Pod nazwą tektoniki płyt należy rozumieć ogólną koncepcję, zgodnie z którą litosferę można podzielić na kilka oddzielnych płyt. Wyróżnia się sześć wielkich płyt ( euroazjatycka, indoaustralijska, amerykańska, itd .) i kilka mniejszych ( Nazca, karaibska, arabska ). Granicami płyt są systemy grzbietów i rowów oceanicznych. Grzbiety oceaniczne ( np.Grzbiet Środkowo atlantycki ) są rozcięte rowami tektonicznymi zwanymi ryftami. W obrębie ryftów występuje zjawisko wydobywania się w wyniku erupcji materiału z astenosfery i tworzenia nowego dna oceanicznego. Strefy narastania skorupy oceanicznej nazywamy strefami spreadingu. Narastające płyty zderzają się ze sobą w strefach kolizji, zwanych strefami subdukcji gdzie skorupa ulega zniszczeniu (np. zachodnie wybrzeże Ameryki południowej ). Przyczyną ruchu bloków skorupy ziemskiej są prawdopodobnie prądy konwekcyjne występujące w obrębie astenosfery, generowane ciepłem rozpadu radioaktywnego pierwiastków. W obrębie grzbietów są to prądy konwekcyjne wstępujące, a pod rowami oceanicznymi prądy zstępujące. Teoria ta wyjaśnia większość procesów endogenicznych ( trzęsienia ziemi, wulkanizm, ruchy górotwórcze ). Ruch płyt skorupy ziemskiej miał decydujące znaczenie w powstaniu form pierwszego rzędu ( form planetarnych ) i wielu form drugiego rzędu ( form strukturalnych )
Sa spowodowane powstającą w plaszczu Ziemi konwekcją. Plyty mogą się poruszasz biernie, w wyniku dzialania pradow konwekcyjnych lub same mogą być częścią strumienia konwekcyjnego, płyty podlegające, subdukcji. Ruch płyt bada się prowadząc badania paleomagnetyzmu dna oceanicznego.