Tragedia antyczna. BUDOWA. - podział na części właściwe: prolog, parodos, epeisodia, stasima, exodos. - 3 klasyczne jedności: miejsca, akcji i czasu. wiodące motywy. - władza - istotnym motywem działań ludzkich; losy władców są tragiczne, jeśli jej nadużywają, np. Kreon. - ludzie, ich pragnienia, dążenia i dramaty są w polu zainteresowań Sofoklesa i innych tragików, są jednak zdominowane przez los (fatum). Różnice rozwiązań dramaturgicznych. - ważna dla rozwoju akcji rola chóru,(komentuje zdarzenia, ocenia, doradza). -mała liczba aktorów w epeisodiach. - konflikt tragiczny - 2 wykluczające się racje. - katharsis - antyczna funkcja tragedii, traktowanie jako swoiste mistrium( wyzwalanie widzów pod wpływem treści, sztuki z przykrych doznań). - język - dostojny, patetyczny, wszak bohaterami są głównie królowie, niekiedy tylko uczuciowo ekspresyjny (siła przeżyć). -przestrzeganie w tragedii zasady decorum- stosowności stylu wobec tematu tragedia wymagała stylu wzniosłego, dostojnego. dRAMAT SZEKSPIROWSKI. Budowa. - podział na akty i sceny - podstawą konstrukcji akcji nowożytnego dramatu, swoboda i umowność inscenizacyjna. - zerwanie z 3 jednościami, swoboda twórcza nie dopuszcza takich ograniczeń. WIODĄCE MOTYWY. -władza - również ważny motyw w dramaturgii szekspira, jest siłą wypaczającą psychikę człowieka_makbet - żądza władzy i ambicja przesłaniająca prawość. - ludzie - szekspir jest twórcą psychologicznego portretu. Ukazuje ludzkie żadze, ałabości, pychę, ambicje. Ludzi jednak uwolnił szekspir od tragedii losu, mają oni możliwość decydowania o sobie. RÓZNICE ROZWIĄZAŃ DRAMATURGICZNYCH. - brak chóru, siłą napędową akcji jest dziłanie bohaterów, często chór zastępuje monolog aktora. - wprowadzenie scen zbiorowych, dających większe możliwości prezentacji myśli aktora. - szekspir tworzy dramaty namiętności, dramaty psychologiczne,nie istotne są konflikty tragiczne, a tragedie człowieka. - swoisty nastrój kształtuje przyroda jako tło wydarzeń, wprowadza niesamowitość, udziwnia akcję (zjawiska atmosferyczne). - język zindywidualizowany, pełen retorycznych ozdób, a;e także ożywiony bogactwem mowy potocznej i trafnymi aforyzmami (,, Być, albo nie być? o to jest pytanie) hamlet. - odejście w dramacie od zasady decorum: obok elementów podniosłych, farsowych, także komizm. -U szekspira bohaterowie giną na oczach, wywodzą się z różnych warstw społecznych.
