Opowieść o Tristanie i Izoldzie uczy nas, że prawdziwa miłość potrafi zwyciężyć wiele przeciwności losu, nawet śmierć. Uczucie, jakie żyło w tych dwojgu młodych ludzi było niemożliwe do spełnienia. A poza tym, za sprawą napoju, który złączył ich na wieki było przede wszystkim nieuniknione. Każde z nich związało się z kimś innym- Tristan z Izoldą o Białych Dłoniach, a jego ukochana z królem Markiem. Mimo to kochankowie cały czas wierzyli, że są sobie przeznaczeni. Przed śmiercią Tristan prosi przyjaciela, żeby przywiózł Izoldę zza morza, gdyż jego największym pragnieniem jest zobaczyć ją po raz ostatni zanim odejdzie. Daje mu pierścień, w którym zaklęte są ich wszystkie wspomnienia. To on ma przypomnieć jej o wspólnie spędzonych chwilach. Czekając na Izoldę przeciwstawia się śmierci – nie poddaje się jej, walczy, bo chce doczekać powrotu ukochanej. Smutek i tęsknota za miłością jego życia sprawiają, że płacze jak dziecko. Nie ukrywa dłużej swoich uczuć, swoich emocji- wyznaje, że w całym swoim życiu kochał tylko Izoldę Jasnowłosą, mimo tego, że poślubił inną. Wszystko wokół jest przeciwne ponownemu spotkaniu dawnych kochanków. Tristan ustala więc, w jaki sposób Izolda ma mu zasygnalizować swoje przybycie. Niestety jego żona dowiaduje się o całe taj intrydze i postanawia się zemścić. Kiedy w końcu statek z Izoldą na pokładzie dobija do brzegu, mimo iż ma biały żagiel-symbol jej przybycia, żona mówi Tristanowi, że żagiel jest koloru czarnego. Tristan umiera z rozpaczy. Na znak prawdziwej, niezniszczalnej i nieskazitelnie czystej miłości, na chwile przed śmiercią, wypowiada jeszcze imię ukochanej. Gdy tylko Izolda dowiaduje się, że jej luby bardzo jej potrzebuje, spieszy mu z pomocą. Mimo iż jest zaślubiona innemu mężczyźnie, spieszy na spotkanie ze swoją prawdziwą, jedyną miłością. Niestety ich uczucie zostało wystawione na najcięższą z możliwych próbę – śmierć jednego z nich. Kiedy Izolda przybywa na dwór ukochanego ten już nie żyje. Z żalu za nim umiera i ona, wtulając się w jego bezwładne ciało. Po śmierci oboje zostają pochowani w sąsiednich mogiłach. Nie mogli być razem za życia, więc połączyła ich śmierć. Z grobów wyrasta krzak głogu-, który, mimo usiłowania ludzi, żeby go wyciąć- odrasta za każdym razem większy i silniejszy. Jak miłość, która napotyka na swojej drodze przeciwności, umacnia się tylko dzięki temu. Budzi podziw, kiedy rozkwita i pozwala nam wierzyć w ogromną moc uczucia, która łączyła tych dwoje. Swoim życiem i postępowaniem zasłużyli oni na miano kochanków wszech czasów. Nie mogli bez siebie żyć. Mimo, że poślubili kogoś innego, to jednak zawsze w głębi serca kochali tylko siebie. Pamiętali cały czas o wspólnie spędzonych chwilach. W imię wzajemnej miłości byli zdolni do wielu wyrzeczeń i poświęceń. Tristan stoczył, niestety tragiczną w skutkach, walkę ze śmiertelną chorobą. Izolda potrafiła sprostać wszelkim zagrożeniom i wezwana przez ukochanego na pomoc, bez namysłu porzuciła zaślubionego jej króla Marka, narażając się na jego gniew. Kiedy okazało się, że ich miłość nie może się spełnić, umierają, bo nie mam dla nich nadziei na dobre życie. Nie chcą i nie potrafią żyć bez siebie. Uczucie, jakie ich łączy, trwa nawet po śmierci, poza grobem. Symbolem tej miłości jest krzak głogu, który splata swe gałęzie nad ich grobami. W tym momencie jasno widać, że miłość jest silniejsza od śmierci. Ich miłość stanowi pierwowzór dla wszystkich kochanków. O takim uczuciu marzyły, marzą i będą marzyć całe rzesze ludzi. Każdy pragnie doświadczyć wielkiej potęgi uczucia, której nie jest w stanie zniszczyć nic ani nikt. Nawet śmierć jest niczym w porównaniu z miłością Tristana i Izoldy. Stali się dla nas archetypem wielkiego uczucia –nieuniknionego i niezniszczalnego. proszę bardzo licze na naj to nic nie kosztuje lecz motywuje pozdro:D
Swoim życiem i postępowaniem zasłużyli oni na miano kochanków wszech czasów. Nie mogli bez siebie żyć. Mimo, że poślubili kogoś innego, to jednak zawsze w głębi serca kochali tylko siebie. Pamiętali cały czas o wspólnie spędzonych chwilach. W imię wzajemnej miłości byli zdolni do wielu wyrzeczeń i poświęceń. Tristan stoczył, niestety tragiczną w skutkach, walkę ze śmiertelną chorobą. Izolda potrafiła sprostać wszelkim zagrożeniom i wezwana przez ukochanego na pomoc, bez namysłu porzuciła zaślubionego jej króla Marka, narażając się na jego gniew. Kiedy okazało się, że ich miłość nie może się spełnić, umierają, bo nie mam dla nich nadziei na dobre życie. Nie chcą i nie potrafią żyć bez siebie. Uczucie, jakie ich łączy, trwa nawet po śmierci, poza grobem. Symbolem tej miłości jest krzak głogu, który splata swe gałęzie nad ich grobami. W tym momencie jasno widać, że miłość jest silniejsza od śmierci. Ich miłość stanowi pierwowzór dla wszystkich kochanków. teraz chyba widać ;)
