Stasimon IV w Królu Edypie przedstawia sentencję chóru, który dotyczy przede wszystkim nietrwałości ludzkiego losu. Przedstawia go w negatywnym świetle. Jako tło stawia ludzi, którzy, niczego nieświadomi nie zważają na jego przeciwności, czym burzą swój życiowy ład. Ludzki los to nietrwały podmiot, nie znający granic, o charakterze niedostępnym, a zarazem i nieprzewidywalnym oraz nieogarnietym przez ludzkie zmysły i rozum; na który ludzie, zwykli śmiertelnicy nie mają znaczacego wpływu. Księga Koheleta, jako jedna z ksiąg biblijnych, ukazuje ludzkie życie, los, jako marność. Nadaje jemu cech nietrwałych, niezwykle ulotnych i mało znaczących. To, co ziemskie, doczesne nie jest niesmiertelne, a więc i zarzem niewarte naszej uwagi i poświęcenia. Oba fragmenty to dzieła o charakterze ponadczasowym. Ich forma stylistyczna jest nacechowana patosem, nagromadzeniem wielu środków stylistycznych, które mają za zadanie ubarwić czytany tekst.
