Życie w getcie warszawskim było bardzo cieżkie. Ludzie nie mieli wystarczająco ilości jedzenia, panował głód. Można było dostrzec przejawy kanibalizmu. Rywka Urman odgryzła kawałek swego dziecka, które dzień wcześniej zmarło z głodu. Niemcy prowadzili akcję przesiedlanie ludności żydowskiej na wschód. Jednak Edelman i jego koledzy rozumieli to, że akcja ta ma na celu likwidację Zydów. Na rozporządzeniach naklejali kartki, które głosiły, że przesiedlenie to śmierć. Początkowo wywożono więźniów i starców, następnie każdego dnia musiano dostarczyć 10000 osób na Umschlagplatz. Żydzi wydawali wyroki na osoby liczace, gdyż uważali, że mogli oni uratować życie kilku osobom wykonując błędne obliczenia. Niemcy na różne sposoby starali się okazać Żydom swoją łaskę. Ogłosili, że osoby, które otrzymały numerki miały przetrwać. Jednakże po pewnym czasie zaczęto wywozić także osoby posiadajace numerki. Następnie ogłoszono, że życ będa osoby pracujące w fabrykach. Ludzie zaczęli nabywać maszyny do szycia, ale w końcu też zaczęto ich wywozić. W końcu ogłoszona, że każdy, kto zgłosi się do roboty otrzyma trzy kilogramy chleba oraz marmaladę. Ludzue byli chętni, ustawiali się w długich kolejkach. Codziennie do Treblinki wywożono dwa transporty ludzi. Żydzi nie wierzyli, że możnaby zmarnować taką ilośc chleba, aby później ich zabić. Akcja wywożenia Żydów trwała 6 tygodni. Wtedy w getcie zostało 60000 Żydów. Postanowiono stworzyć organizację wojskową - Żydowską Organizację Bojową (ŻOB). Marek Edelman miałą za zadanie wyciągać z Umschlagplatzu ludzi, którzy byli najbardziej potrzebni. Aby wyciągnąć człowieka z Umschlagplatzu należało udowodnić Niemcom, że człowiek ten jest chory. Do konca bowiem utrzymywano fikcję, że ludzie wywożeni są do pracy, dlatego musieli być sprawni fizycznie. Kontaktowano się ze stroną aryjską i Londynem. Często organizowano łapanki. Ludzie ukrywali się w piwnicach i bunkrach. Próbowano rozprowadzać prasę na własną rękę.
