzy biskupa diecezji, który udzielił mu święceń, natomiast biskup nie może udzielić święceń nikomu kto nie chce być mu podległy (np. pochodzi z innej diecezji, w której chce pracować). Wyjątek stanowią odrębne, pisemne umowy między biskupami lub biskupem a zgromadzeniem zakonnym. Po otrzymaniu święceń prezbiter może zmienić swoją diecezję pracy wyłącznie na podstawie dokumentów umowy pomiędzy biskupami (→ inkardynacja). Prezbiterem może zostać wyłącznie ochrzczony mężczyzna. Decyzja o udzieleniu święceń prezbiteratu należy jednak wyłącznie do biskupa. Prawo kanoniczne od czasów soboru trydenckiego nakłada na prezbiterów obowiązek posiadania, oprócz predyspozycji moralnych, również intelektualne, stąd wynika obowiązek kształcenia się prezbiterów (→ seminarium duchowne). W tradycji łacińskiej przyjętą zasadą i wymogiem jest bezżenność prezbiterów w czasie gdy tradycje wschodnie nie nakładają takiego zobowiązania. Inne konieczne wymagania do zostania prezbiterem to konieczność bierzmowania i ukończenia dwudziestego piątego roku życia. Do obowiązków prezbitera należy zgodnie z prawem kanonicznym: posłuszne wypełnianie obowiązków poleconych przez ordynariusza, sprawowanie Eucharystii i liturgii godzin, stały rozwój intelektualny (studia) i duchowy (rekolekcje), zachowywanie wstrzemięźliwości, a ci, którzy są do tego zobowiązani - celibatu. Prezbiterowi nie wolno należeć do partii politycznych i związków zawodowych oraz dobrowolnie wcielać się do wojska. Nie wolno również zarządzać majątkiem nie należącym do Kościoła, nawet gdy jest o to proszony. Zgodę na odstąpienie od tych zasad może wydać jedynie biskup i jedynie w słusznej sprawie, dla dobra innych ludzi. Prezbiter ma obowiązek rezydowania w diecezji w miejscu wyznaczonym przez biskupa. Ma jednak prawo opuszczać diecezję, zwłaszcza w czasie przysługującego mu miesięcznego urlopu. O miejscu pobytu powinien jednak informować swoich przełożonych. Podstawowym, przysługującym na podstawie prawa kanonicznego wynagrodzeniem prezbitera jest stypendium mszalne. Pozostałe formy wynagrodzenia pieniężnego dla prezbitera zależne są od decyzji biskupa. Prezbiter jest zwykłym szafarzem Eucharystii. Za zgodą biskupa ma prawo do głoszenia w czasie mszy kazań i homilii oraz do katechizacji. Zwykłym strojem liturgicznym prezbitera podkreślającym jego urząd w liturgii jest stuła przewieszona przez szyję oraz ornat. Za zgodą biskupa prezbiter ma prawo do bycia szafarzem sakramentu pojednania oraz bierzmowania. Na mocy urzędu kapłańskiego jest zwykłym szafarzem sakramentów: chrztu i chorych oraz asystującym małżonkom w czasie sakramentu małżeństwa. Również na mocy swego urzędu kapłańskiego prezbiter jest szafarzem sakramentaliów. Egzorcyzmy wolno jednak prezbiterowi sprawować wyłącznie na polecenie lub za zgodą biskupa. Święcenia prezbiteratu nigdy nie tracą swej ważności, jednak wyrok Stolicy Apostolskiej może prezbitera wykluczyć ze stanu duchownego (→ Kara kościelna). Wykluczenie z duchowieństwa nie zwalnia celibatariusza od zachowania bezżeństwa. Dyspensy od celibatu udziela w oddzielnym procesie papież. Prezbiter wykluczony ze swojego stanu nie może ponownie do niego powrócić. Prezbiterzy stanowią najliczniejszą grupę spośród katolickiego duchowieństwa
