Wypracowanie na temat: "Sens życia człowieka" (250-300słów)

Dlaczego "Człowiek" napisałam wielką literą? Ponieważ uważam, że Człowiek z założenia zasługuje na szacunek bez względu na Jego poglądy, kolor skóry, czy inne wyznaczniki. Człowiek nie jest źródłem wartości, nie jest też wartością samą w sobie, ale jest w pewnym sensie nosicielem wartości. Ma zdolność to ich prezentowania i głoszenia, co oznacza, że nosi je w sobie i ma możliwość dzielenia się nimi. Człowieka można porównać do posłańca, który czerpie ze źródła by dzielić się jego zawartością. Każdy posłaniec ma swoje zadanie, misję, którą powinien wypełnić. Najbardziej podstawową i fundamentalną misją każdego Człowieka jest poznanie samego siebie. Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale to właśnie w nas bije tętno świata... Świat składa się z ludzi, więc wiedzę o świecie czerpiemy z poznania siebie. Najważniejszym zadaniem Człowieka jest stawanie się osobowością, czyli stawanie się coraz bardziej Człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu. Od momentu narodzin, aż do chwili śmierci powinniśmy przeistaczać się z istoty biologicznej w osobowość. Istota i sens życie leży właśnie w nieustannym odpowiadaniu na pytanie: kim jestem? Dzięki poznawaniu siebie Człowiek rozpoznaje swoje powołanie, a co za tym idzie sens życia... Sens życia jest głęboko zakorzeniony z powołaniu człowieka... Nie sposób znaleźć w swoim życiu sens, nie znając siebie i swojego powołania. Zadając sobie tego typu pytania pogłębiamy także swoją świadomość egzystencjalną. Człowiek musi dbać o duchową stronę swojego życia; życie to nie tylko konsumpcjonizm i szara codzienność. Życie to także to, co dzieje się w nas, dlatego powinniśmy wspinać się po drabinie hierarchii potrzeb tak, by dojść na sam szczyt... Musimy realizować nasze powołanie, bo istnienie nie może być jedynie płytką egzystencją, lecz ciągłym stawaniem się Człowiekiem! Musimy mieć świadomość, że nie jesteśmy jedynie częścią społeczeństwa, ale jednostką, indywidualnością. Człowiek jest indywiduum ze względu na swoją niepowtarzalną osobowość, którą stanowi zespolona mieszanka cech intelektualnych, wolicjonalnych, emocjonalnych itd. Jego moralnym i poniekąd społecznym obowiązkiem jest tym indywiduum pozostać. Tylko człowiek niezależny zachowuje się zgodnie z własną wolą. To indywidualiści najwięcej wnoszą do społeczeństwa i to oni (jeżeli są wystarczająco silni) najczęściej nadają mu kształt. Pragnę tutaj wskazać na istotną różnicę miedzy indywidualistą, nonkonformistą, a antykonformistą, który zazwyczaj niekonstruktywnie sprzeciwia się wszystkiemu... Indywidualizm polega przede wszystkim na swobodzie myślenia i niezależności. Indywidualista nie zważa na zdanie innych lecz bezstronnie kształtuje swoje, czasem odrębne poglądy. Jednakże w pewnych sytuacjach człowiek ma silne skłonności do konformizmu, co jest naturalne... Nikt nie jest "samotną wyspą" aczkolwiek w sprawach fundamentalnych powinien zachować swoją suwerenność i niezależność. Im większa świadomość egzystencjalna, tym większe poczucie odrębności i niezależności. Dlatego dbajmy o jak najlepsze poznanie siebie i pamiętajmy, że społeczeństwo, to nie wszyscy.... Społeczeństwo to każdy. Człowiek musi szukać swojego własnego sensu życia… Na pytanie o sens istnienia nie ma uniwersalnej odpowiedzi dlatego sekret odnalezienia pełni siebie leży w indywidualizmie.