Klimat pustynny ciepły charakteryzuje się dużymi amplitudami temperatur i niskimi opadami.
Kształtuje się w masach powietrza zwrotnikowo kontynentalnych (Tc, inaczej Zk), dla którego obszarami źródłowymi są antycyklony podzwrotnikowe. W odróżnieniu od mas powietrza równikowego jest to powietrze cieplejsze, a przede wszystkim bardzo suche, zawierające wyjątkowo mało pary wodnej. Na kontynencie Ameryki północnej klimaty te występują jedynie na obszarze pustyni Mohave i południowej części Wielkiej Kotliny.
Klimat pustynny: Kształtuje się w masach powietrza zwrotnikowo kontynentalnych (Tc, inaczej Zk), dla którego obszarami źródłowymi są antycyklony podzwrotnikowe. W odróżnieniu od mas powietrza równikowego jest to powietrze cieplejsze, a przede wszystkim bardzo suche, zawierające wyjątkowo mało pary wodnej. Na kontynencie Ameryki północnej klimaty te występują jedynie na obszarze pustyni Mohave i południowej części Wielkiej Kotliny. W Ameryce Południowej klimaty te reprezentowane są na wybrzeżu zachodnim u stóp Andów, na terenie Pampa del Tamarugal i na pustyni Atacama. W Afryce klimaty te dominują nad pustyniami: Saharą, Libijską i Kalahari. NA kontynencie Azji omawiany typ klimatów mają pustynia Nefudi wielka Pustynia Arabska. Powierzchniowo małe tereny zajmują klimaty tego typu w Australii, położone w dwóch obszarach północno-zachodniej i północno-wschodniej części Wielkiej Pustyni Wiktoria. Ciśnienie atmosferyczne w obszarach antycyklonalnych osiąga wartości średnie wahające się między 764 a 768mm. Umiejscowienie się takiego układu wysokiego ciśnienia na lądzie uniemożliwia całkowicie transport pary wodnej znad oceanu, z uwagi na rozbieżny rozkład wiatrów. Nie należy także zapomnieć, że w antycyklonach występuje opadanie powietrza z górnych warstw troposfery, gdzie ilość pary wodnej jest mała. Z tych powodów nie tylko wilgotność bezwzględna osiąga niskie wartości, lecz również wilgotność względna charakteryzuje się najniższymi liczbami na całej Ziemi. Stopień suchości przekracza 40%, a w niektórych obszarach, np. Na Saharze, dochodzi do 100%.Niedosyt wilgotności powietrza jest wyjątkowo duży i przyjmuje wartość 50-90mm. W związku z tym parowanie wody z wolnej powierzchni jest tak znaczne jak nigdzie na globie ziemskim i waha się w granicach 5000-6000 mm na rok ( Sahara). Ubóstwo pary wodnej w powietrzu powoduje małe zachmurzenie nieba, wynoszącego 10-20%, co sprzyja dużemu usłonecznieniu (insolacji) i znacznemu natężeniu promieniowania słonecznego. Według danych Gorczyńskiego we Fresco w Kalifornii, zanotowano sumę roczną całkowitego promieniowania słonecznego równą 163 kcal/cm2, w Dawis w pobliżu Sacramento 171 kcal/cm2. W Afryce, w Ouargla, pomiar Gorczyńskiego (22.II.1926) dał wynik 1,59 cal/cm2 x min, a w Tuggurt 1,48 cal/cm2 x min. Średnia temperatura powietrza w miesiącu najchłodniejszym wynosi powyżej 5o. Wartości roczne temperatury wahają się w granicach 20-28o, natomiast średnie temperatury powietrza w miesiącu najcieplejszym wynoszą 30-39o. Na obszarach panowania tego typu klimatu zwrotnikowego krańcowe wartości maksymalnej temperatury powietrza dochodzą do największych wartości. Ekstremalna temperatura powietrza stanowiąca termiczne maksimum absolutne kontynentu Ameryki Północnej, zanotowana została w Dolinie Śmierci i wyniosła 56,7 o. W Afryce, w In Salah, zaobserwowano temperaturę powietrza wynoszącą 52,8 o, zaś absolutne maksimum temperatury na Ziemi wystąpiło w Azji, położonym na południe od Trypolis, o wartości 57,7 ts.multigaming.pl:9999 (13.IX.1922). W Biaskrze zanotowano najwyższą temperaturę 49,4o a w Tuggurt 50,0o. W Australii notowano maksymalne temperatury powietrza w granicach 44-46o. Zmienność temperatury z dnia na dzień jest większa niż w klimatach ciepłych wilgotnych. Amplitudy dobowe wahają się od 5,0o, do 24o, a roczne od 6,0 o, do 25,5 o, z czego wynika, że wahania temperatury w ciągu roku doby dorównują wahaniom rocznym. W ciągu nocy temperatura powietrza często obniża się do 0 o, co spowodowane jest bardzo znacznym wypromieniowaniem ciepła z gruntu, ułatwionym ubóstwem pary wodnej w powietrzu oraz skąpą szatą roślinną. Sumy roczne opadów atmosferycznych są znikomo małe i wynoszą zaledwie 20-180mm. W Afryce, w górach Ahaggar i Tibesti, spada ich 200 mm w ciągu roku. Wiosna i lato są porami całkowitymi pozbawionymi opadów prawie we wszystkich obszarach objętych tym typem klimatów. Notowano okresy kilkuletnie o zupełnym braków deszczów. W takich klimatach bilans wodnych jest ujemny, ponieważ sumy roczne parowania są wielokrotnie większe od rocznych sum opadów atmosferycznych. Oprócz dominujacych tutaj wiatrów pasatowych, których cały system przemieszcza się w ciągu roku wraz ze zmianą największych kątów padania promieni słonecznych, na szczególną uwagę zasługują ponadto inne wiatry o charakterze lokalnym, bardzo ciepłe, suche i zapylone, często burzowe, np. Samum (arab. Palący) i Khamsin (arab. Pięćdziesiąt). Ten ostatnio jest przeważnie wiatrem południowym, wiejącym w okresie wiosny około 50 dni, skąd pochodzi jego nazwa. W Afryce Południowej w Kotlinie Kalahari występują w okresie letnim często burze (30-40). Burze i wiatry o dużych prędkościach przy znacznej suchości powietrza i wielkich wahaniach temperatury powietrza wpływają na wytwarzanie się specyficznych cech krajobrazu pustynnego. Brak opadów atmosferycznych i bardzo duże parowanie wpływają na daleko posunięte zubożenie sieci wodnej, a często zupełny jej zanik. Jedynie w czasie gwałtownych, zresztą bardzo rzadko występujących, opadów zdarzają się katastrofalne zjawiska spływu rzek, w suchych zazwyczaj łożyskach. Życie organizmów roślinnych i zwierzęcych ogranicza się jedynie do oaz, tj. Do miejsc, gdzie woda gruntowa wydostaje się w niewielkich ilościach na powierzchnię. Suchy i skrajnie suchy klimat panujący w tej strefie o opadach rocznych mniejszych niż 200mm i wysokim parowaniu potencjalnym, nie stwarza dogodnych warunków do rozwoju pokrywy roślinnej. W obszarach otrzymujących więcej wilgoci rozwija się skąpa roślinność pół-pustyń. Roślinność występująca w tak niesprzyjających warunkach wykształciła zróżnicowane mechanizmy obronne. Typowe rośliny tej strefy to: sukulenty magazynujące wodę, kserofity do minimum ograniczające parowanie; efemerofity, rośliny zielne, które przechodzą cały cykl rozwojowy w bardzo krótkim czasie, kiedy jest dostateczna ilość wody, natomiast okres niekorzystny przeżywają w postaci organów podziemnych (cebul, kłączy, bulw) lub nasion; halofity, rośliny występujące na zasolonym podłożu. Rośliny pustyń i półpustyń mogą przechodzić w sta nanabiozy (zahamowanie czynności życiowych), aż do nadejścia sprzyjających warunków życiowych. Sprzyjające rozwojowi roślinności w tej strefie są zagłębienia między-wydmowe, koryta okresowo płynących rzek oraz oaz. trochę tego jest ale może coś się przyda :)) POZDRAWIAM!
