Kulturkampf oznaczał walkę rządu niemieckiego z Kościołem katolickim. Trwała ona od 1872 do 1878 roku i przede wszystkim stanowiła próbę podporządkowania duchowieństwa państwu oraz ograniczenia jego wpływów. Kanclerz Bismarck traktował katolików jako przeszkodę na drodze do całkowitej unifikacji państwa niemieckiego,czyli jego ujednolicenia. Na ziemiach polskich walka z Kościołem katolickim była równocześnie walką z polskością. Kulturkampf wiązał się z zaostrzeniem germanizacji, czyli na przykład zakaz używania polskiego językach w szkołach,sądach czy administracji. Zakaz formowania się polskich organizacji czy wojsk.
Kulturkampf była to walka rządu pruskiego z Kościołem katolickim na gruncie politycznym i ideologicznym w celu wyeliminowania wpływów Kościoła w Niemczech i umocnienia sił popierających unifikację Rzeszy. Zainicjowana przez O.Bismarcka, popierana przez liberalną burżuazję, trwała do lat 80. XIX w.Celem Kulturkampfu było zahamowanie wpływów papieskich i zachowanie "czystości kultury niemieckiej". Wynikiem Kulturkampfu było utrzymanie świeckości szkół i zachowanie wpływów państwa na obsadę stanowisk kościelnych. Na ziemiach polskich pod panowaniem pruskim Kulturkampf łączył politykę antykościelną z germanizacją.