Potrzebuje informacji o: a) Pogrzebie Chopina b) Jego muzyce c) Wiersz o nim

Śmierć i pogrzeb Chopina  Przed swoją śmiercią Fryderyk Chopin nie czuł się dobrze, dużo chorował. Podejrzewa się, że kompozytor chorował na gruźlicę, której ataki coraz bardziej zwiększały się w związku z wędrownym trybem życia z George Sand. Gdy kobieta zerwała znajomość, kompozytor popadł dodatkowo w depresję. Do 1848 roku muzyk przebywał w Paryżu, gdzie jednak jego sytuacja finansowa ciągle się pogarszała oraz Chopin podupadał na zdrowiu, przez co przestał udzielać lekcji gry oraz dłużej nie komponował. Za namową uczennicy wyjechał do Wielkiej Brytanii, której klimat znacznie pogorszył jego stan zdrowia. W 1849 roku powrócił do Paryża, gdzie przez chwilę poczuł się lepiej, potem jednak zamieszkał na wsi francuskiej i tam przebywał do samej śmierci. Przy jego śmierci była siostra, Ludwika. Jej to Chopin powiedział, aby przekazała jego serce do Polski. Powód był dwojaki – z jednej strony kompozytor chciał zwrócić choć część swojego ciała do kraju ojczystego, z drugiej strony obawiał się jednak często w tych czasach pochowania żywcem. Przy Fryderyku Chopinie czuwał również jego bliski przyjaciel i osoba, która obserwowała jego cierpienia, Cyprian Kamil Norwid.  Chopin zmarł 17 października 1849 roku. Przy jego śmierci było kilka bliskich mu osób. Przyczyną śmierci była prawdopodobnie gruźlica, jednak istnieje również podejrzenie mukowiscydozy – jest to jednak tylko hipoteza. Projekt nagrobka, jak również odlew pośmiertny dłoni oraz twarzy muzyka dokonał Auguste Clesinger. Pogrzeb kompozytora odbył się 30 października 1849 roku. Został w całości opłacony przez jego uczennicę, Jane Stirling. Opłaciła ona również podróż Ludwiki, siostry Chopina, do kraju, gdzie zawiozła ona jego serce. Na pogrzebie pojawiło się wiele wybitnych osobistości francuskiego i paryskiego świata kultury. Powstało również wiele epitafiów na cześć muzyka. Serce przewiezione do Polski zostało ostatecznie wmurowane w jeden z filarów Bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie, gdzie znajduje się ono po dziś dzień, oznaczone tablicą pamiątkową. Grób Chopina znaleźć można na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise.                                                                                                                                 Muzyka Fryderyka  Fryderyk Franciszek Chopin (ur. 22 lutego 1810 w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu) ? polski kompozytor i pianista. Jest uważany za najwybitniejszego polskiego kompozytora, a także za wybitnego pianistę i czołowego przedstawiciela muzyki okresu romantyzmu na świecie. Nazywany bywa poetą fortepianu. Choć należy do najchętniej granych kompozytorów muzyki fortepianowej, jego dzieła wymagają od wykonawcy dużego warsztatu i wirtuozerii. U źródeł jego twórczości leżała wielka wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej. Ojciec, Mikołaj (1771-1844), był spolonizowanym Francuzem przybyłym z Marainville w Lotaryngii. Francuską wersją nazwiska ? Chopin ? posługiwali się do końca życia i on, i Fryderyk, z rzadka spolszczając je do postaci Szopen, która to bazuje na wymowie językafrancuskiego i bywa używana potocznie. Ojciec Fryderyka przyjechał do Polski w 1787 w wieku 16 lat w interesach Adama Weydlicha ? wielkorządcy Michała Jana Paca i spędził tu resztę swojego życia. Dość szybko związał się ze swoją nową ojczyzną; już w 1794 r. wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej i nigdy z Polski nie wyjechał. Nie utrzymywał też już kontaktu z rodziną we Francji. Swoje dzieci  wychował na Polaków. Znany był także z nieufności, a wręcz nienawiści do Napoleona. Początkowo Mikołaj Chopin był guwernerem dzieci starościny Łączyńskiej, a po przenosinach z Żelazowej Woli do Warszawy został wykładowcą językai literatury francuskiej w kilku warszawskich szkołach, by w końcu prowadzić elitarny internat dla synów polskich rodów arystokratycznych. Był nauczycielem Fryderyka Skarbka, późniejszego ojca chrzestnego swojego syna. Matka ? Justyna z Krzyżanowskich, została wzmiankowana w orszaku ślubnym Konstancji von Bruchentahl, wychodzącej za mąż za Jana Skarbka. Pochodziła ze zbiedniałej rodziny szlacheckiej z Kujaw, uwielbiała grać na fortepianie. Jej brat był ojcem Włodzimierza Krzyżanowskiego[3], pierwszego amerykańskiego administratora Alaski. Fryderyk, będąc drugim dzieckiem w rodzinie, miał trzy siostry (Ludwika Jędrzejowiczowa, Izabela Barcińska, Emilia). W 1817 r. Fryderyk podjął pierwsze poważniejsze próby kompozytorskie. Z tego okresu pochodzą nieoznaczone numerem opusowym polonezy: zadedykowany Wiktorii Skarbek Polonez g-moll oraz Polonez B-dur. Pierwszy publiczny występ Fryderyka odbył się w 1818 roku w pałacu Radziwiłłowskim. Prasa warszawska opisała go jako "małego Chopinka", "cudowne dziecko " i "drugiego Mozarta". W swoim dzienniku Aleksandra Tańska, siostra Klementyny Hoffmanowej, zanotowała w krótkiej relacji z koncertu: "Było dosyć osób(...) W przeciągu wieczora grał na fortepianie młody Chopin, dziecię w 8. roku, obiecujące, jak twierdzą znawcy, zastąpić Mozarta". 20 września 1818 roku odwiedziła Warszawę carowa Maria Fiodorowna, której Chopin ofiarował dwa swoje tańce polskie.                                                     Wiersz o nim Jerzy Zajączkowski Zaczarowany fortepian Chcę Ci bajkę opowiedzieć ze wszystkich najprawdziwszą, kochanie – o pewnym chłopcu i przyjacielu jego zaczarowanym fortepianie. Właściwie był zupełnie zwyczajny ten fortepian, o którym mowa, dopóki go ów chłopiec genialny swymi palcami nie zaczarował. Fortepian stał w dworku małym na Mazowszu wśród drzew i ciszy – Ręce pani Chopinowej na nim grały lekko dotykając klawiszy. Mały Frycek słuchał grania, a gdy podrósł zaklął w klawisze śpiew – Wschody słońca, gwiazdy, szum boru, krople deszczu, rozmowy drzew. I fujarkę zaklął pastuszą, wiatr jesienny i świerszczy granie. I marzenie, i serce, i duszę, i tęsknotę, i uśmiech i łkanie. Wieczorami, gdy mrok zapadł nad Mazowszem lasów i pól, Chopin białym klawiszom opowiadał całą Polskę i cały ból. Fortepian grał zaczarowany i melodie w świat wielki szły, wyciskając z oczu zasłuchanych łzy.