Styl w sztuce XVIII wieku, występował w latach ok. 1730-1760. Rozwój gospodarczy, który nastąpił na początku XVIII wieku, przyczynił się do wzrostu luksusu, wygody i przyjemności; to przyczyniło się do budowy wielu pałaców w mieście i na wsi; zmienił się też charakter wnętrz, gdyż budowano więcej mniejszych intymnych pomieszczeń (np. salony, gabinety) i kładziono większy nacisk na wystój wnętrz, które dekoruje się np. Lustrami, kolorowymi stiukami oraz wyszukanymi ornamentami, złożonymi z muszli ślimaków lub w guście orientalnym; unika się przy tym linii prostych i symetrii, kontury i powierzchnia ścianek stają się płynne, nogi wygięte (karbolowe), zakończone często wolutami. Meble często są fornirowane egzotycznymi gatunkami drewna i ożywione ornamentami wstęgowymi, roślinnymi, kwiatowymi oraz kratowaną intarsją. Wystrój mebla wzbogacony zostaje także dekoracyjnymi złoconymi okuciami z brązu, które dodają jeszcze większej plastyczności. Weszły w użycie nowe typy mebli, w tym wiele przeznaczonych dla kobiet, jak np. Sekretarzyki na wysokich nóżkach, wiele mebli do siedzenia i leżenia, odmiany komody (np. Szyfonierka) oraz wiele odmian stołów i stolików pomocniczych.
Rokoko-nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. W dobie rokoka szczególnie rozwinęła się dekoracja wnętrz. Ich strona zewnętrzna – zwłaszcza w początkowej fazie – nadal utrzymywana była w duchu klasycyzującym bądź późnobarokowym, natomiast pompatyczne wnętrza stały się bardziej kameralne i subtelne. Rzeźba dość późno poddała się wpływom rokoka. Tworzono głównie rzeźby niewielkich rozmiarów, kamienne lub drewniane, także z porcelany (o tym niżej, w rozdziale o rzemiośle artystycznym). Charakteryzowały się one silną dynamiką i elegancją. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to również kierunek w literaturze uznawany za odmianę schyłkowego baroku, powstały we Francji w XVIII w.. Nazwa ta stosowana była najpierw do określania stylu w sztukach plastycznych i architekturze, a następnie używana także w odniesieniu do zjawisk literackich, w których przejawiały się tendencje analogiczne do występujących w plastyce. Pojęcie rokoko w muzyce kojarzy się przede wszystkim z twórczością klawesynistów francuskich, natomiast wobec kompozytorów niemieckich używa się pojęcia styl galant i zalicza doń kompozytorów: Georg Philipp Telemann, Johann Mattheson, Georg Christoph Wagenseil, Matthias Monn, Domenico Scarlatti, Johann Christian Bach, Giovannio Sammartini, Giovanni Pergolesi, młody Józef Haydn i Wolfgang Amadeus Mozart.
styl w okresie oswiecenia.traktuje sie go jako pozna faze baroku, rozpowszechnial sie w Europie w XVIIIw.Nazwa pochodzi od motywu dekoracyjnego rocaille( muszla) nasladujacego ksztal malzoiny usznej lub muszli. W literaturze wyrazal sie w ukrytych, lekkich utworach dworskich. .Tworcy w tym okresie : Piotr Beaumarchais , Chaderlos de Laclos Gatunki rokoka: -erotyk - epigramat. Podstawoa wartoscia tego kieruku bylo piekno, obcowane czlowieka ze sztuka, mialo byc nie nauka lecz rozrywka, rozkoszna zabawa. Styl ten widoczny jest w malych foramch poetyckich, pelnych dzwieku, zartobliwych o kunsztownej budowiei o tematyce zazwyczaj milosnej. Przedstawiciele : Stanislaw Trembecki, Ignacy Potocki Rokokowi tworcy najczesciej zwiazani byli z kultura dworska.
