Najwybitniejszy malarz klasycystyczny David często sięgał po tematy z historii antycznej, gdyż te motywy przypominały o potrzebie pokoju, pojednania i rezygnacji z bezsensownej walki. Do dzieł namalowanych przez Davida należą: "Przysięga Horacjuszy", "Śmierć Marata", "Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego" i portrety Napoleona Bonaparte (najczęściej jadącego na koniu). Cechy malarstwa klasycystycznego to: doskonały rysunek, podporządkowany rysunkowi kolor, równomierne rozłożenie świateł, wystudiowanie, nieraz teatralne gesty i pozy postaci. W XVIII w malarstwo portretowe zmieniło swoje zasady kompozycyjne. Przedstawiano postacie na tle antycznej architektury i siedzących na krzesłach starożytnych oraz malowano portrety znane z renesansu, w którym statyczną postać przedstawiono na tle pejzażu. W Polsce sztuka klasycystyczna wiąże się z panowaniem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dzięki mecenatowi króla wykształcił się tzw. styl stanisławowski. Styl ten tworzył architekt Dominik Merlini i malarz Marceli Bocciarelli. Dominik Merlini wsławił się następującymi pracami: rozbudował Zamek Ujazdowski, rozbudował zespół Łazienek, barokową Łazienkę przekształcił w pałac Na Wodzie. Wybitne dzieła Bacciarellego to "Nadanie przywilejów Akademi Krakowskiej" i "Portret koronacyjny Stanisława Augusta Poniatowskiego". W czasach klasycyzmu działał również w Polsce malarz uwieczniający widoki Warszawy. Bernardo Bellotto zwany Canalettem. Malował on weduty, czyli dokładny i wierny perspektywie widok miasta.
