Opisz budowe silnika rakietowego na paliwo ciekle

Tańsze, ale o gorszych parametrach są silniki na paliwo stałe. Mają dużo prostszą budowę, gdyż komora spalania jest w zasadzie komorą paliwową. Jako paliwo stosuje się mieszankę utleniacza z reduktorem w postaci stałej, które tworzy tzw. ziarno paliwa. Tego typu silniki dzielą się na dwa typy. Paliwo może w nich spalać się czołowo lub kanałowo. Mieszanka spalająca się czołowo pali się od dyszy do górnej zatyczki, natomiast spalająca się kanałowo od środka ziarna (z kanałem przez całą długość) do ścian korpusu. Tego typu silniki stosowane są do wynoszenia wahadłowców na dużą wysokość. Większość amatorskich modeli rakietowych również opiera się o tę technologię. Wadą takiego silnika jest brak możliwości kontroli ciągu, a nawet wyłączenia go przed wypaleniem całości paliwa. Pierwsze konstrukcje oparte o proch czarny zostały wymyślone w Chinach. Możliwe jest zrobienie takiego silnika w praktycznie dowolnym wymiarze (od potężnych silników pomocniczych wahadłowców po kilkucentymetrowe konstrukcje modelarzy rakietowych).

Silnik rakietowy na paliwo ciekłe należy do grupy silników odrzutowych, wytwarzających ciąg przez bezpośrednie wykorzystanie energii kinetycznej silnego strumienia gazów spalinowych. Konstrukcja silnika zależy od jego mocy, składników materiału napędowego i rozmiarów całej rakiety Do szczególnych właściwości silników rakietowych na paliwo ciekłe należy możliwość pracy w każdym środowisku, niezależność ciągu od prędkości lotu, stosunkowo duże zużycie materiałów pędnych, krótki czas pracy (od ułamka sekundy do kilkuset sekund) i duży jednostkowy silnika. Składa się z; 1 — zbiornik powietrza pod ciśnieniem 2 — reduktor ciśnienia powietrza 3 — zbiornik paliwa 4 — zbiornik utleniacza 5 — komora spalania