odwołując się do podanego fragmentu iliady (pojedynek hektora z achillesem), przedstaw starogrecki etos rycerski.

Hektor z początku uciekał. Prawdopodobnie grał na zwłokę, licząc na to, że jego kochanek przyjdzie mu z pomocą. Przystąpił do walki dopiero, gdy okazało się, że Parys mu nie pomoże. Achilles nie uciekał, bo ważne były honor, idee, cele wyższe. Hektor poniżał się, błagał Achillesa, aby jego ciało zostało godnie pogrzebane. Ten jednak go odtrącił i poniżył. Achilles zachował się niegodnie, bezczeszcząc zwłoki Hektora, mimo, że przed walką Hektor oznajmił, że gdyby wyszedł z walki zwycięsko to oddałby zwłoki przegranego jego rodzinie. Poniżej umieszczam tekst z netu, który być może w jakiś sposób wykorzystasz: Etos rycerski w starożytnej Grecji. Wzorzec osobowy rycerza jest elementem polskiej i europejskiej kultury oraz tradycji. Dążenie do sławy i czci rycerskiej było w starożytnej Grecji nierozerwalnie związane z kultem bohaterów. Rycerze w „Iliadzie” Homera musieli mieć dostojnych przodków, wśród których często wyliczano bogów. Ponadto powinni promieniować urodą i siłą. Nie każdy udźwignąłby przecież tarczę wykutą dla Achillesa lub bardzo długą dzidę Hektora. Dużą wagę przywiązywano do sprawności fizycznej. Syn króla Feaków, chcąc wypróbować pochodzenie Odyseusza, rzucił mu wyzwanie, by stanął do zawodów. Powiedział: „Nie masz większej sławy dla męża nad sprawność nóg i rąk”. Rzut dyskiem ustalił w sposób niedwuznaczny status społeczny Odyseusza. Rycerz musiał pięknie mówić i mieć ogładę towarzyską, która przejawiała się poprzez skromność. Odyseusz wykazał się dwornymi manierami na dworze Feaków. Gospodarze także byli dyskretni – nie pytali natarczywie, z kim mają do czynienia. Niezbędną cnotą była również odwaga a największą obelgą – zarzut tchórzostwa. Warto zwrócić uwagę, że w starożytnej Grecji rycerze ciągle licytowali się, który z nich jest lepszy. Pragnęli sławy i wyróżnienia. Obawiali się ośmieszenia. Obowiązywała ich szczodrość i gościnność. Bardziej ceniono otwartą walkę niż posługiwanie się podstępem. Dużą wagę przywiązywano do życia rodzinnego. Na dworze Feaków Odyseusz wypowiedział słowa: „Albowiem nie masz nic lepszego ani bardziej cennego nad dom, w którym mąż i żona są we wszystkim jednej myśli – wielka zgryzota dla zazdrośników, dla życzliwych radość, a dla nich samych szczęście największe”. Nie wszyscy bohaterowie Homera byli idealni. Jak każdy człowiek mieli swoje wady i zalety. Z trudnej sytuacji zawsze umiał wybrnąć Odyseusz, który był bardzo mądry, rozsądny i rozważny. Wiele błędów popełniał natomiast Agamemnon – dowódca wojsk greckich. Uważam, że niepotrzebnie pytał żołnierzy, czy chcą wracać do domu, czy walczyć dalej. Nie można mu odmówić odwagi i waleczności w chwili klęski, ale nie można nie dostrzegać cech negatywnych, takich jak: próżność, zarozumiałość, żądza łupów. W wyjątkowe zalety i - niestety - wady został wyposażony przez poetę Achilles. Umiał być dworny, rycerski i sprawiedliwy, gdy przyjmował posłów Odyseusza. Jednak potrafił też obrazić się i zapamiętać w gniewie, czego dowodzi np. profanacja zwłok Hektora. Homer przedstawia w eposie rycerza wyjątkowego – wybranego spośród innych. Jest on „ miły bogom „ , a bogowie raczej nie zapominają o swych wybrańcach. Z Achillesa czynią przecież prawie nieśmiertelnego bohatera ( słabym jego punktem była pięta ). To on miał zdecydować o losach wojny i tylko on mógł spowodować, że Achajowie zwyciężą. Na szczycie jego hierarchii wartości stała sława oparta na dumie ( grecka hybris ) oraz na poczuciu godności. Achilles był rycerzem, więc walka stała się jego żywiołem, jego namiętnością. Co można powiedzieć o Hektorze ? Na pewno odznaczał się heroizmem, skoro zdecydował się na walkę z Achillesem. Wiedział bowiem, że to Achillesowi bogowie pozwolą zwyciężyć. Uważam, że podjął decyzję godną człowieka honoru. Obronę ojczyzny przedłożył nad miłość rodzinną. Ale miał też swoje słabości. Nie zawsze potrafił postępować zgodnie z własnymi ideałami. Należy zauważyć, że cechowało go tchórzostwo. Wszak dziewięć razy obiegał na koniu zamek trojański, uciekając przed Achillesem. Ten archetyp „ tchórzliwego heroizmu” czyni z rycerza antycznego przede wszystkim niedoskonałego człowieka. Dla mnie jest to człowiek bardziej wiarygodny, prawdziwy, który kocha, pragnie, nienawidzi, mści się, boi, gniewa. Wielkość rycerza antycznego należy mierzyć również jego rozumem. To właśnie Grecy tak bardzo umiłowali sobie rozum jako wartość najwyższą. Według Sokratesa człowiek może poznać siebie przez rozum. Człowiekiem mądrym był Odyseusz – miał autorytet u achajskich wojowników. Od początku był przekonany o swojej mądrości i wyjątkowości. Tytułowy bohater Homera to rycerz sprytny, podstępny ( to on wymyślił konia trojańskiego ), zaradny, nieustraszony, wierzący w siebie. Życie dało mu sławę, władzę, bogactwo, szczęście rodzinne. Ale i on nie był pozbawiony wad. Według mnie to bardzo butny i zarozumiały rycerz. Gdy stracił przyjaciół i nie był pewny własnego losu, nauczył się jednak pokory. Jego hierarchia wartości uległa zmianie. Sławę zastąpił mu spokój domowego ogniska. Chyba bardziej zależało mu na pełnieniu roli męża i ojca niż rycerza. Wydaje mi się, że ta przemiana rycerza antycznego stanowi przesłanie dla współczesnego czytelnika - mieć „ serce żelazne ” to umieć los swój znosić z pokorą.

Odwołując się do podanego fragmentu "Iliady" (pojedynek Hektora z Achillesem), przedstaw starogrecki etos rycerski.

"Iliada" Homera jest uznana za dzieło starożytnej literatury. Doskonale odzwierciedla sytuację wojenną pomiędzy Grekami, a Trojanami. Autor zapisał w niej najdosnkonalszy wzór rycerz, czyli tzw. etos rycerski. Według różnych źr�...