Osoby cierpiące na anoreksję to w większości przypadków dziewczęta i kobiety, które odczuwają nieświadomy lęk przed identyfikacją z własną płcią. Objawy: Początek choroby zwykle jest skryty. Stosowanie diety, zbieranie informacji o kaloryczności pokarmów, walczenie z potrzebą jedzenia. Po każdym, choćby najmniejszym posiłku, chorych zaczyna dręczyć uczucie przepełnienia żołądka w połączeniu z wyrzutami sumienia z powodu każdego zjedzonego kęsa. Można podejrzewać zaburzenia odżywiania u innej osoby, gdy: -przeżywa silny lęk przed przytyciem, nawet jeśli ma niedowagę, -nie chce utrzymać wagi ciała w graniach normy i nie jest to spowodowane -chorobą somatyczną, -jej BMI jest mniejsze od 17,5, lekceważy skutki nagłego spadku wagi, spożywa posiłki w samotności, -cierpi na wtórny brak miesiączki (w ciągu co najmniej 3 miesięcy) często gotuje dla innych, z pasją przygotowuje posiłki dla domowników, Anoreksja to choroba ciała i duszy Objawy somatyczne, najczęściej będące skutkiem utraty wagi: wyniszczenie, niskie ciśnienie tętnicze krwi, zwolnienie tętna serca, niedokrwistość, krótki oddech, wzdęcia, zaparcia, obrzęki dłoni, stóp, sucha, łuszcząca się skóra, znaczna utrata włosów, meszek na twarzy, dłoniach, i ciele, zimne dłonie, nadmierne pocenie się, u kobiet: brak miesiączki, bóle głowy, drażliwość, trudności w koncentracji, nastroje depresyjne, niska samoocena, zachowania o typie obsesji i natręctw, szczególnie w odniesieniu do jedzenia (przeliczanie kalorii, ważenie się), zawroty głowy, omdlenia. intensywnie ćwiczy, kłamie na temat zjedzonych posiłków, główny temat rozmów z chorą osobą to jedzenie, kalorie, diety. Z badań statystycznych wynika, że prawie 1% dziewcząt w wieku szkolnym choruje na anoreksję (jadłowstręt psychiczny). Największą liczbę zachorowań notuje się wśród osób między 13. i 14. oraz 17. i 25. rokiem życia. Główne cele leczenia anoreksji to: przywrócenie normalnej masy ciała, a także leczenie ewentualnych fizycznych następstw długotrwałego niedożywienia; leczenie problemów psychicznych związanych z zaburzonym jedzeniem; wyeliminowanie zachowań i myśli, które towarzyszyły zaburzonemu jedzeniu, głównie celem zapobiegnięcia nawrotowi choroby. Rokowania Skuteczność leczenia zależy od wieku pacjenta - u osób młodszych zachowania skojarzone z chorobą są słabiej wpisane w osobowość, niż u osób starszych, a także od tego ile czasu trwa choroba - im dłużej, tym nawyki zaburzonego jedzenia są bardziej utrwalone i trudniej jest je wyeliminować. Szacuje się, że około 10% przypadków anoreksji kończy się śmiercią na skutek samobójstwa lub komplikacji spowodowanych niedożywieniem. W zależności od czasu trwania choroby szanse no kompletne wyzdrowienie wahają się od 80% (gdy leczenie jest podjęte w pierwszym roku choroby) do 50% (gdy leczenie jest podjete pniej). U części osób obserwuje się powrót do w miarę normalnego życia, przy czym część objawów anoreksji utrzymuje się. Dość często zdarza się także, że anoreksja przechodzi w bulimię.
