Niedawno miałem okazję zapoznać się z nietuzinkową epoką - średniowieczem. Wgłębianie się w jego charakter wywołało we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony, twórcy średniowiecza mięli odwagę zerwać ze wszystkim, co znali, chociaż z perspektywy człowieka dwudziestego wieku możemy widzieć w tym swego rodzaju głupotę. W ciągu poprzedniej epoki odkryto przecież tak wiele mądrości! Wystarczy wspomnieć Sofoklesa czy Archimedesa. Ale przecież to nie o nich miałem pisać. Wiemy, że w średniowieczu zerwano z dotychczasowym spojrzeniem na świat i człowieka, narzucono społeczności ludzi ciasne poglądy na temat dosłownie wszystkiego, a przede wszystkim religii. Każdego uczonego, który ośmielił się odkryć coś ważnego i, co gorsza, rozgłaszać swoją opinię, czekała niechybna śmierć. Stąd ze świecą można szukać w średniowieczu kogoś o światłym umyśle. Bliższy jestem stwierdzeniu, że epoka średniowiecza była nudna i ludzkość straciła tylko podczas jej trwania czas, a w końcu mówimy tu o dziesięciu wiekach! Muszę jednak przyznać, że artyści, pomimo ciasnoty swych umysłów potrafili stworzyć naprawdę bajeczne dzieła. Niestety, zwykle ich prac nie podpisywano i do dziś nie znani są autorzy większości średniowiecznych dzieł. Warto dodać, że średniowiecze to epoka, w której popularną formą wypowiedzi stały się kroniki. Pisały je w Polsce postacie doskonale nam znane z kart podręczników do historii, a więc Wincenty Kadłubek, Gall Anonim oraz Jan Długosz. To właśnie ich uważam za najwybitniejszych twórców średniowiecza. Chyba wyszła z tego strona.
