Wojna się skończyła, bez nowych nabytków, bez żadnych zysków a z ogromnymi stratami w gospodarce i w ludności, ale zwycięsko. Po wojnie siedmioletniej Prusy weszły w poczet mocarstw europejskich, teraz Fryderyk mógł spokojnie zajmować się administrowaniem Prusami. A przystąpił do tego nie mniej energicznie niż przed wojną. Zaczął od fundamentów oświecenia ? edukacji. Bez wątpienia, jeżeli idzie o powszechne nauczanie to Fryderyk był w tej dziedzinie prekursorem, wprowadził on min. Szkoły nauki realnej, były to szkoły średnie mające uczyć swoich adeptów tylko rzeczy przydatnych do pracy i pożytecznych. Przygotowywano w ten sposób przyszłych pracowników manufaktur oraz dzieci rolników. Choć początkowo w skład kadry nauczycielskiej wchodzili tylko byli wojskowi o wątpliwych umiejętnościach pedagogicznych a za to z typowym pruskim drylem, to z czasem osiągnęło to zamierzony skutek. Wówczas Prusy wysunęły się na I miejsce jeśli idzie o wykształcenie. Pozwoliło to w przyszłości wysunąć się na mocarstwową czołówkę Europy. Fryderyk wiedział, że sytuacja chłopów na których opiera się cała gospodarka jest katastrofalna. Chciał im jakoś ulżyć, ograniczył ich poddaństwo i zwiększył swobody, nie zrobił jednak niczego co mogło by naruszyć pozycję szlachty. Mimo swojego oświecenia wierzył, że tylko na osobie szlachetnie urodzonej można polegać, gdyż tylko taka ma honor. W ciągu całych swoich rządów nigdy nie naruszył dominującej pozycji arystokracji, na której opierał swoje rządy. W stosunku do Kościoła Fryderyk był zawsze pełen pogardy. Uważał, że kler katolicki trzyma lud w ciemnocie i zabobonie. Sam był ateistą, ale sztandarowym elementem jego polityki była tolerancja religijna. Tolerował wszystkie wyznania, wszystkie na równi traktował, wszystkimi na równi pogardzał. Wielki król dbał o gospodarkę, zakładał nowe manufaktury i fabryki. Dbał też o handel, doprowadził do tego, że Prusy mogły eksportować znaczne ilości towarów, importując niewiele. Także poprzez zakrojone na szeroką skalę akcje kolonizacyjne udało mu się osiągnąć wzrost gospodarczy. Choć te kolonizacje często były przymusowe, w rzeczywistości nowi kolonizatorzy otrzymywali lepsze warunki niż te, które posiadali wcześniej. W sprawach gospodarki, Fryderyk głosił zasady merkantylizmu, głosząc, że celem handlu jest przyciąganie pieniędzy z zagranicy a manufaktur ? ich zatrzymywanie w kraju. Duże korzyści Prusy czerpały z nierówno prawnych stosunków gospodarczych z polską. Za panowania Fryderyka II dochody państwa podwoiły się. W nocy z 16 na 17 VIII 1786r. zmarł król Prus, Fryderyk II Wielki, który nazywał siebie filozofem i partyzantem moralności. Rządził 46lat, zostawił po sobie skarbiec napełniony po brzegi złotem, państwo powiększone o dwie prowincje i prawie 200tys żołnierzy. Fryderyk żył 74 lata, była to postać niezwykła, w historii Prus i cesarstwa niemieckiego nie było osoby z którą można by go porównać. Jeszcze za życia był nazywany wielkim. Był wielki ale nikt go za to nie kochał, to był władca budzący nie miłość strach. Był wielkim graczem politycznym a samego siebie nazywał filozofem na tronie. Do odegrania swej roli na historycznej mapie europy przygotowywał się starannie przez wiele lat. Kiedy przyszło mu więc na niej stanąć i grać, odgrywał swoją rolę lepiej niż inni władcy europejscy, z których żaden nie dorównywał mu siłą woli, inteligencją, brawurą i bezwzględnością. Nie jeden się zdziwił gdy Fryderyk II został królem i to nie tylko na berlińskim dworze. Zdziwiła się cała Europa, a najbardziej Austria, Saksonia i Polska. Ostatnie słowa wielkiego króla brzmiały: ?La montaque est peisee, nous irons mieux? Brudny pokój, chart i kamerdyner, w takim otoczeniu zmarł król, który walczył u boku lub przeciwko krajom całej Europy, który chciał być filozofem wśród królów, królem wśród filozofów!
