Wyżyna Lubelska (343.1) – makroregion w południowo wschodniej części Polski pomiędzy doliną Wisły na zachodzie i Bugu na wschodzie. Dalej ku północy przechodzi w Polesie Lubelskie, a ku południu w wał Roztocza. Obejmuje powierzchnię około 7000,2 tys. km², a jej wysokość dochodzi do 314 m n.p.m. (Działy Grabowieckie). Prawie cały obszar wyżyny leży na terenie województwa lubelskiego, jedynie małe fragmenty Małopolskiego Przełomu Wisły i Wzniesień Urzędowskich wykraczają na tereny województw sąsiednich. Największe miasta Wyżyny Lubelskiej to Lublin, Zamość i Kraśnik. Wyżyna słynie z wąwozów lessowych w okolicach Kazimierza Dolnego, Bochotnicy i Kraśnika. Dzięki żyznym glebom – czarnoziemom – Wyżyna Lubelska zaliczana jest do jednych z najbardziej rozwiniętych rolniczo obszarów Polski. Jest to lekko pofałdowana, niemal bezleśna równina, pocięta wąwozami lessowymi i dolinami rzecznymi o łagodnych zboczach. Cała wyżyna pokryta jest grubą warstwą lessu. Po ulewnych deszczach powstają w nim małe zagłębienia, które z czasem przekształcają się w wąwozy; potem zagłębienie staje się parowem. Słońce, ciepło oraz odpowiednia pogoda stworzyły świetne warunki do uprawiania pszenicy, tytoniu i chmielu – jednak najważniejszą występującą tam rośliną jest burak cukrowy. Dzięki temu jest tu wiele cukrowni. Największym miastem na tym obszarze jest Lublin – tu właśnie w 1569 r. podpisano unię lubelską, umowę o złączeniu Polski i Litwy w jedno państwo. Ciekawym miejscem jest też zabytkowe miasto Zamość. Zostało założone w XVI w. przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego.
