Austriacki zabór, tereny polskie przejęte przez Austrię w wyniku rozbiorów Polski. 1772, podczas I rozbioru, Austria zajęła: południową część woj. krakowskiego i sandomierskiego, księstwa oświęcimskie i zatorskie, województwo ruskie, część województwa bełskiego oraz skrawki województwa wołyńskiego, podolskiego, lubelskiego i ziemi chełmińskiej, a także przedmieścia Krakowa i Kazimierza i niektóre ziemie między Wieprzem a Bugiem (które zwróciła 1776). Zajęte ziemie (o powierzchni 83 tys. km2 i ok. 2,6 mln ludności) nazwano Galicją). W II rozbiorze Austria nie brała udziału. 1795, w III rozbiorze Polski, Austria włączyła do monarchii Kraków i część Małopolski między Pilicą, Wisłą a Bugiem (oprócz ziem na wschód od Warszawy, między Karczewem a Serockiem). Zajęte obszary (o powierzchni 47 tys. km2 i 1,2 mln ludności) zwano Nową Galicją. 1809, w wyniku klęski poniesionej w wojnie z Francją, Austria podpisała w Schönbrunn pokój, na mocy którego utraciła na rzecz Księstwa Warszawskiego Nową Galicję oraz część powiatu zamojskiego, a na rzecz Rosji obwód tarnopolski. 1815 w wyniku postanowień kongresu wiedeńskiego odzyskała tereny na południe od Krakowa, na prawym brzegu Wisły (Podgórze) i obwód tarnopolski. 1846 zajęła Wolne Miasto Kraków. 1918 ziemie polskie zagarnięte przez Austrię powróciły do niepodległej Polski.
W zaborze austriackim w 1772 r. w wyniku rozbiorów ziemie I Rzeczpospolitej Polskiej zostały zajęte przez Austrię. Obszar ziem dawnej Polski zmieniał się na przestrzeni lat. Nastąpi I Rozbiór Polski; Austria zajęła jako Galicję Wschodnią województwo ruskie, okolice Zamościa, południową Małopolskę, część Podola i Wołynia. Wojska austriackie pokonały granicę 14 maja, armia próbowała zająć jak największe terytorium. Nigdzie nie stawiano oporu, z wyjątkiem Lwowa, 16 września polscy żołnierze opuścili Lwów.