Konstantyn I Wielki (ur. 27 lutego 272 w Niszu, dziś Serbia, zm. 22 maja 337) – syn Konstancjusza Chlorusa, cesarz rzymski od 306. Został obwołany cesarzem przez wojska w Brytanii i Galii, natomiast Maksencjusz został wybrany przez wojska rzymskie na cesarza w Rzymie. Po kilku latach walk Konstantyn, przy pomocy Licyniusza panującego we wschodniej części imperium, pokonał ostatecznie Maksencjusza. Stało się to w bitwie przy Moście Mulwijskim w pobliżu murów Rzymu w roku 312. Od tego czasu Konstantyn i Licyniusz rządzili wspólnie. Rzekomo Konstantyn miał wizję, w której objawił się mu krzyż i napis In hoc signo vinces ("pod tym znakiem zwyciężysz"). To miało sprawić, iż w roku 313 podczas spotkania w Mediolanie wydał wraz z Licyniuszem edykt mediolański dający swobodę wyznania chrześcijanom, chociaż bardziej niż sen przyczyniły się do tego względy polityczne. W wyniku konfliktu Licyniusz został pokonany i zabity w 324 roku i od tej pory Konstantyn rządził samodzielnie. Jego politykę charakteryzowała kontynuacja działalności Dioklecjana. Zmarł z przyczyn naturalnych 22 maja 337 w Ancyronie niedaleko Nikomedii. Na kilka dni przed śmiercią przyjął chrzest z rąk ariańskiego biskupa Euzebiusza z Nikomedii. W planach miał ochrzcić się w wodach Jordanu jak Jezus Chrystus. Konstantyn na bazie dawnej greckiej kolonii Bizancjum wybudował wspaniałe miasto które nazwał - Miastem Konstantyna - Konstantinopolis, przyszłą stolicę cesarstwa Bizantyjskiego. Matką Konstantyna Wielkiego była św. Helena, a żoną Fausta (matka jego jedynej córki – Konstantyny). Po śmierci władzę objęli trzej synowie jego i Fausty
