Porównaj oświatę z II Rzeczpospolitej z obecną oświatą, wypisz podobieństwa i różnice.

Władze II Rzeczpospolitej dążyły do odbudowania szkolnictwa, którego poziom różnił się w zależności regionu (np. na Kresach Wschodnich nauczaniem początkowym objęto ok. 35 % dzieci, a w zaborze pruskim – 95 %). Należało więc wyrównać różnicę, stworzyć nowe szkoły oraz polonizować już istniejące. W lutym 1919 r. uchwalono dekret „O obowiązku szkolnym”, który zobowiązywał wszystkie dzieci w wieku 7-14 lat do nauki, a uchwalona w 1921 r. konstytucja marcowa gwarantowała bezpłatne szkolnictwo. Liczba potrzebnych placówek szkoleniowych była niewystarczająca. Istniały szkoły powszechne I, II i III stopnia (odpowiednio po 4-,6 i 7-klasowe), z czego większość szkół niższego stopnia znajdowała się na wsiach, co utrudniało dzieciom je zamieszkującym dostęp do szkół średnich i wyższych. Istniały też szkoły prywatne, lecz były za drogie dla uboższych rodzin.Ustawa z 1934 r. umożliwiała kształcenie się w 4-letnim gimnazjum, do którego uczniowie mogli dostać się po ukończeniu sześciu klas i zdaniu egzaminu. Jeżeli ktoś nie chciał kształcić się na wyższym poziomie lub nie dostał się do gimnazjum, to kontynuował naukę w siódmej klasie. Po ukończeniu gimnazjum szło się do dwuletniej szkoły licealnej, która przygotowywała do studiów wyższych. Nauka w gimnazjach, liceach i szkołach wyższych była odpłatna. W okresie międzywojennym doszło do zmniejszenia różnic w szkolnictwie między regionami państwa i trzykrotnie zmniejszyła się liczba analfabetów, lecz duża część dzieci nie uczęszczała do szkół. W wojsku wprowadzono obowiązkową naukę czytania i pisanie. Organizowano kursy, które wraz z bibliotekami propagowały oświatę. III RP Oświata w postkomunistycznej Polsce od roku 1989 po dzień dzisiejszy ulega ciągłym przemianom, a także jest przedmiotem wielu ambitnych planów reorganizacyjnych. Zmiany te poddawane są ciągłej ocenie, ale też krytyce ze strony nauczycieli, uczniów i społeczeństwa. Trudno jest jednoznacznie określić zalety i wady różnorodnych zmian w systemie szkolnictwa. Przemiany zachodzące w oświacie są zawsze wolniejsze i mniej zauważalne od przeobrażeń politycznych czy gospodarczych (Radziwiłł, 2001). Poszczególni ministrowie kolejnych ekip rządzących (H. Samsonowicz, Ł. Głębocki, A. Stelmachowski, Z. Flisowski, A. Łuczak, R.Czarny, J. Wiatr, M. Handke, K. Łybacka, E. Wittbrodt, M. Sawicki, M. Seweryński, R. Giertych, R. Legutko, K. Hall) przymierzali się do wprowadzania zmian lub też dokonywali istotnych przekształceń systemu. Reformy naprawcze systemu oświatowego zostały rozpoczęte w 1989 roku przez ówczesnego ministra edukacji Henryka Samsonowicza zachęcając społeczeństwo do tworzenia szkół niepaństwowych; preferowane było odejście władzy państwowej od centralistycznego formułowania kierunków polityki oświatowej, planów i programów nauczania, w tym powodowały wyeliminowanie z programów szkolnych indoktrynacji politycznej i ideologicznej