W epilogu Mickiewicz wyraża swoją bardzo wielką tęsknotę za swoim krajem, pisał, że na emigracji bardzo źle się dzieje, ludzie trafiają do niewoli, oraz że są wojny. Wspomina tam także, że nie będzie potrafił zapomnieć o tym widoku przez wiele lat. Chcąc być szczęśliwym wspominał swój kraj z dziecinnych lat, gdzie wszystko było piękne, święte, czyste, niczym nie zakłócona natura. W kraju tym nie było kłótni, nikt nie płakał, a on biegał pomiędzy kwiatami na łące. W kraju tym było biednie, ale spokojnie. Każdy znał wszystkie zakątki tej ziemi. Mieszkała cała rodzina, przyjaciele, wszyscy sąsiedzi się znali i szanowali, nawet sługa był bardzo przywiązany do swojego pana, oraz szanowany. W młodości w wiosce każdy każdemu pomagał, czytano wspólnie pod lipą, i ważniejszy niż jakaś europejska nagroda był zwykły wianek zrobiony z polnych kwiatów. Na emigracji nikt nikogo nie szanował, nawet sąsiedzi się nie znali. Mickiewicz bardzo tęsknił za dawnym krajem , pokazał to pięknie opisując swoją ojczyznę. Przedstawione są tam dwa obrazy- jeden to emigracja, o której chciał zapomnieć, drugi- to piękny kraj, o którym cały czas pamięta i ma nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie tak samo jak wtedy gdy był młody.
