Mam napisać na całą stronę jak powstał tennis .

"Tenis Ziemny - historia tenisa ziemnego pisana jest na trawiastych kortach wimbledonu" jak zgodnie twierdzą fachowcy. Jednak jej początki sięgają znacznie dawniejszych czasów. Pierwsze wzmianki o tzw. "grze dłonią" znaleźć można w XIV wieku. Koniec wieku XV i cały wiek XVI to złoty okres "gry dłonią" powszechnie nazywanej wtedy "jeu de paume". Sport ten był bardzo popularny zwłaszcza we Francji, chętnie grano w niego na dworze króla Ludwika XIV, z czasem piłeczke zaczęto odbijać drewnianymi rakietkami. Możemy więc przyjąć, że tenis ziemny wywodzi się z Francji. Współczesna wersja tenisa powstała w Anglii w 1874 roku dzięki majorowi W. C. Wingfieldowi, który opatentował wówczas nową grę nazywając ją lawn tennis. Początkowo rakiety były drewniane, a piłka gumowa, powleczona flanelą. Z biegiem czasu wprowadzone zostały rakiety metalowe i współczesne piłki. Boisko do gry początkowo miało kształt dwóch trapezów złączonych podstawami, od 1877 roku przybrało obecny kształt prostokąta. W tym samym roku w londyńskiej dzielnicy Wimbledon odbył się pierwszy turniej współczesnego tenisa. Turniej ten, odbywający się corocznie, zyskał wraz z trzema innymi: US Open (rozgrywany od 1881 r.), French Open (od 1891 r.) i Australian Open (od 1905 r.) zyskał największy prestiż. Turnieje te tworzą tzw. Wielki Szlem. Ważnym turniejami indywidualnymi są także kończące sezon Masters kobiet i mężczyzn. Rozgrywkami drużynowymi w tenisie są Puchar Davisa oraz Puchar świata (mężczyni) i Puchar Federacji (kobiety). Od 1924 r. zasady gry pozostały praktycznie niezmienione; jedyną większą zmianą było wprowadzenie w latach 70-tych ubiegłego stulecia tie-breaka jako sposobu na uniknięcie maratońskich meczów. Przez wiele lat gra była zdominowana przez zawodników z wyższych sfer krajów anglojęzycznych: Brytyjczyków, Amerykanów, Australijczyków. Ponadto tenis amatorski i profesjonalny były całkowicie rozdzielone. Gdy zawodnik przeszedł na profesjonalizm nie mógł już brać udziału w wielkich turniejach amatorskich. W 1968 porzucono ten podział. Odtąd każdy zawodnik mógł grać w każdym turnieju. Rozpoczęła się tzw. Open Era. Tenis przestał być grą elitarną, z pomocą telewizji rozprzestrzenił się po całym świecie dając początek nowym potęgom światowego tenisa takim jak Niemcy (Boris Becker, Steffi Graf), Szwecja (Björn Borg, Stefan Edberg i Mats Wilander), dawna Czechosłowacja (Martina Navrátilová, Hana Mandlikova, Ivan Lendl), Belgia (Kim Clijsters, Justine Henin-Hardenne), Rosja (Jewgienij Kafielnikow, Marat Safin, szeroka fala zawodniczek rosyjskich na czele z Marią Szarapową) i wielu innym. Tenis był po raz pierwszy dyscypliną olimpijską do 1924 roku, kiedy to został wycofany z programu Igrzysk. Powrócił na nie w 1988 r. (w Seulu jeszcze jako dyscyplina pokazowa).

Tenis stołowy (również ping-pong) - gra, w której uczestniczą 2 (gra pojedyncza – singel) lub 4 osoby (gra podwójna – debel), polegająca na odbijaniu piłeczki rakietką tak, by przeleciała nad siatką na drugą połowę stołu. Piłeczka musi uderzyć o stół tylko raz, niedozwolone jest odbijanie piłeczki z powietrza, tak jak to ma miejsce w tenisie. Punkty przyznawane są za uderzenia, których przeciwnik nie odebrał. Tenis stołowy jest jedną z najpopularniejszych gier na świecie, biorąc pod uwagę liczbę zawodników uprawiających ten sport. Tenis stołowy narodził się Anglii w latach 80. XIX wieku. Z biegiem czasu, kiedy gra stawała się coraz bardziej popularna (szczególnie wśród zamożniejszych Anglików) postanowiono sprzedawać sprzęt do gry (wcześniej służyły do tego przedmioty używane codziennie). Wkrótce pojawiły się też popularne nazwy powstałe od charakterystycznego dźwięku odbijanej piłeczki, takie jak ping pong czy whiff whaff. Ta pierwsza została nawet zastrzeżona w 1901 roku przez angielskiego producenta sprzętu J. Jaques & Son Ltd. Ping pong był używany jako nazwa w czasie gry drogim sprzętem Jaquesa, choć w tym samym czasie inni producenci używali nazwy „tenis stołowy”. Podobna sytuacja miała miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdy Jaques sprzedał prawa do nazwy ping pong firmie Parker Brothers. Kolejną zmianę wprowadził James Gibb, angielski entuzjasta tenisa stołowego, który po wycieczce do USA w 1901 zaczął używać piłeczki z Celuloidu. Ważna data dla tenisa stołowego to rok 1903, kiedy to E.C. Goode wprowadził okładziny przyklejane do deski. Na początku XX wieku gra bardzo szybko się rozwijała, nabywała kolejnych swoich zwolenników, a w 1902 odbyły się nawet nieoficjalne mistrzostwa świata. W 1921 został założony angielski Związek Tenisa Stołowego (ang. Table Tennis Association), a w 1926 powstała Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ang. International Table Tennis Federation). W Londynie odbyły się pierwsze oficjalne mistrzostwa świata w roku 1926. Kolejną przełomową datą dla tej dyscypliny sportu był rok 1988, kiedy to tenis stołowy po raz pierwszy pojawił się w programie igrzysk olimpijskich w Seulu. Od pewnego czasu ITTF starała się tak zmienić reguły gry, by te były bardziej przejrzyste i zrozumiałe dla przeciętnego kibica czy telewidza. Po pierwsze piłki o średnicy 38 milimetrów zostały zastąpione piłkami 40-milimetrowymi. Ten zabieg nieco spowolnił grę, choć przez bardzo szybki dzisiejszy sprzęt i kleje tenis stołowy nadal jest trudny do oglądania w telewizji. Po drugie zmniejszono liczbę punktów potrzebnych do wygrania seta (obecnie – 11, poprzednio – 21). To sprawia, że zawodnicy nie mogą „odpuszczać” gry, lecz muszą być niezwykle skoncentrowani od samego początku, ponieważ strata kilku punktów, przy grze na wysokim poziomie jest bardzo trudna do odrobienia. Trzecią bardzo istotną zmianą było zaostrzenie przepisów odnośnie serwowania (wcześniej serwujący mogli łatwo zasłaniać piłkę), przez co zmniejszono przewagę zawodnika serwującego. Na świecie pojawiają się różne wersje tenisa stołowego, gdzie gra się piłką o średnicy 44 milimetrów czy tzw. „krótkimi czopami” czyli okładzinami z krótkimi i szerokimi czopami na zewnątrz. Takie rozwiązania znacznie spowalniają grę, sprawiają, że dla niektórych jest ona mniej ciekawa, choć mimo to cieszy się sporą popularnością.

Tenis stołowy narodził się Anglii w latach 80. XIX wieku. Z biegiem czasu, kiedy gra stawała się coraz bardziej popularna (szczególnie wśród zamożniejszych Anglików) postanowiono sprzedawać sprzęt do gry (wcześniej służyły do tego przedmioty używane codziennie). Wkrótce pojawiły się też popularne nazwy powstałe od charakterystycznego dźwięku odbijanej piłeczki, takie jak ping pong czy whiff whaff. Ta pierwsza została nawet zastrzeżona w 1901 roku przez angielskiego producenta sprzętu J. Jaques & Son Ltd. Ping pong był używany jako nazwa w czasie gry drogim sprzętem Jaquesa, choć w tym samym czasie inni producenci używali nazwy „tenis stołowy”. Podobna sytuacja miała miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdy Jaques sprzedał prawa do nazwy ping pong firmie Parker Brothers. Kolejną zmianę wprowadził James Gibb, angielski entuzjasta tenisa stołowego, który po wycieczce do USA w 1901 zaczął używać piłeczki z Celuloidu. Ważna data dla tenisa stołowego to rok 1903, kiedy to E.C. Goode wprowadził okładziny przyklejane do deski. Na początku XX wieku gra bardzo szybko się rozwijała, nabywała kolejnych swoich zwolenników, a w 1902 odbyły się nawet nieoficjalne mistrzostwa świata. W 1921 został założony angielski Związek Tenisa Stołowego (ang. Table Tennis Association), a w 1926 powstała Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ang. International Table Tennis Federation). W Londynie odbyły się pierwsze oficjalne mistrzostwa świata w roku 1926. Kolejną przełomową datą dla tej dyscypliny sportu był rok 1988, kiedy to tenis stołowy po raz pierwszy pojawił się w programie igrzysk olimpijskich w Seulu. Od pewnego czasu ITTF starała się tak zmienić reguły gry, by te były bardziej przejrzyste i zrozumiałe dla przeciętnego kibica czy telewidza. Po pierwsze piłki o średnicy 38 milimetrów zostały zastąpione piłkami 40-milimetrowymi. Ten zabieg nieco spowolnił grę, choć przez bardzo szybki dzisiejszy sprzęt i kleje tenis stołowy nadal jest trudny do oglądania w telewizji. Po drugie zmniejszono liczbę punktów potrzebnych do wygrania seta (obecnie – 11, poprzednio – 21). To sprawia, że zawodnicy nie mogą „odpuszczać” gry, lecz muszą być niezwykle skoncentrowani od samego początku, ponieważ strata kilku punktów, przy grze na wysokim poziomie jest bardzo trudna do odrobienia. Trzecią bardzo istotną zmianą było zaostrzenie przepisów odnośnie serwowania (wcześniej serwujący mogli łatwo zasłaniać piłkę), przez co zmniejszono przewagę zawodnika serwującego. Na świecie pojawiają się różne wersje tenisa stołowego, gdzie gra się piłką o średnicy 44 milimetrów czy tzw. „krótkimi czopami” czyli okładzinami z krótkimi i szerokimi czopami na zewnątrz. Takie rozwiązania znacznie spowalniają grę, sprawiają, że dla niektórych jest ona mniej ciekawa, choć mimo to cieszy się sporą popularnością.