eden z najstarszych znanych akweduktów został zbudowany na polecenie asyryjskiego króla Sennacheriba. Doprowadzał on wodę do Niniwy z leżących 50 kilometrów od miasta gór.
W Grecji zachowały się akwedukty na Samos z VI wieku p.n.e. oraz – w Koryncie i Atenach z V wieku p.n.e.
Starożytny Rzym był zaopatrywany przez sieć akweduktów liczącą 420 km, z czego tylko 47 km przebiegało nad powierzchnią ziemi. Sieć ta dostarczała milion m³ wody źródlanej na dobę. Zakopanie zmniejszało możliwość skażenia, a na terenach chłodniejszych zmniejszało możliwość zamarzania w czasie mrozów. Spadek w rzymskich akweduktach wynosi tylko kilkadziesiąt cm na kilometr. Rzymianie niekiedy odwadniali teren w pobliżu akweduktu, aby zmniejszyć możliwość skażenia przez wody gruntowe. Przy wyborze źródeł prócz badania stanu wody obserwowali też stan zdrowia tubylców. Woda była dostarczana do licznych fontann, łaźni i szaletów publicznych, co bogatszych domów.
Z rzymskich wodociągów najbardziej znane są:
najstarsze, prowadzące wodę do Rzymu
Aqua Appia (312 rok p.n.e.)
czynny do dziś Aqua Marcia (144 – 140 p.n.e.)
Aqua Virgo (20 p.n.e.)
Aqua Claudia (52 rok n.e.)
oraz leżące poza Italią:
Francja
Pont du Gard koło Nîmes we Francji (zbudowany około 19 roku p.n.e.)
Pont de la Mosele (około 2 roku p.n.e.)
akwedukt do Fréjus (Forum Iulii) przez Roche Taillée
Hiszpania
El Pont del Diable w Tarragonie w Hiszpanii z I wieku p.n.e.
akwedukt w Segowii z I-II w.
akwedukt w Los Milagros koło Meridy z czasów Hadriana
Portugalia
Aguas Livres w Campolide koło Lizbony
Agueducto dos Pegöes koło Tomar
Grecja
akwedukt w Nikipolis w Epirze z czasów Oktawiana Augusta
akwedukt do ruin Mytilene koło Morii na Lesbos
Izrael
akwedukt z góry Carmel do Caesarea Maritima budowany pomiędzy I wiekiem p.n.e. a II wiekiem n.e.
